Ιστορια της Οικουμενιστικης κινησης - Ενωσης Δυτικων-Ανατολικων

Η Δεύτερη Σύνοδος της Λυών ήταν η δέκατη τέταρτη οικουμενική σύνοδος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, συγκλήθηκε στις 31 Μαρτίου 1272 και διεξήχθη στη Λυών, στην Γαλλία, το 1274.
Ο Πάπας Γρηγόριος Ι΄ προέδρευσε στη σύνοδο, καλούμενος να δράσει με δέσμευση από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ για να επανενώσει την Ανατολική εκκλησία με την Δυτική.
Την σύνοδο παρακολούθησαν πεντακόσιοι επισκόπους, εξήντα ηγούμενους και περισσότερους από χίλιους ιεράρχες ή τους αντιπροσώπους τους, ανάμεσα στους οποίους ήταν οι αντιπρόσωποι των πανεπιστημίων.


Η Σύνοδος Φλωρεντίας λεγόμενη και Σύνοδος Φεράρρας - Φλωρεντίας λέγεται η μετά το θάνατο του Πάπα Μαρτίνου Ε΄ εκκλησιαστική σύνοδος που αν και είχε συγκληθεί από τον ίδιο το 1431 στη Βασιλεία ερχόμενη (οι μετέχοντες) σε ρήξη με τον διάδοχο εκείνου Πάπα Ευγένιου Δ΄ προσκάλεσε την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία σε συμμετοχή και επανεξέταση του ζητήματος της ένωσης των Εκκλησιών.

Τότε ο Πάπας Ευγένιος φοβούμενος ότι μια τέτοια σύμπραξη συνοδικών θα ενίσχυε τους αντιπάλους του κατόρθωσε να πείσει τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Η΄ τον Παλαιολόγο να διαπραγματευτεί μαζί του το ζήτημα με την υπόσχεση μάλιστα σημαντικής βοήθειας της Δύσης έναντι των Τούρκων οι οποίοι ήδη απειλούσαν το Βυζάντιο. Τότε ο Αυτοκράτορας μαζί με τον Πατριάρχη Ιωσήφ Β΄ και 20 αρχιερείς καθώς και με πλήθος ακολουθίας λαϊκών και κληρικών έφθασαν στην Ιταλία όπου και άρχισαν τις εργασίες της Συνόδου το 1438 αρχικά στη Φερράρα και στη συνέχεια τον Ιανουάριο του 1439 στη Φλωρεντία. Οι συζητήσεις και στις δύο πόλεις περιστρέφονταν κυρίως στο επίμαχο ζήτημα της προσθήκης του φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως.

Ο Αυτοκράτορας όμως έχοντας ν΄ αντιμετωπίσει ιδιαίτερα τον συνεχή αυξανόμενο κίνδυνο αξίωσε από τους συνοδούς του όπως συναινέσουν στην ένωση, ανεξάρτητα του ποιος θα είχε από θεολογικής και μόνο πλευράς δίκιο, αποδεχόμενος την πρότερα πρωτοκαθεδρία του Πάπα. Κάτω από αυτές τις συγκυρίες πράγματι στις 6 Ιουλίου του 1439 υπεγράφη απ΄ όλους το σχετικό πρακτικό με εξαίρεση μόνο από τον Μάρκο Ευγενικό που είχε αντιταχθεί σθεναρά.

Όταν όμως οι Βυζαντινοί επέστρεψαν στη Κωνσταντινούπολη στις 1 Φεβρουαρίου του 1440 λαός και κλήρος τους αποδοκίμασε έντονα με συνέπεια η Ένωση να μην επισημοποιηθεί μέχρι λίγους μήνες πριν την Άλωση, από τον τελευταίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ΄ Παλαιολόγο, ο οποίος εκ του λόγου αυτού και δεν είχε ορίσει πατριάρχη. Σημειώνεται πως αμέσως μετά την Άλωση, ο ίδιος ο Μωάμεθ διόρισε τον υπό αυτοκρατορική δυσμένεια ανθενωτικό πατριάρχη.

Επίσης τη Σύνοδο της Φλωρεντίας είχαν αποδοκιμάσει (πριν την Άλωση) και τα πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων καθώς και από της Ρωσίας (μετά την Άλωση) το 1484. Αντίθετα αυτών οι Καθολικοί θεωρούν τη Σύνοδο της Φλωρεντίας ως τη μόνη μετά το σχίσμα Οικουμενική Σύνοδο.

