Οικουμενισμος..

ενα καταπληκτικό video που πρέπει να το δουμε ολοι για να ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ τις ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ των Επισκόπων της Αγιας Εκκλησίας μας..

https://www.youtube.com/watch?v=GgrOSUroSBo&feature=player_embedded

Τοῦ Ἀρχιμ. π. Παύλου Δημητρακοπούλου,
πρ. Ἱ. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιῶς

ας φυλάξωμε τὸν θησαυρὸ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, ἀνόθευτο καὶ ἀναλλοίωτο ἀπὸ κάθε αἱρετικὴ διδασκαλία καὶ πλάνη. Τὸ καθῆκον αὐτὸ εἶναι σήμερα περισσότερο ἀναγκαῖο καὶ ἐπιτακτικὸ ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά, διότι καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας βάλλεται καὶ πολεμεῖται ἀπὸ πολλὲς σύγχρονες αἱρέσεις, μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες, ἡ πιὸ ἐπικίνδυνη, εἶναι ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως τὴν χαρακτήρισε μία μεγάλη ὁσιακὴ μορφὴ τοῦ περασμένου αἰῶνος, ὁ Σέρβος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Βελιγραδίου ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Ἡ φοβερὴ αὐτὴ αἵρεση, προϊὸν τῶν συγχρόνων συγκρητιστικῶν τάσεων θρησκευτικῆς ἑνοποιήσεως τῆς ἀνθρωπότητος, ἀνέπτυξε μέσα στοὺς κόλπους της διάφορες αἱρετικὲς θεωρίες, ὅπως ἡ θεωρία τῶν κλάδων, ἡ θεωρία τῆς βαπτισματικῆς ἑνότητος, ἡ θεωρία τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ θεωρία τῶν δύο πνευμόνων, ἡ θεωρία τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας κ.ἄ., οἱ ὁποῖες εἶναι ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ μὲ τὴν διαχρονικὴ πίστη της ὅτι μόνον αὐτὴ ἀποτελεῖ τὴν Μία, Ἁγία,Καθολική, καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ὅπως ἄλλωστε ὁμολογοῦμε στὸ σύμβολο τῆς Πίστεως. Πέραν τούτου, μέσῳ μιᾶς ἄλλης θεωρίας, αὐτῆς τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ, ἡ ἀκρίβεια τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως, γιὰ τὶς ὁποῖες, ὅπως ἀναφέραμε προηγουμένως, πολλοὺς ἀγῶνες καὶ θυσίες ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, σμικρύνεται, σχετικοποιεῖται καὶ ὑποβιβάζεται. Ἡ ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν ὁμολογιῶν τοῦ Παπισμοῦ καὶ Προτεσταντισμοῦ στὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἀποστολικὴ Παράδοση, δὲν θεωρεῖται πλέον ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν.

εἶναι ἀνάγκη ὁ κλῆρος καὶ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ἐπαγρυπνεῖ καὶ νὰ διακρίνει τὰ «σημεῖα τῶν καιρῶν» (Ματθ. 16,3). Νὰ μείνει ἀνυποχώρητος καὶ ἀσυμβίβαστος στὴν ὑπεράσπιση τῆς ἀληθείας, ἀνεπηρέαστος ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς χαλαρότητος, τοῦ ἐφησυχασμοῦ καὶ τοῦ ἐνδοτισμοῦ, τὸ ὁποῖον κυριαρχεῖ σήμερα, ἰδίως μεταξὺ τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας ἡγετῶν, ἐκτὸς ἀπὸ ἐλάχιστες ἐπαινετὲς ἐξαιρέσεις. Νὰ συνειδητοποιήσει καὶ νὰ εὐαισθητοποιηθεῖ ἀπέναντι στὸ σύγχρονο πολυκέφαλο θηρίο, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ προετοιμάζει τὸν ἐρχομὸ τῆς Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας τοῦ σατανᾶ, καὶ ποὺ μὲ ὕπουλο τρόπο ἔχει διεισδύσει στὰ σπλάγχνα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν ἀπειλεῖ θανάσιμα. Εἶναι ἀνάγκη πρὸ παντός, νὰ ἐνεργοποιηθεῖ σʼ ἕνα δυναμικότερο ἀντιαιρετικὸ ἀγώνα καὶ νὰ ἀπαιτήσει ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία μας νὰ
ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν φοβερὴ αὐτὴ αἵρεση καὶ νὰ τὴν καταδικάσει Συνοδικά, νὰ ἐπισημάνει τοὺς φορεῖς της καὶ νὰ τοὺς καλέσει σὲ μετάνοια. Σὲ περίπτωση δὲ ἀμετανοησίας νὰ τοὺς καθαιρέσει. Τέλος νὰ διακόψη τοὺς μέχρι τώρα γενομένους ἀκάρπους καὶ ἐπιβλαβεῖς διαλόγους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους.

http://www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/1969.pdf

Τοῦ κ. Νικολάου ᾿Ιω. Σωτηροπούλου, Θεολόγου

Καὶ γιατί Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν ἔγινε οὔτε στὶς ἡμέρες μας, κατὰ τὶς ὁποῖες τὸ κακὸ μὲ τὶς αἱρέσεις παράγινε; ῾Η ἀπάντησι στὸ ἐρώτημα δὲν εἶνε δύσκολη. Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν ἔγινε, διότι στὴν κορυφὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας τοὺς τελευταίους καιροὺς βρέθηκαν Οἰκουμενιστές, μὲ χειρότερο τὸν Βαρθολομαῖο. Οἱ δηλώσεις καὶ οἱ ἐνέργειες τοῦ Βαρθολομαίου ὑπὲρ αἱρέσεων καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶνε πολλὲς καὶ πολὺ ἐξοργιστικὲς γιὰ τοὺς συνειδητοὺς ᾿Ορθοδόξους χριστιανούς. ῞Οταν δὲ ἐτέθη σὲ κυκλοφορία κείμενο κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπογεγραμμένο ἀπὸ χιλιάδες πιστούς, μάλιστα καὶ ᾿Επισκόπους, ὁ κ. Βαρθολομαῖ ος ἐξωργίσθηκε. ᾿Επίσης ἐξωργίσθηκε, ὅταν ὁ μαχητικὸς Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ὠργάνωσεν ἡμερίδα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καὶ ὅταν πέρυσι κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἀναθεμάτισε τὸν Οἰκουμενισμό, ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀπείλησε τιμωρία τοῦ Μητροπολίτου, καθαίρεσι… Πῶς λοιπὸν Οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, καὶ μάλιστα ὁ κ. Βαρθολομαῖος, νὰ συγκαλέσῃ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο πρὸς καταδίκη αἱρετικῶν καὶ ἀλ λοθρήσκων;

