ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΠΙΣΤΟΥ ΟΤΑΝ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΕΙ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ...

Χωρία που σχετίζονται με την υπακοήν εις ηγουμένους που είτε είναι αιρετικοί είτε είναι μεν ορθόδοξοι, αλλά κοινωνούν με αιρετικούς. Από το βιβλίο με τίτλο: Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου Έργα, Τόμος 3, Επιστολαί, Εκδόσεις Ορθοδόξου Κυψέλης, Θεσσαλονίκη 1987.

1. Σελ. 109, Θεοκτίστω Μαγίστρω: «Παραγγελίαν γαρ έχομεν εξ αυτού του αποστόλου [σημ. Γαλ. α' 8], παρ’ ό παρελάβομεν, παρ’ ό οι κανόνες των κατά καιρούς συνόδων καθολικών τε και τοπικών, εάν τις δογματίζη ή προστάσση ποιείν ημάς, απαράδεκτον αυτόν έχειν, μηδέ λογίζεσθαι αυτόν εν κλήρω αγίων».


2. Σελ. 178, Ιωσήφ αδελφώ και αρχιεπισκόπω: «ου δι’ ένα άνθρωπον αποσχίζομεν της Εκκλησίας της από Βορρά και δυσμών και θαλάσσης∙ και μέντοι και της ενταύθα, δηλονότι πλην των μοιχοκυρωτών. Ου γαρ ούτοι Εκκλησία Κυρίου.»

3. Σελ. 298, Θαλελαίω τέκνω: «Ουδ’ αν όλα τα χρήματα του κόσμου παρέξει τις και κοινωνείν είη τη αιρέσει φίλος Θεού καθίσταται, αλλ’ εχθρός. Και τι λέγω κοινωνίας; Καν εν βρώματι, και πόματι, και φιλία συγκάτεισι τοις αιρετικοίς υπεύθυνος.»

4. Σελ. 354, Κανονικαίς: «Φυλάξοιτε έτι εαυτάς, παρακαλώ, της ψυχοφθόρου αιρέσεως∙ ης η κοινωνία αλλοτρίωσις Χριστού.»

5. Σελ. 389, Ιωάννη Λογοθέτη: «ουκ ου ναός Θεού άγιος ο υφ’ αιρετικών βεβηλούμενος, αλλ’ οίκος κοινός, ως φησιν ο μέγας Βασίλειος∙ του εφεστώτος αγγέλου εν αυτώ, ως υφ’ εκάστης Εκκλησίας, υπεκστάντος δια την ασέβειαν. Διόπερ ουδ’ η τελουμένη εν αυτώ θυσία, Θεώ ευπρόσδεκτος.»

6. Σελ. 448, Ιακώβω μονάζοντι: «Του τε αγίου Αθανασίου προστάσσοντος, μηδεμίαν κοινωνίαν έχειν ημάς προς τους αιρετικούς, αλλά μην μηδέ προς τους κοινωνούντας μετά των ασεβών.»

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/04/symproseyxh.html#ixzz2QSqiX9H5

«Πρέπει οι ακροατές να είναι εκπαιδευμένοι στις γραφές και να κρίνουν αν τα λεγόμενα των διδασκάλων είναι σύμφωνα με τις γραφές. Κι όσα είναι ξένα να τα αποβάλλουν και όσους επιμένουν σε αυτά να τους αποστρέφονται δυνατά»
(Μ. Βασίλειος).

«Αν ο προεστός σου είναι σφαλερός εις την πολιτείαν και τα έργα του μη περιεργάζεσαι. Αν όμως είναι σφαλερός κατά την πίστιν φεύγε και παραίτησε τον, όχι μόνο αν είναι άνθρωπος αλλά καν Άγγελος είναι από τον ουρανόν».
Αγ. Νικόδημος «Περί συνεχούς Μεταλήψεως»

«Μη υπακούετε εις μοναχούς, ούτε εις Ιερείς, ούτε εις Επισκόπους σε όσα κακώς σας συμβουλεύουν να φρονήτε (να πιστεύεται)»
(Αγ. Μελέτιος ο Ομολ.)