Σημειώνεται πως αυτή η Σύνοδος της Φλωρεντίας, εκτός της σημασίας της στην εκκλησιαστική ιστορία και θεολογική σκέψη έπαιξε τελικά σημαντικότατο ρόλο ως προς τη στάση των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης στην επελθούσα στη συνέχεια Άλωση της Πόλης και πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, δικαιολογώντας τις τύψεις τους, πότε με το "Ήτανε θέλημα Θεού η Πόλη ....", και πότε με το "Σώπαινε Κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις....".


Ο Οικουμενισμός εκκίνησε σαν υπόθεση καθαρώς ενδο-προτεσταντική, για την αποφυγή του σκανδάλου που προκαλούσε ο κατακερματισμός των προτεσταντικών ομολογιών στο δυτικό κόσμο και στην ιεραποστολή, για τη διοργάνωση από κοινού των βιβλικών εκδόσεων, την αντιμετώπιση των αντιχριστιανικών ιδεολογιών, κ.ά. σκοπιμότητες.
Ωστόσο, σχετική Πατριαρχική Εγκύκλιος του Οικουμενικού Πατριαρχείου «Προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού» το 1920, ανατρέποντας την παραδοσιακή Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, προσπάθησε να προσφέρει εκκλησιολογικά ερείσματα που θα ενίσχυαν τη συμμετοχή των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση και οδήγησε επιτυχώς σε πολύ ευρύτερη έκτοτε συμμετοχή των Ορθοδόξων στον Οικουμενισμό.
Οι δύο κύριες οικουμενικές κινήσεις, «Ζωή και Εργασία» και «Πίστις και Τάξις», ασχολούμενες η μεν πρώτη με πρακτικά θέματα του χριστιανισμού και η δεύτερη με την επίλυση των διαφορών πίστεως μεταξύ των χριστιανικών ομολογιών - εκκλησιών, μετά από μακρές διεργασίες κατά το διάστημα του μεσοπολέμου, συνενώθηκαν τελικώς στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», με επίσημη έναρξη της λειτουργίας του το 1948 στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας.

Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού συγκλήθηκε από τον Πάπα Ιωάννη ΚΓ΄ στις 11 Οκτωβρίου 1962 και έκλεισε τις εργασίες της υπό το διάδοχό του Πάπα Παύλο ΣΤ΄ στις 8 Δεκεμβρίου 1965. Τα θέματα που εξετάστηκαν σ' αυτή τη Σύνοδο ήταν ποιμαντικής και όχι δογματικής φύσης. Αποφασίστηκαν οικουμενικά ανοίγματα προς άλλες εκκλησίες και η Καθολική Εκκλησία εισήλθε σε πορεία εξωστρέφειας και διαλόγου.

α. Το Γράμμα που έστειλε το 1968 ο Πατριάρχης Αθηναγόρας στον Πάπα Παύλο 6ο. Σ’ αυτό ο Αθηναγόρας ομολογούσε ότι μνημόνευε τον Πάπα στη θεία Λειτουργία (σελ. 29). Την ίδια τακτική ακολούθησαν κι’ ακολουθούν κι’ οι διάδοχοί του Πατριάρχες Δημήτριος και Βαρθολομαίος.

Το τι σημαίνει αυτό, το αντιλαμβάνεται κάθε Ορθόδοξος. Σημαίνει ότι μεταξύ των δύο Εκκλησιών δεν υπάρχει πλέον σχίσμα. Σημαίνει ότι οι δύο αυτές Εκκλησίες, των οποίων οι Προκαθήμενοι αλληλομνημονεύονται, έχουν άρει το υφιστάμενο επί αιώνες σχίσμα. Σημαίνει ότι έκαναν την ένωση των Εκκλησιών τους.

Και μόνο αυτό το «ντοκουμέντο» θα ήταν αρκετό να πείσει τον κάθε καλόπιστο δύσπιστο, ότι έγινε η Ένωση των Εκκλησιών.