Καὶ ἀφοῦ ὁ Οἰκουμενικὸς καὶ Οἰκουμενιστὴς ἢ μᾶλλον ἀρχιοικουμενιστὴς Πατριάρχης δὲν συγκαλεῖ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, τί δέον γενέσθαι; Νὰ συνεννοηθοῦν οἱ καλοὶ ᾿Επίσκοποι τῶν τοπικῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν καὶ νὰ συνέλθουν αὐτοὶ σὲ Σύνοδο καὶ νὰ πράξουν τὸ δέον, νὰ καταδικάσουν δηλαδὴ τὶς αἱρέσεις, καὶ μάλιστα τὴν παναίρεσι καὶ πανθρησκεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ ἄλλες σκοτεινὲς δυνάμεις; Δυστυχῶς αὐτὸ δὲν εἶνε ἐφικτό. Τῶν τοπικῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν οἱ Προκαθήμενοι, ἐκτὸς ἐξαιρέσεων, οἰκουμενίζουν, καὶ ἰδίως παπίζουν. ῾Ο Πατριάρχης τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Ρωσσίας, τῆς μεγαλύτερης τοπικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, εἶνε φιλοπαπικός. Καὶ ὁ Πατριάρχης τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Σερβίας, ἡ ὁποία προσφάτως ἀνακήρυξε τὸν ᾿Ιουστῖνο Πόποβιτς ἅγιο, φέρεται ὡς φιλοπαπικός. Καὶ ᾿Επίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἦταν μαθηταὶ τοῦ ᾿Ιουστίνου Πόποβιτς, φέρονται ὡς Οἰκουμενιστές, ἐκτὸς τοῦ ᾿Αρτεμίου, ὁ ὁποῖος, ἐπειδὴ εἶνε ἐναντίον τοῦ θρησκευτικοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καθαιρέθηκε, ἀλλὰ βεβαίως εἶνε ἀκαθαίρετος τῆς ᾿Εκκλησίας πύργος, καὶ καλῶς πράττει ἐξακολουθώντας νὰ λειτουργῇ. Εἶνε ἅγιος ἐπαναστάτης κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, παρά δειγμα δὲ γιὰ νὰ ἐπαναστατήσουν καὶ ἄλλοι ᾿Επίσκοποι.
᾿Επειδὴ ἡ σύγκλησι Συνόδου τῶν καλῶν ᾿Επισκόπων τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν εἶνε ἀνέφικτη, τί ἐπιβάλλει ἡ ᾿Ορθόδοξη συνείδησι νὰ γίνῃ; Τοῦτο ἐπιβάλλει· Οἱ καλοὶ ᾿Επίσκοποι συνεχῶς καὶ ἐντόνως νὰ κηρύττουν κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν. Καὶ ἐπειδὴ τὸ κακὸ παράγινε καὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ φιλοπαπικοί ῾Ιεράρχες ἔγιναν τελείως προκλητικοί, ἐξοργιστικοὶ καὶ ἀνυπόφοροι, ὅλοι οἱ καλοὶ ᾿Επίσκοποι πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ ἐξεγερθοῦν, καὶ κατὰ τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου νὰ παύσουν τὸ μνημόσυνο τῶν προδοτῶν τῆς Πίστεως. Θὰ διωχθοῦν βεβαίως. ᾿Αλλ᾿ ὁ διωγμὸς θὰ εἶνε ἀπόδειξι τῆς γνησιότητός των. Καὶ θὰ ἔχουν τὴν ἐπιδοκιμασία τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Καὶ στὴ συνείδησι τῆς ᾿Εκκλησίας θὰ μείνουν ὡς ἄλλοι ᾿Αθανάσιοι, Φώτιοι, Γρηγόριοι Παλαμᾶδες, Μᾶρκοι Εὐγενικοί.
῎Εχουμε τὴ γνώμη ὅτι οἱ καλοὶ καὶ μαχητικοὶ ᾿Επίσκοποι σκέπτονται καὶ μεθοδεύουν ἰσχυρότερον ἀγῶνα κατὰ τῶν προδοτῶν τῆς Πίστεως. Καὶ πάντως νὰ μὴ ἀπελπιζώμεθα. Οὐκ ἐκλείψουσι τῇ ᾿Ορθοδοξίᾳ ἥρωες καὶ μάρτυρες.
Οἱ Οἰκουμενιστὲς ἀνεπισήμως ἔχουν κάνει τὴν περιβόητη ἕνωσι, ψευδοένωσι, μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ μάλιστα τοὺς Παπικούς. Τὸ ἀποδεικνύουν, ὄχι ἁπλῶς φιλαιρετικὲς δηλώσεις τους, ἀλλὰ καὶ πράξεις τους, συμπροσευχὲς καὶ συλλείτουργα μὲ τοὺς αἱρετικούς. ῍Αν οἱ Οἰκουμενιστὲς κάνουν τὴν ἕνωσι, ψευδοένωσι, καὶ ἐπισήμως, τότε τί γίνεται; Τότε «τοὺς ζυγοὺς λύσατε!». Τότε οἱ καλοὶ ᾿Επίσκοποι δὲν εἶνε δυνατό, παρὰ νὰ διαχωρίσουν πλήρως τὴ θέσι τους ἀπὸ τοὺς προδότες τῆς Πίστεως καὶ τῆς ᾿Εκκλησίας, νὰ τοὺς κηρύξουν αἱρετικούς, νὰ χειροτονήσουν νέους ᾿Επισκόπους καὶ ἄλλους ἱερεῖς, νὰ πανδρώσουν ᾿Επισκοπὲς καὶ ἐνορίες, καὶ urbi et orbi νὰ διακηρύξουν·
Εμεῖς, ποὺ μείναμε πιστοὶ στὴν Πίστι, μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους πιστούς, κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς, εἴμεθα ἡ ᾿Εκκλησία.Οἱ προδότες τῆς Πίστεως εἶνε ἐκτὸς ᾿Εκκλησίας, ἀνήκουν στὶς αἱρέσεις, τὶς παρασυναγωγὲς τοῦ Σατανᾶ.
῾Η νέα ἐκκλησιαστικὴ κατάστασι πιθανώτατα θὰ γνωρίσῃ διωγμὸ ἀπὸ Οἰκουμενιστὲς ἐγκολπιοφόρους ἐν συνεργασίᾳ μὲ πολιτικοὺς ἄρχοντες καὶ σκοτεινὲς δυνάμεις, ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν παγκοσμιοποίησι, ἀλλὰ τοῦτο ἂς μὴ μᾶς φοβίζῃ. Διωκομένη ἡ ᾿Εκκλησία θὰ ὁμοιάζῃ μὲ τὴν ᾿Εκκλησία τῶν πρώτων αἰώνων, ἡ ὁποία ἔζησε τὴν ἡρωικώτερη καὶ πνευματικώτερη ζωή.

http://www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/1976.pdf

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ, ΟΙ ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΙ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΕΣ ΜΕΤ' ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΕΝΟΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΕΣ ΤΟΥΣ.

Οι οικουμενιστές ίδρυσαν μια καινούρια εκκλησία που έχει όλες τις θρησκείες ανακατεμένες, ορθόδοξοι, αιρετικοί, μασόνοι, προτεστάντες, βουδιστές, ινδουϊστές, σατανιστές, μάγοι όλα τα είδη των αιρετικών και των ανώμαλων είναι ένα σώμα δεμένο μεταξύ τους, μια ξεχωριστή εκκλησία του σατανά. Είναι δικαίωμά τους να πάνε....
με τον διάβολο έχοντας την ταμπέλα του Ορθοδόξου. Τους ψευδοορθοδόξους οικουμενιστές στις ορθόδοξες τοπικές εκκλησίες τους μνημονεύουν τους αναγνωρίζουν και έχουν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους πολλοί επίσκοποι κληρικοί μοναχοί και λαϊκοί και έτσι συμμετέχουν και αυτοί στην κοινωνία του σατανά. Πολλοί από αυτούς που συμμετέχουν στην κοινωνία του σατανά είναι αδιάφοροι για το τι λένε οι ιεροί κανόνες και οι Πατέρες της Εκκλησίας, άλλοι είναι πλανεμένοι και αρρωστημένοι με τις αχρικαιρικές και δυνητικές κακοδοξίες, άλλοι είναι ευνουχισμένοι αφού είναι σε αδελφότητες οργανοσιακών φυτών, άλλοι είναι συμφεροντολόγοι και σκέφτονται τα λεφτά θα κοπούν εάν ομολογήσουν. Υπάρχουν και οι ψευδοαντιδρώντες που ενώ κοινωνούν και πορνεύουν πνευματικά με τους οικουμενιστές στην πράξη, αφού τους μνημονεύουν και έχουν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους σχίζοντας και κάνοντας αιρετική την εκκλησία προσφέροντας πνευματικό θάνατο στους πιστούς, στην θεωρία το παίζουν ορθόδοξοι ομολογητές κάνοντας συνέδρια ομιλίες κατά του οικουμενισμού. Αυτή είναι η σύναξη κληρικών και μοναχών που στην πράξη είναι μια αγέλη προβατόσχημων λύκων, που δουλεύει όπως οι μάγοι έχουν ορθόδοξες εικόνες για να παγιδεύουν τους χριστιανούς.Έτσι και η σύναξη κληρικών και μοναχών στη θεωρία κατά του οικουμενισμού στην πράξη είναι ένα από τα καλύτερα στηρίγματα του σατανικού οικουμενισμού. Ένα άλλο καλό και δυνατό στήριγμα του οικουμενισμού είναι όλοι οι επίσκοποι των συνόδων, των λεγομένων Γ.Ο.Χ. που και αυτοί στη θεωρία είναι κατά του οικουμενισμού στην πράξη δεν αγωνίζονται αποτειχισμένοι από την κοινωνία οικουμενιστών στο σώμα της Μίας Εκκλησίας και στο ακαινοτόμητο πλήρωμα της, αλλά δημιούργησαν καινούριες Εκκλησίες με νέες συνόδους και ιεραρχίες με αφθονία νέο-χειροτονημένων επισκόπων. Όλοι αυτοί αποτελούν μία τέλεια παρασυναγωγή που βοηθάει τους οικουμενιστάς επισκόπους να καταστρέφουν ανενόχλητοι την Μία Εκκλησία αφού αυτοί βρίσκονται, σε άλλη καινούργια Εκκλησία παρασυναγωγής. Το τρίτο στήριγμα του οικουμενισμού αντιδράει μόνο στην κοινωνία της αιρέσεως των οικουμενιστών αφού έχει απότειχιστεί από αυτούς. Συνεχίζει όμως να σχίζει την ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος του ενός ακαινοτομήτου πληρώματος της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Αυτοί είναι ψευδοαντιδρώντες κατά του οικουμενισμού, μισή ομολογία κάνουνε. Είναι σχίστες της Εκκλησίας και διάκονοι του οικουμενισμού. Δεν αγωνίζονται εντός του ενός ακαινοτομήτου πληρώματος της Μίας Εκκλησίας που έχει αποτειχιστεί από την κοινωνία της αιρέσεως και του νέο-ημερολογιτικού σχίσματος των οικουμενιστών και από την κοινωνία της παρασυναγωγής των παραταξιακών. Ενώ κάνουν υπακοή στην πράξη στους μασόνους οικουμενιστάς και σχίστες επισκόπους της Εκκλησίας θέλουν να το παίξουν και αυτοί αντι-οικουμενιστές ενώ αυτοί συντηρούν και συνεχίζουν να βρίσκονται εντός του νέο-ημερολογίτικου οικουμενιστικού σχίσματος.