«Πως γίνεται να μη κολασθεί αυτός που κάνει ότι δεν βλέπει και σιωπά, όταν οι θεϊκοί νόμοι και κανόνες υβρίζονται?»
(Ι, Χρυσόστομος, Λόγος εις Βαβύλα).

«Εάν ο Επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος οι όντως οφθαλμοί της εκκλησίας κακώς αναστρέφονται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρή τούτους εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, παρά μετʼ αυτών εμβληθήναι όπως με Άννα και Καιάφα εις την γέεναν του πυρός»
(Μ. Αθανάσιος, ΒΕΠΕΣ 33,199).

Τον παραπάνω λόγο του Μ. Αθανασίου κατοχυρώνει και ο 31ος Ι. Κανών των Αγίων Αποστόλων, και ο 15ος της Βʼ Οικουμενικής Συνόδου του 861 επί Μ. Φωτίου. «Δια της απωλείας της Ορθοδόξου Πίστεως τα μέλη της εκκλησίας αποκόπτονται εθελοκάκως του σώματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εξέρχονται της εκκλησίας και εκπίπτουν της εν Χριστώ σωτηρίας. Η παραδοχή αιρέσεως είναι όντος η έσχατη πτώση της ψυχής.»
(Αγ. Γρηγόριος Νύσσης) PG 44, 504)

απόσπασμα απο "ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ - ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ -ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΒΑΡΒΑΡΗ"...

«Βαδίζοντες την απλανή και ζωηφόρον οδόν, οφθαλμόν μεν εκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μη τον αισθητόν, αλλά τον νοητόν. Οίον εάν ο Επίσκοπος η ο πρεσβύτερος οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας κακώς αναστρέφωνται, χρη αυτούς εκβάλλεσθαι.Συμφέρον γαρ εστιν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, η μετ’αυτούς εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα εις την γένναν του πυρός...»
(Μ. Αθανασίου P.G. 27, 1369)


Εκτός Εκκλησίας όμως θέτουν τους εαυτούς τους και όσοι, πρεσβεύουν μεν ορθοδόξως, απορρίπτοντας ίσως και καταδικάζοντας μάλιστα και όλα τα ανωτέρω, συνεχίζουν όμως να ακολουθούν όλους αυτούς τους αιρετικούς, έχοντας κοινωνία και επικοινωνία μαζί τους, μνημονεύοντάς τους επ’ Εκκλησίας, και αναγνωρίζοντάς τους ως κανονικούς επισκόπους και διαδόχους του Χριστού, επειδή δήθεν δεν έγινε ακόμη πλήρως η ένωσις και το κοινόν ποτήριον, η επειδή δεν κατεδικάσθησαν ακόμη από Οικουμενική η Τοπική Σύνοδο, η άλλες παρόμοιες καινοφανείς απόψεις και θεωρίες, οι οποίες ουδέποτε ίσχυσαν και εφηρμόσθησαν στην πραγματική Εκκλησία του Χριστού.

Λέγει σχετικά ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης για όλους εκείνους που είχον ορθόδοξο φρόνημα, αλλά κοινωνούσαν με αιρετικούς. Ας σημειωθεί ότι αυτοί οι αιρετικοί δεν είχαν καν ακόμη καταδικασθεί από Σύνοδο:

«Μοιχεία γαρ εστιν ω πανσύνετοι και το της κοινωνίας μετέχειν των αιρετικών... Οι μεν τέλεον περί την πίστιν εναυάγησαν, οι δε ει και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται» (1) Και ακόμη:

«Φεύγη την αίρεσιν, ήγουν τούς αιρετικούς· του μήτε κοινωνείν αυτοίς μήτε αναφέρειν επί της Θείας Λειτουργίας· ότι μέγισται απειλαί κείνται παρά των αγίων εκφωνηθείσαι τοις συγκαταβαίνουσιν αυτή μέχρι και εστιάσεως... Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος ου μόνον τούς αιρετικούς, αλλά και τούς τοις τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο». (2)