β. Το δεύτερο «ντοκουμέντο» ήταν η «Κοινή Δήλωση» του Πατριάρχη Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου 6ου της 7ης Δεκεμβρίου 1965 (σελ. 37). Η «Δήλωση» αυτή διαβάστηκε επίσημα τόσο στην Κωνσταντινούπολη, όσο και στη Ρώμη, την παραμονή της λήξης των εργασιών της Β΄ Βατικανής Συνόδου, που οι Λατίνοι θεωρούν ως την 22η «Οικουμενική» τους Σύνοδο!

Στην «Κοινή Δήλωσή» τους αυτή Πατριάρχης και Πάπας διακηρύττουν ότι «αίρουν την ακοινωνησία», δηλ. το σχίσμα των Εκκλησιών! Αυτό σημαίνει, ότι τα δύο αυτά πρόσωπα διακήρυξαν ότι έγινε η ένωση των Εκκλησιών!

Θα επικαλεσθούμε στο δημοσίευμά μας αυτό και ένα άλλο «ντοκουμέντο», εξίσου σημαντικό με τα δύο προηγούμενα. Πρόκειται για ένα Γράμμα, που έστειλε ο Αθηναγόρας στον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο Κατσώνη

-------------------------------------------

Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος, εν Χριστώ τω Θεώ λίαν αγαπητέ και περιπόθητε αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών Μετριότητος κύριε Ιερώνυμε, την Υμετέραν σεβασμίαν Μακαριότητα αδελφικώς εν Κυρίω κατασπαζόμενοι, υπερήδιστα προσαγορεύομεν.

Η υποδοχή, της οποίας έτυχεν ο Καρδινάλιος του Παλέρμο Σεβασμιώτατος κ. Φρ. Κάρπινο, παρά της Υμετέρας λίαν ημίν αγαπητής και περισπουδάστου Μακαριότητος, κατά την εις Ελλάδα έλευσιν αυτού, προυξένησεν εντύπωσιν βαθυτάτην, την οποίαν επηύξησε το τελευταίος κυκλοφορήσαν και περιελθόν εις χείρας ημών μετά πολλών φωτογραφιών βιβλιάριον επί της υποδοχής ταύτης.

Το κεντρικόν σημείον της υποδοχής ήτο η έκδηλος και αυθόρμητος θερμότης, μεθ’ ης η Υμετέρα σεβασμία Μακαριότης υπεδέχθη αυτόν, οι εκφωνηθέντες εν συνεχεία λόγοι, αι επισκέψεις, το γεύμα εν τη Μονή Πεντέλης και αι λοιπαί εκδηλώσεις.

Ούτω, δια μίαν στιγμήν ωραματίσθημεν την Υμετέραν φίλην Μακαριότητα επί δίφρου φερομένην, προς την οριστικήν συνάντησιν μεταξύ των δύο πρεσβυγενών αδελφών Εκκλησιών εν τη πράξει.

Εις ταύτην αντιτίθενται οι Θεολόγοι ημών, και δεν λέγουσιν ημίν, πως εννοούσι την αποκατάστασιν των πραγμάτων μεταξύ των δύο πρεσβυγενών Εκκλησιών, εκτός εάν προτιμώσι την διαιώνισιν της διαιρέσεως.

Ουδέ απαντώσιν εις το ερώτημα: Αφού διά της άρσεως του Σχίσματος, την 7ην Δεκεμβρίου 1965, επανήλθομεν αυτομάτως εις την προ του 1054 εποχήν, καθ’ ην υπήρχον μεν διαφοραί μεταξύ των δύο εκκλησιών και ενίοτε σκληρότερον εκδηλούμεναι, αλλά διετήρουν την ενότητα εν τοις μυστηρίοις και ιδίως εν τω κοινώ Ποτηρίω, ποία νέα μετά το 1054 εμπόδια ενεφανίσθησαν κωλύοντα την επάνοδον εις την προ αυτού εποχήν;

Και επί τούτοις συγχαίροντες Αυτή ολοψύχως και περιπτυσσόμενοι Αυτήν και αύθις εν φιλήματι αγίω, διατελούμεν μετ’ αγάπης αδελφικής και εξιδιασμένης τιμής

1971 Ιανουαρίου κς΄


Της Υμετέρας σεβασμίας Μακαριότητος

αγαπητός εν Χριστώ αδελφός

+ Ο Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας»

-----------------------------------------------------------------------------------
Πηγή : http://www.filoumenos.com/index.php?option=com_content&view=article&id=44&Itemid=172#ixzz2Rlsj7MQW