http://orthodoxihomologia.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html#more

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΕΠΙ ΤΗι ΚΥΡΙΑΚΗι ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2 0 1 3

Ἔλεγε ὁ μακαριστός ἅγιος Γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης : «Ὁ διάβολος ἅπλωσε τρία πλοκάμια νά πιάσει ὅλο τόν κόσμο. Τούς πλουσίους νά τούς πιάσει μέ τή Μασονία, τούς πτωχούς μέ τόν κομμουνισμό καί τους θρησκευόμενους μέ τόν οἰκουμενισμό». Ὁ ἴδιος ἄλλοτε σέ συνάξεις μοναζουσῶν ἐπεσήμανε : «Οἰκουμενισμός καί Κοινή Ἀγορά, ἕνα κράτος μεγάλο, μία θρησκεία στά μέτρα τους. Αὐτά εἶναι σχέδια διαβόλων»[1].

Τί εἶναι, ὅμως, ὁ Οἰκουμενισμός ;

Ὁ σύγχρονος ἅγιος γέρων τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας καί καθηγητής τῆς Δογματικῆς ὅσιος Ἰουστίνος Πόποβιτς σημειώνει : «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις»[2]. Στό ἴδιο μῆκος κύματος ὁ μακαριστός γέρων ἀρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος Βασιλοπουλος μᾶς δίνει τήν πραγματική εἰκόνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ : «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἕνα Κίνημα παγκόσμιον του Διεθνοῦς Σιωνισμοῦ καί ἔχει ὡς μοναδικόν σκοπόν τήν πολιτικήν καί θρησκευτικήν κατάκτησιν τῆς Οἰκουμένης! Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι μιά φοβερά λαίλαψ, πού προετοιμάζεται νά ξεθεμελιώση, ὅπως φαντάζεται, τήν ‘Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν’ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἄγριος τυφών τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, πού συγκεντρώνει τήν καταστροφικήν του μανία ἐναντίον κυρίως τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τόν σκοτεινό πόθο νά τήν ἐκμηδενίσῃ καί νά τήν ἀφανίσῃ»[3]. Ἐπίσης, ὁ μακαριστός γέρων ἀρχιμανδρίτης π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος ὀνομάζει τόν Οἰκουμενισμό τελευταῖο πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου[4]. Ὁ ὁμότιμος καθηγητής τῆς πατρολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. αἰδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, μεγάλος ἀγωνιστής καί πολέμιος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, παρατηρεῖ σχετικά μέ τήν αἵρεση αὐτή ὅτι «ὁ κίνδυνος αὐτός (ἐκ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) ἀποβαίνει μεγαλύτερος, ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ ἀπειλή δέν εἶναι μόνον ἐξωτερική. Δέν προέρχεται δηλαδή μόνον ἀπό τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό, οἱ ὁποῖοι ἀντιμετωπιζόμενοι παλαιότερα ὡς αἱρέσεις, εἶχαν ἐλάχιστες, σχεδόν μηδαμινές δυνατότητες νά ἀσκήσουν ἐπιρροή στούς Ὀρθοδόξους πιστούς. Ὁ κίνδυνος τώρα εἶναι πολλαπλασίως μεγαλύτερος, διότι δρᾶ ἐκ τῶν ἔσω. Πολλοί ποιμένες, τῶν ὁποίων βασική ἀποστολή εἶναι νά διώκουν τούς λύκους τῶν αἱρέσεων καί τῶν πλανῶν, δέν βλέπουν νά ὑπάρχουν λύκοι, γιά νά τούς ἐκδιώξουν, ἀφοῦ θεωροῦν, ὅτι ὁ Παπισμός καί ὁ Προτεσταντισμός δέν εἶναι αἱρέσεις, ἀλλά ‘σεβάσμιες ἐκκλησίες’, ‘ἀδελφές ἐκκλησίες’, συνδιαχειρίστριες τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν». Σύμφωνα, τέλος, μέ τόν ἀείμνηστο Καθηγητή τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου κ. Κων/νο Μουρατίδη «ὁ Οἰκουμενισμός-συγκρητισμός δέν εἶναι ἁπλῶς μία αἵρεσις, ἀλλά παναίρεσις, διότι κατ΄οὐσίαν ὁδηγεῖ εἰς τήν ἄρνησιν τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς μοναδικῆς καί ἀποκλειστικῆς ἀπολύτου ἀληθείας ἐξ ἀποκαλύψεως καί εἰς τόν ὑποβιβαμόν αὐτοῦ εἰς μίαν μεταξύ τῶν πολλῶν θρησκειῶν ἤ τήν πνευματικωτέραν καί σπουδαιοτέραν, ἀλλά ὄχι τήν μοναδικήν. Ὁ Οἰκουμενισμός, ἆρα συγκρητισμός εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀπειλή κατά τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διότι δι΄αὐτῆς δέν πλήττεται ἁπλῶς ἕν δόγμα ἤ μία θεμελιώδης ἀλήθεια, ἀλλά σύμπασα συλλήβδην ἡ δογματική καί κανονική τάξις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας»[5].

Ὅπως ἡ παγκοσμιοποίηση σέ πολιτικό ἐπίπεδο θέλει νά ἑνώσει τόν κόσμο καί νά κάνει ἕνα παγκόσμιο κράτος, μία παγκόσμια ἠλεκτρονική διακυβέρνηση, ἕνα παγκόσμιο νόμισμα, μία παγκόσμια οἰκονομία, ἔτσι καί ὁ Οἰκουμενισμός σέ θρησκευτικό ἐπίπεδο θέλει νά ἑνώσει ὅλες τίς θρησκεῖες (διαθρησκειακός οἰκουμενισμός) καί ὅλες τίς αἱρέσεις (διαχριστιανικός οἰκουμενισμός) σέ μία παγκόσμια θρησκεία, ἀψηφώντας καί περιθωριοποιώντας τίς τεράστιες, γιγαντιαῖες καί χαώδεις δογματικές διαφορές καί ξεθεμελιώνοντας ἐκ βάθρων τά δόγματα καί τήν πίστη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἐκκλησιολογική αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδή ἐξισώνει ὅλες τίς θρησκεῖες καί τίς πίστεις.

Ἰδιαιτέρως πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι πηγή καί μήτρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τυγχάνει ἡ Μασωνία, πού προωθεῖ δι’ αὐτοῦ τήν παγκόσμια θρησκεία τοῦ Ἐωσφορισμοῦ, ὅπως καί τῆς Μασωνίας πηγή καί μήτρα εἶναι ὁ φρικώδης διεθνής Σιωνισμός.

Ὑπάρχει ἕνα προκαθορισμένο σχέδιο ἑνώσεως, πού ὁδηγεῖ στήν διαμυστηριακή κοινωνία (intercommunio) πασῶν τῶν αἱρέσεων καί τῶν θρησκειῶν, στήν ἐπιβολή τῆς πανθρησκείας καί τό ὁποῖο ἀποτελεῖται ἀπό τρεῖς φάσεις. Ἡ πρώτη φάση τοῦ σχεδίου ἑνώσεως εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, δηλ. ὁ διαχριστιανικός οἰκουμενισμός. Ἡ δεύτερη φάση εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν, δηλ. ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός καί ἡ τρίτη φάση εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν ὁμολογιῶν καί τῶν θρησκειῶν, δηλ. ἡ ἐπιβολή τῆς πανθρησκείας, μέ ἀρχηγό τόν αἱρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώμης, ὁ ὁποῖος θά παραδώσει τήν παγκόσμια ἐξουσία στόν Ἀντίχριστο.