Και ο Άγιος Γερμανός ο Νεος:

«Επισκήπτομαι πάσι τοις εν Κυπρω λαϊκοίς όσοι της Καθολικής Εκκλησίας εστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν όλω ποδί από των υποπεσόντων ιερέων τη λατινική υποταγή και μηδέ εις Εκκλησίαν τούτοις συνέρχεσθαι, μηδέ ευλογίαν εκ των χειρών αυτών λαμβάνειν την τυχούσαν... ει δε μη την αυτήν υφέξετε μετ’ αυτών κόλασιν». (3)

παραπομπες
1. Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου P.G. 99, 1176 & 1164
2. Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου P.G. 99, 1048
3. Αγίου Γερμανού του Νέου. Βλέπε Ιωσήφ Βρυενίου Τομ. Β’ σελ. 26

Απόσπασμα από ομιλία του π. Βασιλείου Βολουδάκη με οδηγό το βιβλίο του Αγίου Αυγουστίνου "ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ", τόμος Β΄την Κυριακή 16-6-2013.

Ο π. Βασίλειος αναλύει σύμφωνα με τις οδηγίες της Εκκλησίας μας διάφορες σωτηριολογικές έννοιες και τις συνδέει με επίκαιρα γεγονότα που άπτονται της καθημερινής συμπεριφοράς κληρικών και λαϊκών.


ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/07/p.basileios-boloudakhs.html#ixzz2YHgd12Sf

ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, στέλνει ἀπαντητικὴ ἐπιστολὴ σὲ μία λαϊκὴ χριστιανή, τὴν σπαθαρία Μαχαρᾶ, ἡ ὁποία τοῦ ἔγραψε ὅτι ἐπὶ πολλὰ χρόνια σπανίως μετελάμβανε. Ὁ Ὅσιος τῆς ἀπαντᾶ ὅτι ἂν ἡ αἰτία ποὺ δὲν μεταλαμβάνει ὀφείλεται στὴν ὕπαρξη τῆς αἱρέσεως τῶν μοιχειανῶν70,τότε εἶναι ἀναγκαῖο νὰ μὴ μεταλαμβάνει ἀπὸ αἱρετίζοντες. Διότι τὸ νὰ μεταλάβει ἀπὸ αἱρετικὸ ἢ δημοσίως διαβεβλημένο ἱερέα ἢ Ἐπίσκοπο τὴν ἀποξενώνει ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὴν συγκαταριθμεῖ μὲ τὸν διάβολο. Σὲ καιρό, λοιπόν, αἱρέσεων, «οἱ ὁποῖες μάλιστα δραστηριοποιοῦνται μέσα στὴν Ἐκκλησία», πρέπει νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετίζοντας, ἀφοῦ τὰ «μυστήρια μολύνονται μὲ μόνη τὴ μνημόνευσι τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου, ἔστω καὶ ἂν εἶναι καθ’ ὅλα ὀρθόδοξος ὁ ἱερεὺς ὁ ὁποῖος τελεῖ τὴν Λειτουργία»

ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ
«Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί· φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καί ἀποπηδᾶν δεήσει, μηδ’ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν, κἄν ἥμερον περισαίειν δοκῇ· φύγε τήν κοινωνίαν αὐτοῦ καί τήν πρός αὐτόν ὁμιλίαν ὡς ἰόν ὄφεως ἀγκίστρῳ μέν καί δελέατι ἰχθύες ἁλίσκονται, ὁμιλία δέ πονηρά καί τόν αἱρετικόν ἰόν ὑποκαθήμενον ἔχουσα πολλούς τῶν ἁπλουστέρων προσιόντας καί μηδέν βλάβος παθεῖν ὑφορωμένους ἐζώγρησε· φεύγειν οὖν παντί σθένει διά ταῦτα προσήκει τούς τοιούτους.
»Ὀρθόδοξός ἐστιν ὁ ποιμήν, εὐσεβείᾳ ἐσφράγισται, οὐδέν τῆς αἱρετικῆς φατρίας ἐπισύρεται; Ὑποτάγηθι αὐτῷ, ὡς εἰς τύπον προκαθεζομένῳ Χριστοῦ· οὐκ ἐκείνῳ φέρεις τήν τιμήν, ἄν ἐξ ὅλης φέρῃς ταύτην τῆς ψυχῆς· Χριστός ταύτην ὑποδέχεται· μή περιεργάζου τά ἄλλα· Θεός ἐστιν ὁ τούτων ἐξεταστής· ἐκείνῳ τήν κρίσιν κατάλιπε, σύ δέ τήν ὑπακοήν, κατά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, καί καθαράν αὐτῷ τήν διάθεσιν ἐπεδείκνυσο» (ΕΠΕ 12, 400).
 