Η ΨΕΥΔΟΑΡΣΙΣ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 1965 ΕΠΙ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ


ο Καρδινάλιος Μπέα διαβάζει την παπική πράξη της άρσεως των αναθεμάτων, λατινικά, την <<ΑMBULATE IN DILECTIONE>>, <<Περιπατείτε έν αγάπη>>, που περιέχει και τα εξής
<<... επιθυμούντες να προχωρήσωμεν περαιτέρω εις την οδόν της αδελφικής στοργής, δι ής θα οδηγηθώμεν εις την τελείαν ενότητα, να απομακρύνωμεν δέ όσα είναι αυτή πρόσκομμα και εμπόδιον, διακηρύττομεν ενώπιον των Επισκόπων των συναθροισθέντων έν τη Β΄ Βατικανώ Συνόδω, ότι λυπούμεθα δι όσα ελέχθησαν και συνέβησαν τότε, άτινα αδύνατον να εγκριθώσι. Προσέτι δε, την τότε δημοσιευθείσαν απόφασιν του αναθέματος θέλομεν να απαλείψωμεν απο της μνήμης της Εκκλησίας και απομακρύνωμεν απ αυτής, καλύπτοντες και εξαφανίζοντες αυτήν τη λήθη>>.

Ο Μητροπολίτης Μελίτων τον προσφωνεί γαλλικά. Οι δύο Αποστολικοί Θρόνοι, τονίζει

<<λύουσι σήμερον το παρόν και διανοίγωσι το μέλλον, δια κοινής δηλώσεως και αμοιβαίας εκκλησιαστικής πράξεως καταργούντες το απ αυτών προελθόν ανάθεμα, το σύμβολον τούτο του σχίσματος, και αντ αυτού υψούντες την αγάπην, σύμβολον της επανασύναντησεως αυτών...>>, << Σήμερον, μεταξύ των δύο πρώτων Θρόνων της Δύσεως και της Ανατολής, εγκαθιδρύεται επισήμως και εκκλησιαστικώς η βασική προυπόθεσις της βαθμιαίας επιλύσεως των διαφορών, ήτοι η αδελφική αγάπη... Συ, ο πρώτος Επίσκοπος της Χριστιανοσύνης, και ο δεύτερος τη τάξει αδελφός Σου, Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, κατόπιν τοπυ σημερινού γεγονότος , διά πρώτην φόραν μετά μακρούς αιώνας θα δυνηθήτε ενί στόματι και μιά καρδία να στραφήτε εφέτος πρός τούς ανθρώπους , οι οποίοι, εντός της Εκκλησίας και έξω αυτής, έν αγωνία αναμένουν ευδοκίαν και ειρήνην>>.

ΡΑΒΕΝΝΑ 1999,

ΥΠΗΡΞΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΣΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΠΟΥ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΕ Ο ΟΙΚ.ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΛΒΑΝΙΑΣ - ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: Η ΨΕΥΔΟΑΡΣΙΣ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 1965 ΕΠΙ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ http://entoytwnika.blogspot.com/2009/10/1965.html#ixzz2Rlv0t1nL

https://www.youtube.com/watch?v=GgrOSUroSBo&feature=player_embedded

χωρις αλλα σχόλια...

Αἴσθηση προκαλεῖ στὸν Ὀρθόδοξο πιστὸ λαὸ καὶ τὸν ἔντιμο κλῆρο ἡ συμφωνία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου μὲ τὸν Παπικὸ «Ἐπίσκοπο» τῆς Γερμανίας γιὰ τὴν ἔναρξη συζητήσεων μὲ σκοπὸ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικούς. Τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ προωθεῖ τὸ Βατικανὸν ἀπὸ τὸ 1960.
Τὸν στόχο του ὅμως αὐτὸν τὸν ἐπισημοποίησε κατὰ τὴν Β´ Βατικανὴ Σύνοδο καὶ τὸν ἀποδέχθηκε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κυρὸς Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς ἰδέας αὐτῆς.
Γιὰ πολλὰ ἔτη ὑπῆρχε ἄκρα τοῦ «τάφου σιωπὴ», διότι ὅλοι φοβοῦνταν τὶς ἀντιδράσεις κυρίως, τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔτη ὅμως συζητοῦσαν μυστικῶς οἱ κεφαλές τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῶν Ὀρθοδόξων μὲ σκοπὸ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα.