Οἱ ρίζες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πρέπει νά ἀναζητηθοῦν στόν προτεσταντικό χῶρο, στά μέσα τοῦ 19ου αἰ. Τότε κάποιες «χριστιανικές ὁμολογίες», βλέποντας τόν κόσμο νά φεύγει ἀπό κοντά τους λόγω τῆς αὐξανομένης θρησκευτικῆς ἀδιαφορίας καί τῶν ὀργανωμένων ἀντιθρησκευτικῶν κινημάτων, ἀναγκάσθηκαν σέ μιά συσπείρωση καί συνεργασία. Αὐτή ἡ ἑνωτική δραστηριότητά τους ἔλαβε ὀργανωμένη πλέον μορφή, ὡς Οἰκουμενική Κίνηση, τόν 20ό αἰ. καί κυρίως τό 1948, μέ τήν ἵδρυση στό Ἄμστερνταμ τῆς Ὀλλανδίας τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), πού ἑδρεύει στή Γενεύη[6].

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πάντοτε ἀντιστέκεται σταθερά, ἀταλάντευτα καί ἀκλόνητα στόν Οικουμενισμό καί ἀποτεῖ ἰσχυρό ἀντιοικουμενιστικό προπύργιο.

Ἕνα ἀπό τά μέσα, ποῦ χρησιμοποιεῖ ὁ Οἰκουμενισμός, γιά νά ἐπιτύχει τούς σκοπούς του, εἶναι ὁ συγκρητισμός, αὐτός ὁ θανάσιμος ἐχθρός τῆς χριστιανικῆς πίστεως, τόν ὁποῖο προωθεῖ τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». «Ὁ συγκρητισμός εἶναι ἡ σχετικοποίηση τῶν θρησκειῶν καί τῶν θρησκευτικῶν ἰδεῶν. Εἶναι μιά πανοικουμενική θρησκευτική σύνθεση καί σύζευξη τῶν πιό ἀντιθετικῶν καί ἀνομοίων στοιχείων»[7].

Ὁ Οἰκουμενισμός κινεῖται σέ δύο ἐπίπεδα˙ τό πρῶτο σέ διαχριστιανικό καί τό δεύτερο σέ διαθρησκειακό. Ἔτσι, ἔχουμε τόν διαχριστιανικό οἰκουμενισμό καί τόν διαθρησκειακό οἰκουμενισμό, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν δύο ἀπό τίς βασικές κατευθύνσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ μέν διαχριστιανικός οἰκουμενισμός προωθεῖ τήν ἕνωση τῶν διαφόρων χριστιανικῶν «ὁμολογιῶν» (Παπικῶν, Προτεσταντῶν, Ἀγγλικανῶν, Πεντηκοστιανῶν, Μονοφυσιτῶν) μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τό κριτήριο τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ. Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαχριστιανικοῦ δογματικοῦ συγκρητισμοῦ» οἱ δογματικές διαφορές μεταξύ ἑτεροδόξων εἶναι ἁπλῶς τυπικές παραδόσεις κάθε «ἐκκλησίας» καί πρέπει νά παρακάμπτονται γιά τό καλό της ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἐκφράζεται μέ τήν ποικιλία διαφόρων μορφῶν καί ἐκφράσεων. Ὁ δέ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός, θεωρώντας ὅτι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες ὑπάρχουν θετικά στοιχεῖα, προωθεῖ τήν ἕνωση μεταξύ αὐτῶν καί κυρίως μεταξύ τῶν δῆθεν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Μουσουλμανισμοῦ καί τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Μέ λίγα λόγια προωθεῖ τήν λεγομένη «πανθρησκεία». Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ» πρέπει νά βλέπουμε τά «κοινά θεολογικά σημεῖα», ποῦ ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς «μονοθεϊστικές θρησκεῖες», ὥστε νά οἰκοδομήσουμε τήν θρησκευτική ἑνότητα τῆς οἰκουμένης.

Ὁ Οἰκουμενισμός, γιά νά ὑλοποιήσει τούς στόχους του, ἀναγκάζεται νά παραθεωρήσει ἤ καί νά ἀναθεωρήσει βασικές ἀρχές τῆς Ὀρθοδοξίας.

Προβάλλει τήν ἀντίληψη τῆς ‘Διευρημένης Ἐκκλησίας’, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καί περιλαμβάνει τούς χριστιανούς κάθε «ὁμολογίας», ἀπό τή στιγμή πού δέχθηκαν τό βάπτισμα. Ἔτσι, ὅλες οἱ «χριστιανικές ὁμολογίες» εἶναι μεταξύ τους ‘Ἀδελφές Ἐκκλησίες’. Πρόκειται γιά τήν θεωρία τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας.

Μέσα στό ἴδιο πνεῦμα κινεῖται καί ἡ ἰδέα τῆς ‘Παγκοσμίου ὁρατῆς Ἐκκλησίας’. Ἡ Ἐκκλησία, πού ὑφίσταται τάχα ‘ἀόρατα’ καί ἀπαρτίζεται ἀπό ὅλους τους χριστιανούς, θά φανερωθεῖ καί στήν ὁρατή της διάσταση μέ τίς κοινές ἑνωτικές προσπάθειες.

Τίς ἀντιλήψεις αὐτές ἐπηρέασε καί ἡ προτεσταντική θεωρία τῶν κλάδων, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα ‘δένδρο’ μέ ‘κλαδιά’ ὅλες τίς «χριστιανικές ὁμολογίες», καθεμιά ἀπό τίς ὁποῖες κατέχει ἕνα μόνο μέρος τῆς ἀληθείας.

Ἄς προστεθεῖ καί ἡ θεωρία τῶν ‘δύο πνευμόνων’, πού ἀναπτύχθηκε μεταξύ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν καί παπικῶν. Σύμφωνα μ΄ αὐτήν, Ὀρθοδοξία καί παπισμός εἶναι οἱ δύο πνεύμονες, μέ τούς ὁποίους ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία. Γιά νά ἀρχίσει τάχα νά ἀναπνέει ὀρθά καί πάλι, θά πρέπει οἱ δύο πνεύμονες νά συγχρονίσουν τήν ἀναπνοή τους.

Βασική θέση τοῦ Οἰκουμενισμού εἶναι ὅτι ἐπιτρέπεται ἡ συμπροσευχή μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν ἤ ἀλλοθρήσκων καί ὅτι ἀπαγορεύεται μόνο ἡ συλλειτουργία μεταξύ τους.

Σκοπός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δέν εἶναι νά ἀδειάσει τούς ἱερούς Ναούς ἀπό πιστούς˙ ἀντίθετα τούς θέλει ἀσφυκτικά γεμάτους, μόνο πού αὐτοί οἱ «πιστοί» θά ἔχουν ἀλλοιωμένη καί οἰκουμενιστική πίστη καί διδασκαλία.

Στίς μεθόδους, πού χρησιμοποεῖ ὁ Οἰκουμενισμός γιά τήν προσέγγιση τῶν χριστιανῶν, περιλαμβάνεται ὁ δογματικός μινιμαλισμός καί ὁ δογματικός μαξιμαλισμός. Ὅσον ἀφορᾶ στόν δογματικό μινιμαλισμό, πρόκειται γιά μία προσπάθεια νά συρρικνωθοῦν τά δόγματα στά πιό ἀναγκαῖα, σέ ἕνα ‘μίνιμουμ’ (=ἐλάχιστο), προκειμένου νά ὑπερπηδηθοῦν οἱ δογματικές διαφορές μεταξύ τῶν «ὁμολογιῶν» καί νά ἐπέλθει ἡ «ἕνωση τῶν χριστιανῶν». Τό ἀποτέλεσμα, ὅμως, εἶναι ἡ παραθεώρηση τοῦ δόγματος, ὁ ὑποβιβασμός καί ἡ ἐλαχιστοποίηση τῆς σημασίας του. Ὅσον ἀφορᾶ στόν δογματικό μαξιμαλισμό, ἐννοεῖται ἡ προσπάθεια μερικῶν νά προσθέτουν νέες λέξεις καί ὅρους στό δόγμα, γιά νά ἑρμηνεύεται δῆθεν καλύτερα ἡ πίστη ἤ νά ἐπιδιώκεται μιά νέα εὐρύτερη ἑρμηνεία[8].