Ἄν ὅμως δέν ἔχωμε τόν θεῖο φωτισμό καί τήν διάκρισι θά πρέπει κανονικά, πρός ἀσφάλειά μας, νά κάνωμε αὐτό πού ἐπιτάσσει ἡ ἁγ. Γραφή, οἱ ἱεροί Κανόνες καί ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων. Αὐτό τό συνοψίζει θαυμάσια στό τέλος τῆς ὁμολογίας του ὁ ἅγ. Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός ὡς ἑξῆς:
«Καί τί δεῖ πολλά λέγειν; Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι» (Τά εὑρισκόμενα ἅπαντα, Τόμ. Α΄, σελ. 424).
 
 
Ἐπί πλέον δέ, δέν θά πρέπει γιά τό θέμα αὐτό οὐδόλως νά προβληματιζώμεθα, ἐπειδή δέν ἔχομε τόν θεῖο φωτισμό καί τήν διάκρισι, διότι τό ἐάν, τό πότε, τό πῶς καί τό ἐπί πόσο πρέπει νά ἀποτειχισθοῦμε μᾶς τά καθορίζουν ἐπακριβῶς οἱ Πατέρες.
Γιά μέν τό «ἐάν» μᾶς εἶπαν ὅτι ἀποτειχιζόμεθα ἐάν ὑπάρχει αἵρεσις. Για τό «πότε» μᾶς ἐδίδαξαν ὅτι ἀποτειχιζόμεθα ὅταν αὐτή κηρύσσεται δημοσίως ἐπ’ Ἐκκλησίας καί συνοδικῶς. Γιά τό «πῶς» μᾶς καθοδήγησαν ὅτι ἀποτειχιζόμεθα διά τῆς διακοπῆς τῆς μνημονεύσεως καί τῆς ἐν γένει ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἀπό τόν Ἐπίσκοπο στόν ὁποῖο ἡ ἐκκλησιαστική ἐπαρχία ὑπάγεται. Γιά δέ τό «ἐπί πόσον» μᾶς ὁριοθέτησαν τόν χρόνο κατά τόν ὁποῖο ἐπικρατεῖ ἡ αἵρεσις καί δέν ἔχει καταδικασθῆ δι’ ὀρθοδόξου Συνόδου.
 
ὅλοι οἱ Ἅγιοι, μηδενός ἐξαιρουμένου, ἀπετειχίζοντο ἀπό ὅσους εἶχαν αἱρετικά φρονήματα καί τά ἐκήρυττον δημοσίως, χωρίς φυσικά νά ἀναμένουν τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου γιά τούς συγκεκριμένους αἱρετικούς

καί ὑγιές φρόνημα νά ἔχη κάποιος, εὑρίσκεται μέσα εἰς τήν αἵρεσι, διά τῆς μνημονεύσεως αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου καί ὅ,τι ἐπιτελεῖ κατά ἀλήθεια εἶναι ἄκυρο: «ὄντος δέ ἐν τῇ αἱρέσει διά τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν αἱρετικόν, κἄν τό φρόνημα λέγοι ἔχειν ὑγιές,οὐχ οἷόν τε οὕς χειροτονεῖ τῇ ἀληθείᾳ εἶναι λειτουργούς θεοῦ».

πηγη -->
Περί τήν «Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ  Διακοπῆς Μνημονεύσεως Ἐπισκόπου Κηρύσσοντος ἐπ’ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν»
π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