Μᾶς παροτρύνει ὁ Ὅσιος Νικόδημος νὰ προσέξουμε πῶς ὁ θεῖος Χρυσόστομος ὀνομάζει σχισματικοὺς τοὺς Λατίνους, ἐπειδὴ ἐκαινοτόμησαν τὸ πασχάλιό τους καὶ Καλαντάριο, ὄχι ἐπειδὴ αὐτὸ δὲν εἶναι ὀρθό, κατὰ τὴν ἰσημερία –διότι βλέπουμε ὅτι ἡ ἰσημερία ἀληθῶς ἔμεινε πίσω 11 ἡμέρες–, ἀλλὰ γιατί χωρίσθηκαν γι’ αὐτὸ ἀπὸ μᾶς, τὸ ὁποῖο εἶναι ἔγκλημα ἀσυγχώρητο, κατὰ τὸν ἴδιο Ἅγιο. Γιατί, λέει στὸν ἴδιο
λόγο, ὅτι τὸ νὰ νηστεύσει κανεὶς καὶ τὸ νὰ κάνει Πάσχα σ᾽ αὐτὸν τὸν καιρὸ ἢ σ᾽ ἐκεῖνον, μετὰ τὴν 21η Μαρτίου, ὑποθετικά, ὅπως κάνουμε
ἐμεῖς οἱ Γραικοί, ἢ μετὰ τὴν 11η Μαρτίου, ὅπως κάνουν οἱ Λατῖνοι, αὐτὸ δὲν εἶναι ἔγκλημα. «Τὸ δὲ νὰ σχίση τινὰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ νὰ
ἀντιστέκηται φιλονείκως καὶ νὰ κάμνη διχοστασίας καὶ διαιρέσεις καὶ νὰ χωρίζη τὸν ἑαυτό του πάντοτε ἀπὸ τὴν κοινὴν σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας, τοῦτο εἶναι ἁμάρτημα ἀσυγχώρητον καὶ κατηγορίας ἄξιον καὶ πολλὴν ἔχει κόλασιν καὶ τιμωρίαν». Γιατί, ἂς γνωρίζουν οἱ Λατῖνοι
ὅτι καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, ποὺ ἔγιναν μετὰ τὴν πρώτη, καὶ οἱ ὑπόλοιποι Πατέρες, ἔβλεπαν ναὶ καὶ αὐτοί, ὡς σοφοὶ ποὺ ἦταν, πὼς κατέβηκε πολὺ ἡ ἰσημερία· ἀλλ’ ὅμως δὲν θέλησαν νὰ τὴν μεταθέσουν ἀπὸ τὴν 21η Μαρτίου, ποὺ τὴν βρῆκε ἡ Α΄ Σύνοδος, προτιμῶντας περισσότερο τὴν συμφωνία καὶ ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν ἀκρίβεια τῆς ἰσημερίας, ἡ ὁποία δὲν προξενεῖ, οὔτε στὴν εὕρεση τοῦ δικοῦ μας Πάσχα καμμία σύγχυση, οὔτε βλάβη στὴν εὐσέβεια, μάλιστα δὲ προξενεῖ αὐτὴ ἡ ἀκρίβεια στοὺς Λατίνους δύο μεγάλες ἀτοπίες, τὸ νὰ ἑορτάζουν δηλαδὴ τὸ Πάσχα ἢ μαζὶ μὲ τοὺς Ἰουδαίους, τὸ ὁποῖο εἶναι ἐναντίον στὸν παρόντα ζ΄ Ἀποστολικὸ Κανόνα, ἢ πρὶν τοὺς Ἰουδαίους

http://www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/1974.pdf

Η Σύνοδος Φλωρεντίας λεγόμενη και Σύνοδος Φερράρας - Φλωρεντίας λέγεται η μετά το θάνατο του Πάπα Μαρτίνου Ε΄ εκκλησιαστική σύνοδος που αν και είχε συγκληθεί από τον ίδιο το 1431 στη Βασιλεία ερχόμενη (οι μετέχοντες) σε ρήξη με τον διάδοχο εκείνου Πάπα Ευγένιου Δ΄ προσκάλεσε την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία σε συμμετοχή και επανεξέταση του ζητήματος της ένωσης των Εκκλησιών.