Γνήσιο τέκνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι καί ἡ ἐσχάτως ἀναφυεῖσα μεταπατερική ἤ νεοπατερική ἤ συναφειακή αἵρεση.

Ἡ μεταπατερική ἤ νεοπατερική αἵρεση κάνει λόγο γιά τήν ὑπέρβαση, τό ξεπέρασμα, τήν περιθωριοποίηση τοῦ συνόλου τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν ἀντικατάστασή τους ἀπό τούς σημερινούς, συγχρόνους δῆθεν «νέους πατέρες», τούς μεταπατερικούς οἰκουμενιστές. Στόχος αὐτῆς τῆς πατρομαχίας εἶναι ἡ προλείανση τῆς ὁδοῦ πρός τήν ψευδοένωση μέ τούς αἱρετικούς καί τούς ἑτεροδόξους, ἐφόσον πλέον μεταίρονται τά ὅρια, «ἅ οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο» μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως, ὅπως ἐπιτυχῶς ἀποδείχθηκε στό μεγάλο ἐπιστημονικό καί θεολογικό συνέδριο, πού διοργάνωσε πέρισυ τόν Φεβρουάριο τοῦ 2012 ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας μέ θέμα : «Μεταπατερική αἵρεση καί πατερική θεολογία».

Ἡ συναφειακή αἵρεση ἀφορᾶ στήν Ἱεραποστολή καί στόν Εὐαγγελισμό καί νοεῖται ὡς ἡ ἀποφυγή τῶν διαφόρων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν νά ἐμφανισθοῦν, ἐνώπιον τῶν μή χριστιανῶν, ὡς διχασμένες λόγω τῶν δογματικῶν διαφορῶν τους. Γι’αὐτό καί καλοῦνται νά δείξουν ἑνότητα, θέτοντας σέ προτεραιότητα θέματα κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί καταπιέσεως τῶν κοινωνικῶν τάξεων. Αὐτό, ὅμως, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ἡ ἱεραποστολή καί τό κήρυγμα νά στραφοῦν στή διατύπωση τρόπων ἀποκαταστάσεως τῶν κοινωνικῶν ἀδικιῶν καί ὄχι στή μετάδοση τῶν ἀληθειῶν τοῦ Εὐαγγελίου[9].

Κανείς δέν ἀγνοεῖ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπό τή φύση της εἶναι ἀνοιχτή στό διάλογο. Ὁ Θεός πάντοτε διαλέγεται μέ τόν ἄνθρωπο καί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας δέν ἀρνήθηκαν ποτέ τή διαλεκτική ἐπικοινωνία τους μέ τόν κόσμο. Οἱ Ἅγιοι, ἔχοντας αὐτοσυνειδησία τῆς κοινωνίας τους μέ τό Θεό, προσπαθοῦσαν μέ τό διάλογο νά μεταδώσουν τήν ἐμπειρία τῆς ἀληθείας, πού βίωναν. Γι΄ αὐτούς ἡ ἀλήθεια δέν ἦταν ἀντικείμενο ἔρευνας. Δέν τήν ἀναζητοῦσαν, δέν τήν διαπραγματεύονταν, ἁπλά τήν πρόσφεραν. Ἄν ὁ διάλογος δέν ὁδηγοῦσε τούς ἑτερόδοξους στήν ἀπόρριψη τῆς πλάνης τους καί στήν ἀποδοχή τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, δέν τόν συνέχιζαν.

Οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστικοί διάλογοι, πού γίνονται μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Παπισμοῦ, Προτεσταντισμοῦ, Μονοφυσιτισμοῦ, Ἰσλαμισμοῦ καί Ἰουδαϊσμοῦ, διαφέρουν ριζικά ἀπό τούς διαλόγους τῶν Ἁγίων, γιατί διεξάγονται μέ βάση τίς ἀρχές τῆς διευρυμένης Ἐκκλησίας καί τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ. Γι΄ αὐτό εἶναι ἄκαρποι. Ἀπόδειξη ὅτι στά ἑκατό σχεδόν χρόνια της διεξαγωγῆς τους δέν ἔχουν προσφέρει τίποτε τό ἀξιόλογο στήν ἑνότητα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Ἀντίθετα μάλιστα, κατάφεραν νά διχάσουν τούς Ὀρθοδόξους! «Δέν ὑφίσταται μεγαλυτέρα ἐπιτυχία τοῦ δολίου δράκοντος καί αἰσχίστου ἐχθροῦ τῆς ἀληθείας καί τῆς σωτηρίας καί ἀρχαίου πτερνιστοῦ δαίμονος ἀπό τίς ἀνωτέρω τραγικές ἐκδηλώσεις τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ πού μέ τό πρόσχημα τῆς δῆθεν εἰρήνης ἀπομειώνει καί εὐτελίζει πλήρως τήν ἀλήθεια τῆς διά Χριστοῦ τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου ἀποκαλύψεως. Μεγαλειωδῶς, ὁ θεῖος Παῦλος «προφητεύει» καί στηλιτεύει τό ὄνειδος καί τό κανονικό ἔγκλημα τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, πού ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτη πλάνη καί τόν αἴσχιστο πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου. Δικαιώνονται ἑπομένως πλήρως, ὅσοι διαμαρτύρονται, ἀντιτίθενται καί ὑπέγραψαν καί ὑπογράφουν τήν κατά τοῦ θεηλάτου καί εἰδεχθοῦς καί ἐγκληματικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς δαιμονικῆς αὐτῆς παναιρέσεως, ὁμολογίαν»[10].

Τά κυριότερα σημεῖα τῆς παθολογίας τῶν σημερινῶν διαλόγων εἶναι τά ἑξῆς :

Α. Ἡ ἔλλειψη ὀρθοδόξου ὁμολογίας.

Β. Ἡ ἔλλειψη εἰλικρίνειας τῶν ἑτεροδόξων.

Γ. Ὁ ὑπερτονισμός τῆς ἀγάπης καί ὑποτονισμός τῆς ἀληθείας.

Δ. Ἡ πρακτική τοῦ νά μή συζητοῦνται αὐτά, πού χωρίζουν, ἀλλά αὐτά, πού ἑνώνουν.

Ε. Ἡ ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων.

ΣΤ. Ἡ ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητας.

Ζ. Ὁ διάλογος ἐπί ἴσοις ὄροις.

Η. Ἡ ὑπογραφή κοινῶν ἀντορθοδόξων κειμένων.

Θ. Οἱ συμπροσευχές. Οἱ ὀρθόδοξοι οἰκουμενιστές, μέ τήν ἄμβλυνση τῶν θεολογικῶν τους κριτηρίων, εἶναι πολύ φυσικό νά συμμετέχουν χωρίς ἀναστολές σέ κοινές μέ τούς ἑτερόδοξους λατρευτικές ἐκδηλώσεις καί συμπροσευχές, πού πραγματοποιοῦνται συχνά στά πλαίσια τῶν διαχριστιανικῶν συναντήσεων. Γνωρίζουν ὅτι μέ τόν οἰκουμενιστικό αὐτό συμπνευματισμό δημιουργεῖται τό κατάλληλο ψυχολογικό κλίμα, πού ἀπαιτεῖται γιά τήν προώθηση τῆς ἑνωτικῆς προσπάθειας. Οἱ ἱεροί Κανόνες, ὅμως, τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπαγορεύουν αὐστηρά τίς συμπροσευχές μέ τούς ἑτερόδοξους. Γιατί οἱ ἑτερόδοξοι δέν ἔχουν τήν ἴδια πίστη μ' ἐμᾶς. Πιστεύουν σ' ἕναν διαφορετικό, διαστρεβλωμένο Χριστό. Ὑπενθυμίζεται ὅτι ὁ 45ος κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὁρίζει ὅτι : «Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον ἀφοριζέσθω, εἰ δε ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τι, καθαιρείσθω». Τί μᾶς λέει ὁ κανών αὐτός; «Ὅτι ὅποιος Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος συμπροσευχηθεῖ μόνο, ἀλλά ὄχι καί συλλειτουργήσει μέ αἱρετικούς, ἄς ἀφορίζεται. Ἐάν, ὅμως, ἐπέτρεψε νά ἐνεργήσουν ὁ,τιδήποτε ὡς κληρικοί, νά καθαιρεῖται». Ἡ συμπροσευχή, λοιπόν, ἀπαγορεύεται, ἐπειδή δηλώνει συμμετοχή στήν πίστη τοῦ συμπροσευχομένου καί δίνει σ' αὐτόν τήν ψευδαίσθηση ὅτι δέν βρίσκεται στήν πλάνη, ὀπότε δέν χρειάζεται νά ἐπιστρέψει στήν ἀλήθεια. «Ἡ ἀπροκάλυπτος πασίδηλος καί αὐταπόδεικτος καταπάτησις τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ διά τούς ἀνωτέρω οἰκουμενιστάς ὄνειδος καί πτῶσιν, πού μόνον τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου δύναται νά ἀποπλύνη διότι μετ’ ἐπιγνώσεως ἀπεμπολοῦν καί περιφρονοῦν τόν λόγον τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας καί Σωτῆρος τοῦ κόσμου «ὁ μή τιμῶν τόν Υἱόν, οὐ τιμᾶ τόν Πατέρα τόν πέμψαντα αὐτόν»[11] »[12].

Ι. Ἡ Μυστηριακή Διακοινωνία. Ἄν οἱ ἱεροί Κανόνες ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς, πολύ περισσότερο ἀποκλείουν τή συμμετοχή μας στά λεγόμενα ἀνυπόστατα "Μυστήριά" τους. Ἡ άντίληψη τῆς μυστηριακῆς διακοινωνίας γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους εἶναι παράλογη καί ἀπαράδεκτη. Ἡ Ἐκκλησία μας ποτέ δέν θεώρησε τή Θεία Εὐχαριστία ὡς μέσο γιά τήν ἐπίτευξη τῆς ἑνότητας, ἀλλά πάντοτε ὡς σφραγίδα καί ἐπιστέγασμά της. Ἄλλωστε, τό κοινό Ποτήριο προϋποθέτει κοινή πίστη.

Ἄλλο μέσο γιά τήν ἐπίτευξη τῶν σκοπῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀποτελεῖ ἡ διαχριστιανική συνεργασία σέ πρακτικούς τομεῖς ἤ ἀλλιῶς ὁ λαϊκός Οἰκουμενισμός. Οἱ οἰκουμενιστές διατείνονται ὅτι τά ποικίλα σύγχρονα προβλήματα (κοινωνικά, ἠθικά, περιβαλλοντικά, βιοηθικά κ. ἄ.) ὀφείλουν νά μᾶς ἑνώνουν.

Ἡ Ἐκκλησία, ἀσφαλῶς, ἔδειχνε καί δείχνει πάντα μεγάλη εὐαισθησία σ΄ ὅλα τά ἀνθρώπινα προβλήματα, ὡστόσο ἡ ἀπό κοινοῦ μέ τούς αἱρετικούς ἀντιμετώπισή τους παρουσιάζει πολλά μειονεκτήματα.

Τά τελευταία χρόνια ἡ οἰκουμενιστική πολιτική ἀσκεῖται καί μέ τίς ἀνταλλαγές ἐπισήμων ἐπισκέψεων μεταξύ τῶν Ὁμολογιῶν, οἱ ὁποῖες πραγματοποιοῦνται ἀπό ὑψηλόβαθμους, κυρίως, κληρικούς[13].

Σήμερα δυστυχῶς δέν ἐφαρμόζονται οἱ Ἱεροί Κανόνες. Ἡ στάση αὐτή δεν συνάδει μέ τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι θεσμός Θεοΐδρυτος καί δημοκρατικός. Ἡ στάση αὐτή ἀποδεικνύει ὅτι δέν σεβόμεθα τούς Ἱ. Κανόνες καί τις παρακαταθήκες τῶν Ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι πολέμησαν τίς αἱρέσεις τραγικώτατο δέ παράδειγμα πρός ἀποφυγήν ἀπορρίψεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῶν Ἁγίων ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶναι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός πού κατήντησε παγκόσμιο ἐξαίσιο πτῶμα μέ τίς ἐγκληματικές συμπεριφορές τῶν «λειτουργῶν» του.

Ἡ παραπάνω στάση τῶν οἰκουμενιστῶν καί τά ἀνοίγματά τους στίς οἰκουμενιστικές δραστηριότητες εἶναι ἀπό πάσης πλευρᾶς καταδικαστέα, διότι α) ἀμφισβητοῦν ἔμπρακτα τήν ὀρθοδοξοπατερική μας παράδοση καί Πίστη, β) σπέρνουν τήν ἀμφιβολία στίς καρδιές τοῦ ποιμνίου καί κλονίζουν πολλούς, ὁδηγώντας σέ διαίρεση καί σχίσμα καί γ) παρασύρουν ἕνα μέρος τοῦ ποιμνίου στήν πλάνη καί μέ αὐτήν στόν πνευματικό ὄλεθρο. Οἱ κινούμενοι σ' αὐτήν τήν οἰκουμενιστική ἀνευθυνότητα, ὅποια θέση καί ἄν κατέχουν στόν Ἐκκλησιαστικό Ὀργανισμό, ἀντιτάσσονται στήν παράδοση τῶν Ἅγίων μας καί συνεπῶς βρίσκονται σέ ἀντίθεση μαζί τους.

Γι' αὐτό ἡ στάση τους πρέπει νά καταδικάζεται καί νά ἀπορρίπτεται ἀπό τό σύνολο τῶν Ἱεραρχῶν καί τόν πιστό Λαό[14], ὁ ὁποῖος εἶναι αὐτός πού κρατᾶ, πού σώζει τήν πίστη, σύμφωνα μέ τήν διακήρυξη τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν τό 1848: «Παρ΄ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτέ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας ἐστίν αὐτό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτός ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τό θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καί ὁμοειδές τῶ τῶν Πατέρων αὐτοῦ»[15].



http://www.imp.gr/home/epikaira-arxeio/12-daynews/471-ποιμαντορικη-εγκυκλιοσ-επι-τηι-κυριακηι-τησ-ορθοδοξιασ-2013.html

Την Ιερά Μεγίστη Μονή Λαύρας επισκέφθηκε σήμερα, Τετάρτη ο Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κύριλλος.

Ο Πατριάρχης Κύριλλος και η συνοδεία του επισκέφθηκε την Μεγίστη Λαύρα, συνοδευόμενος από τον Εκπρόσωπο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Μητροπολίτη Μιλήτου κ. Απόστολο και τον Πολιτικό Διοικητή του Αγίου Όρους κ. Αρίστο Κασμίρογλου.

Τον Προκαθήμενο της Ρωσικής Εκκλησίας υποδέχθηκε ο Ηγούμενος της Μονής, Αρχιμ. Πρόδρομος, ο οποίος τον καλωσόρισε στο Μοναστήρι.


http://www.romfea.gr/agioreitika-nea/17395-2013-06-05-13-24-39

ΕΡΩΤΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΠΡΟΣ ΠΑΤΡ.ΡΩΣΙΑΣ
Τον τελευταίο καιρό διαπιστώνονται βήματα προσέγγισης του Πατριαρχείου της Μόσχας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Λέγεται, ωστόσο, πως χρειάζονται πολλά ακόμη να γίνουν. Ποιες εκκρεμότητες ακόμη υπάρχουν για να αποκτήσει η Εκκλησία της οποίας ηγείστε τις κατάλληλες σχέσεις με την Κωνσταντινούπολη;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΑΤΡ.ΡΩΣΙΑΣ
Εκείνο το οποίο ενώνει όλες τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι η μια Ορθόδοξη πίστη, η μια λατρεία, η αδελφική εν Χριστώ αγάπη, η αμοιβαία αναγνώριση και η κοινωνία εν τοις μυστηρίοις. Μήπως υπάρχει κάτι άλλο πιο σπουδαίο από αυτό;

Και ως προς τις όλες ως άνω πτυχές οι σχέσεις μας με την Αγιωτάτη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως δεν είναι απλώς κατάλληλες αλλά χαρακτηρίζονται από την πλήρη ενότητα.

Αναφορικώς δε με τις διμερείς επαφές μέσω των οποίων επίσης πραγματώνεται η αδελφική κοινωνία μεταξύ των δυο Πατριαρχείων, τα τελευταία χρόνια είμαστε μάρτυρες και μέτοχοι της ταχείας ανάπτυξης αυτών. Μάλιστα αυτές οι επαφές δεν γίνονται μόνο στο επίπεδο των Προκαθημένων και Ιεραρχών.

Είναι σημαντική και πολύ καρποφόρα κατά τη γνώμη μου η ανάπτυξη των προσκυνηματικών περιηγήσεων των πιστών της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας στα ιερά του αρχαίου Βυζαντίου, η οποία έγινε πλέον εφικτή τα τελευταία χρόνια χάρη στις αμοιβαίες συμφωνίες.