Ο Αυτοκράτορας όμως έχοντας ν΄ αντιμετωπίσει ιδιαίτερα τον συνεχή αυξανόμενο κίνδυνο αξίωσε από τους συνοδούς του όπως συναινέσουν στην ένωση, ανεξάρτητα του ποιος θα είχε από θεολογικής και μόνο πλευράς δίκιο, αποδεχόμενος την πρότερα πρωτοκαθεδρία του Πάπα. Κάτω από αυτές τις συγκυρίες πράγματι στις 6 Ιουλίου του 1439 υπεγράφη απ΄ όλους το σχετικό πρακτικό με εξαίρεση μόνο από τον Μάρκο Ευγενικό που είχε αντιταχθεί σθεναρά.

Όταν όμως οι Βυζαντινοί επέστρεψαν στη Κωνσταντινούπολη στις 1 Φεβρουαρίου του 1440 λαός και κλήρος τους αποδοκίμασε έντονα με συνέπεια η Ένωση να μην επισημοποιηθεί μέχρι λίγους μήνες πριν την Άλωση, από τον τελευταίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ΄ Παλαιολόγο, ο οποίος εκ του λόγου αυτού και δεν είχε ορίσει πατριάρχη. Σημειώνεται πως αμέσως μετά την Άλωση, ο ίδιος ο Μωάμεθ διόρισε τον υπό αυτοκρατορική δυσμένεια ανθενωτικό πατριάρχη.Για την ακρίβεια επέλεξε σαν νέο Οικουμενικό Πατριάρχη τον ηγέτη των Ανθενωτικών μοναχό Γεννάδιο (τον γνωστό κατά κόσμον Γεώργιο Σχολάριο), που λέγεται ότι ήταν "αιχμάλωτος στην Ανδριανούπολη", τον οποίο και εγκαθίδρυσε πολιτικά με τις δέουσες τιμές, όπως ακριβώς έκαναν οι βυζαντινοί Βασιλείς σε ανάλογες περιπτώσεις.

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ κοινώνησε Θεία Ευχαριστία από τα χέρια του ενωτικού Πατριάρχη Ισιδώρου(1452-53) λίγες μόνο ώρες πριν από τον θάνατό του...

--->Mια προτύπωση της σημερινής κατάστασης οπου ο προβαλλόμενος ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ είχε ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΙ και ΠΙΕΣΕΙ για ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ) ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ (ΔΥΤΙΚΟΥΣ)...αν αυτο δεν ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ τι αλλο μπορούμε να πούμε οτι ειναι εκτος απο ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ολοι αυτοι οι μύθοι που υπάρχουν γυρω απο τον τελευταίο Αυτοκράτορα αυτον του Βυζαντιου???

ο Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος, που σε καμία περίπτωση δεν είχε υποτιμήσει τον αντίπαλό του, εντείνει τις προσπάθειές του για την επανένωση των Εκκλησιών, πιστεύοντας ότι έτσι θα εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα του κράτους του. Με σειρά υποχωρήσεων σε εκκλησιαστικά θέματα, οι αντιπρόσωποι της Ανατολικής Εκκλησίας υπογράφουν στη Λυών το 1274 συμφωνία ενώσεως με τους Δυτικούς. Η συμφωνία όμως αυτή, όπως και όλες όσες προηγήθηκαν ή ακολούθησαν, παρέμειναν γράμμα κενό, διότι ο κλήρος και ο λαός ποτέ δεν τις δέχθηκαν, μένοντας σταθερά προσηλωμένοι στα δογματικά πιστεύω της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας. Ο μόνος που τυπικά υποτάχθηκε στον πάπα ήταν ο ίδιος ο Αυτοκράτορας και ο γιος και διάδοχός του Ανδρόνικος Β', κίνηση με την οποία μάταια ο Μιχαήλ ήλπιζε να παρακινήσει το λαό του να δεχθεί τη συμφωνία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB_%CE%97%C2%B4_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82[b]

-->αλλος ενας Βυζαντινός Αυτοκράτορας που έχει προβληθεί πολύ αλλα μελετώντας κανείς την ιστορία καταλαβαίνει ευκολα τον ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ως προς την ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ...

Η Εγκύκλιος του 1848 των Πατριαρχών της Ανατολής, κατά του Παπισμού

http://www.patrokosmas.gr/sindesmos.asp?isue=122&artid=4614