Μέσω συμμετοχής σε αυτά τα προσκυνήματα οι Ιεράρχες, οι κληρικοί και οι λαϊκοί έχουν τη δυνατότητα να έλθουν σε επαφή με πλούσια χριστιανική κληρονομιά, η οποία διαφυλάσσεται στο κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, να προσευχηθούν στους αγίους και γνωστούς σε κάθε Ορθόδοξο χριστιανό τόπους, να γνωρίσουν από κοντά τον εκκλησιαστικό βίο των Ορθοδόξων μας αδελφών στην πόλη του Αγίου Κωνσταντίνου.

Μεγάλη τιμή είναι για τους προσκυνητές μας η υποδοχή τους στο χώρο του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στο Φανάρι από τον ίδιο τον Παναγιώτατο Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Επομένως ενισχύονται οι ανθρώπινες σχέσεις, δημιουργείται η ατμόσφαιρα για την καλύτερη αλληλοκατανόηση. Πιστεύω ότι έτσι θα καταφέρουμε να επιλύσουμε ορισμένα προβλήματα, τα οποία κληρονομήσαμε εκ του παρελθόντος. Εν μέρει έχουν σχέση με τη διαφορετική ερμηνεία των επιμέρους πτυχών της κανονικής παραδόσεως. Άλλωστε παλαιά ήταν όταν είπε ο Απόστολος: δεῖ γὰρ καὶ αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται ἐν ὑμῖν (Α΄ Κορ. 11, 19).


http://www.romfea.gr/romfea-russian-2/16629-romfea-gr-patriarxis-mosxas


--->Το Αγιο Ορος ΥΠΟΔΕΧΘΗΚΕ τον Πατριαρχη Ρωσιας κ.Κυριλλο, ο οποίος ειναι ΑΝΟΙΚΤΑ ΠΡΟΣΚΕΙΜΕΝΟΣ στον Οικουμενικο Πατριάρχη και φυσικά στον ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ.....φυσικά και δεν αντέδρασαν οι Ηγούμενοι των Μεγαλων Μοναστηριων του Ορους...
ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ και αυτο!!!!

20/4/2014 θα εορτάσουμε το ΠΑΣΧΑ του χρόνου....ακριβως την ιδια ημέρα θα εορτάσουν και οι ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ...

τυχαίο ή ολα είναι ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΑ για την ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ "ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ" ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ που ομως δεν θα είναι ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ, δεν θα στρέφεται γυρω απο τον ΧΡΙΣΤΟ αλλα απο τον ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ???

http://www.eortologio.gr/arthra/pasxa.php

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/06/pyra-mhtropoleos-peiraiws-kata-oikoumenikou-patriarxh.html#ixzz2WHiWgrF0

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ "ΣΥ ΕΙ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΑΥΤΗ ΤΗ ΠΕΤΡΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΩ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ"

Του Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελου Αγγελακόπουλου,
εφημέριου Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Όταν ο Κύριος και οι Μαθητές Του έφθαναν «εις τα μέρη της Καισαρείας της Φιλίππου»[1], ρώτησε, κατά τον Ευ. Ματθαίο, τους Αποστόλους, να Του αποκριθούν ποιά γνώμη είχαν οι άνθρωποι γι’ Αυτόν. Εκείνοι Του αποκρίθηκαν : «Οι μεν Ιωάννην τον Βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν, έτεροι δε Ιερεμίαν ή ένα των προφητών»[2]. «Υμείς δε τίνα με λέγετε είναι;»[3] τους ξαναρώτησε ο Κύριος. Στην ερώτηση αυτή αποκρίθηκε τότε ο Απ. Πέτρος και είπε: «Συ ει ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος»[4].

Από την απάντηση αυτή χάρηκε τότε ο Κύριος και, στρεφόμενος προς το μέρος του, είπε: «Μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ’ ο πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. Καγώ δε σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής»[5].
           Από τα πιο πάνω λόγια φαίνεται καθαρά ότι ο Απ. Πέτρος μίλησε εξ ονόματος όλων των Μαθητών και εξ αιτίας της πρωτοβουλίας του αυτής και άλλων παρομοίων χαρακτηρίσθηκε από τους αγίους Πατέρες ως «πρόκριτος των Αποστόλων», «έξαρχος», «κορυφαίος» κ.ο.κ.
           Το ότι με τη λέξη «πέτρα» ο Κύριος εννοούσε την ομολογία της θεότητός Του, γίνεται φανερό και από το θηλυκό γένος της λέξεως αυτής. Δεν είπε, δηλ., ο Κύριος «και σε σένα, τον Πέτρο, θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου», αλλά «στην «πέτρα» αυτή, που προ ολίγου ομολόγησες για την θεότητά μου, θα οικοδομηθεί η Εκκλησία, που για τον λόγο αυτό θα είναι ασάλευτος στους αιώνες»[6]. Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι η «πέτρα», για την οποία έκανε λόγο ο Κύριος, ήταν η πίστη στα θεϊκά Του λόγια και γενικότερα στη θεία Του φύση.

           Οι άγιοι Πατέρες στη λέξη «πέτρα» είδαν την ομολογία της θεότητος του Κυρίου, επάνω στην οποία στηρίχθηκε η Εκκλησία, που για τον λόγο αυτό ακριβώς είναι ακατάλυτη και ακατανίκητη μέσα στους αιώνες[7].

           Ο άγιος Κύριλλος λέει: «Φρονώ ότι με την λέξη «πέτρα» πρέπει να εννοήσουμε την ακλόνητη πίστη των Αποστόλων»[8]. Ο άγιος Ιλάριος, επίσκοπος Πουατιέ, λέει: « ‘Πέτρα’ είναι η ευλογημένη και μοναδική πέτρα της πίστεως, που ομολογήθηκε από το στόμα του Αγίου Πέτρου˙ πάνω σ’ αυτή την πέτρα ομολογίας πίστεως θεμελιώθηκε η Εκκλησία»[9]. «Ο Θεός» , όπως λέει ο άγιος Ιερώνυμος, «ίδρυσε την Εκκλησία Του πάνω σ’ αυτή την πέτρα, κι απ’ αυτή την πέτρα ο Απ. Πέτρος πήρε την ονομασία του»[10]. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: ««Επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν», δηλ. πάνω στην πίστη της ομολογίας». Ποιά ήταν η ομολογία του Αποστόλου; «Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεου του ζώντος»[11].

Ο άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων[12], ο άγιος Βασίλειος Σελευκείας και οι άγιοι Πατέρες της Δ΄ Οικ. Συν. της Χαλκηδόνος τα ίδια ακριβώς διδάσκουν. Ο άγιος Αυγουστίνος, ο μεγαλύτερος λατίνος θεολόγος, γράφει: «Τί σημαίνουν οι λόγοι «επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν»; Σημαίνουν ότι πάνω σ ’αυτή την πίστη, πάνω σ’ αυτά τα λόγια: «Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος»[13]. «Πάνω σ’ αυτή την πέτρα της ομολογίας σου θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου. Η δε πέτρα ήταν ο Χριστός»[14]. Η γνώμη του αγίου Αυγουστίνου πάνω σ’ αυτό το περίφημο χωρίο ήταν και γνώμη ολόκληρης της Χριστιανοσύνης στην εποχή του[15].

           Γιατί τα αναφέραμε όλ’ αυτά; Επειδή, δυστυχώς, το χωρίο αυτό περί της πέτρας έχει υποστεί κατάφωρη παρερμηνεία εκ μέρους των αιρετικών παπικών και λατίνων.

           Μία από τις καινοτομίες, κακοδοξίες και αιρέσεις του Παπισμού είναι και το περιβόητο πρωτείο εξουσίας του πάπα. Κατά την επίσημη διδασκαλία του Παπισμού, ο επίσκοπος Ρώμης κατέχει την ύψιστη και καθολική εξουσία εφ’ όλης της Εκκλησίας, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, υπερέχει όλων των άλλων επισκόπων, τους οποίους εγκρίνει, εκλέγει, ελέγχει και διοικεί. Θεωρεί τον εαυτό του κεφαλή της Εκκλησίας, λίθο ακρογωνιαίο και άμεσο διάδοχο του Απ. Πέτρου, πρωτεύοντα μεταξύ των Αποστόλων, όχι ως προς την τιμή, αλλά ενδεδυμένο με υπέρτατες εξουσίες επί της Εκκλησίας. Αυτό αποτελεί δόγμα για τον Παπισμό, το οποίο έλαβε άκαμπτο περιεχόμενο κατά την Α΄ Βατικάνειο Σύνοδο το 1870.

           Για να στηρίξουν και να δικαιολογήσουν την ασυναρτησία, την κακοδοξία, την αίρεση του παπικού πρωτείου, ανάμεσα στα άλλα (ψευδοκωνσταντίνειες-ψευδοϊσιδώρειες δωρεές), επικαλούνται και το ανωτέρω χωρίο[16], που αναλύσαμε. Κατά τους παπικούς, ο Κύριος χαρακτήρισε ως «πέτρα» τον Απ. Πέτρο, κάνοντας λογοπαίγνιο με το όνομά του, ο οποίος είναι ο θεμέλιος λίθος της Εκκλησίας, ο κλειδούχος των ουρανών και ο ταμιούχος της Χάριτος. Και αφού ο πάπας είναι διάδοχος του Απ. Πέτρου, κληρονομεί, θείω δικαίω, όλα τα του Πέτρου. Ο Απ. Πέτρος διαχειρίζεται ως μονάρχης τα πάντα στην Εκκλησία, επομένως μονάρχης και κυρίαρχος της Εκκλησίας είναι και ο διάδοχός του, ο πάπας.

           Πού, όμως, υπονοείται ότι ο Απ. Πέτρος είναι ο θεμέλιος λίθος της Εκκλησίας, ο μόνος ταμιούχος της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος; Πουθενά. Όπως προαναφέραμε, τόσο ο Ίδιος ο Κύριος, όσο και η Κ.Δ., αλλά και η συμφωνία των αγίων πατέρων (consensus partum), λένε ότι πέτρα και λίθος ακρογωνιαίος είναι ο Χριστός[17].

           Το ανίσχυρο και ανυπόστατο της απόψεως περί πρωτείου εξουσίας του Απ. Πέτρου καταδεικνύεται και από τα εξής γεγονότα :

Στην Αποστολική Σύνοδο, που συνεκλήθη στα Ιεροσόλυμα το 49 μ.Χ., πρόεδρος ήταν ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, η γνώμη του οποίου περί του θέματος της περιτομής των εθνικών έγινε αποδεκτή από όλους τους Αποστόλους. Εάν ο Απ. Πέτρος είχε πρωτείο εξουσίας, τότε αυτός θα ήταν πρόεδρος της Αποστολικής Συνόδου και όχι ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, και αυτού (του Απ. Πέτρου) τη γνώμη θα ασπάζονταν οι Απόστολοι και όχι του αγίου Ιακώβου. Όμως, δεν έγινε έτσι.
Στο επεισόδιο του διαπληκτισμού μεταξύ των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου περί του θέματος της περιτομής των εθνικών, επεκράτησε τελικά η θέση του Απ. Παύλου, υποχωρούντος του Απ. Πέτρου. Εάν ο Απ. Πέτρος είχε πρωτείο εξουσίας, τότε θα επέβαλε μοναρχικά τη γνώμη του και δεν θα υποχωρούσε. Όμως, δεν έγινε έτσι.

Κατά την Πεντηκοστή, βλέπουμε ότι το Άγιον Πνεύμα εκάθισε με τη μορφή πυρίνων γλωσσών σε καθένα από τα κεφάλια των Αποστόλων ισομερώς και ισόποσα. Όλοι οι Απόστολοι διαμοιράστηκαν την ίδια γλώσσα. Εάν ο Απ. Πέτρος είχε πρωτείο εξουσίας, τότε θα έπρεπε ή το Άγιον Πνεύμα να καθίσει αποκλειστικά και μόνον στον Απ. Πέτρο χωρίς να φωτίσει τους υπολοίπους ένδεκα, ή κάποια γλώσσα μεγαλύτερη και ανισότερη από τις υπόλοιπες να καθίσει στο κεφάλι του Απ. Πέτρου. Όμως, δεν έγινε έτσι.

Όταν ο Χριστός ομιλούσε στους Μαθητές Του για το Πάθος Του, τον Σταυρικό θάνατο, την ταφή και την Ανάσταση, τότε ο Απ. Πέτρος, ανθρωποπρεπώς και κοσμικώς σκεπτόμενος, άρχισε να Τον επιτιμά και προσπάθησε να μεταπείσει, να αποδιώξει και να αποτρέψει τον Κύριο από το πικρό ποτήριον του Σταυρού και του θανάτου. Τότε, όμως, εισέπραξε από τον Κύριό μας ένα πολύ αυστηρό και σκληρό χαρακτηρισμό : «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά˙ σκάνδαλόν μου ει˙ ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων»[18]. Ο ίδιος ο Κύριος αποκαλεί τον Απ. Πέτρο σατανά και σκάνδαλο! Εάν ο Απ. Πέτρος είχε πρωτείο εξουσίας, τότε δεν θα τον χαρακτήριζε έτσι ο Κύριος, αλλά θα έπρεπε να ακούσει τον Απ. Πέτρο και να αποφύγει τον Σταυρικό θάνατο. Όμως, δεν έγινε έτσι.

Είναι γνωστή η τριπλή άρνηση του Απ. Πέτρου, αλλά και η μετά δακρύων μετάνοιά του και η αποκατάστασή του στο Αποστολικό αξίωμα από τον ίδιο τον Κύριο. Εάν ο Απ. Πέτρος είχε πρωτείο εξουσίας, τότε δεν θα χρειαζόταν να μετανοήσει και να επαναποκατασταθεί στο αξίωμά του. Θα παρέμενε αμετανόητος, όπως ο Ιούδας, και εκτός Χριστού. Όμως, δεν έγινε έτσι.

Η παράδοση της Εκκλησίας μαρτυρεί ότι Μήτηρ των (Ορθοδόξων) Εκκλησιών είναι η Σιών, τα Ιεροσόλυμα και όχι η Ρώμη, λόγω της δράσεως του Ιησού Χριστού. «Χαίρε Σιών αγία, Μήτηρ των Εκκλησιών»[19]. Εάν ο Απ. Πέτρος είχε πρωτείο εξουσίας, τότε θα έπρεπε Μήτηρ των Εκκλησιών να είναι η Ρώμη. Όμως, δεν συμβαίνει έτσι.

Η διαφορετική ερμηνεία των λόγων αυτών από τους παπικούς οφείλεται στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν εσκεμμένα την πτώση των παπών στο λάκκο της κενοδοξίας, της αλαζονίας, της δαιμονικής υπερηφανείας και του εωσφορικού εγωισμού, που είναι τόσο μεγάλη, ώστε να χαρακτηρίζεται από τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς ως τέταρτη μέσα στην ιστορία, ύστερα από τις πτώσεις του Σατανά, του Αδάμ και του Ιούδα[20].

Εν κατακλείδι, οι ορθόδοξες θέσεις, που αποδέχεται η Εκκλησία μας περί του θέματος, είναι οι εξής :
1. Ο Ιησούς Χριστός έδωσε στους Αποστόλους Του την ίδια ακριβώς εξουσία, που έδωσε και στον άγιο Πέτρο.

2. Οι Απόστολοι ουδέποτε αναγνώριζαν στο πρόσωπο του αγίου Πέτρου τον τοποτηρητή του Ιησού Χριστού και τον αλάθητο διδάσκαλο της Εκκλησίας.

3. Ο άγιος Πέτρος ουδέποτε θεωρούσε πως ήταν πάπας και ουδέποτε ενεργούσε κατά τον τρόπο, με τον οποίο ενεργούν οι πάπες.

4. Οι Σύνοδοι των πρώτων τεσσάρων αιώνων, αναγνωρίζοντας την υψηλή θέση, που οι επίσκοποι Ρώμης κατείχαν στην Εκκλησία, χάρη στη σπουδαιότητα της Ρώμης, απέδιδαν στον επίσκοπο Ρώμης μονάχα πρωτείο τιμής, αλλά ουδέποτε πρωτείο εξουσίας ή δικαιοδοσίας.

5. Οι άγιοι Πατέρες, στο περίφημο χωρίο «συ ει Πέτρος και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν», ουδέποτε θεωρούσαν ότι εύρισκαν το νόημα ότι η Εκκλησία οικοδομήθηκε πάνω στον Απ. Πέτρο (super Petrum)˙ θεωρούσαν ωστόσο ότι εύρισκαν σ’ αυτό το χωρίο το νόημα ότι η Εκκλησία οικοδομήθηκε πάνω στην πέτρα (επί τη πέτρα – super petram), δηλ. πάνω στην ομολογία πίστεως του Αποστόλου[21].

           Παρ’ όλη την ξεκάθαρη και κρυστάλλινη διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας περί του θέματος του πρωτείου, ο μεν Πάπας παραμένει αμετανόητος, διεκδικώντας παγκόσμια εξουσία, προτείνει και επιβάλλει την «ένωση των Εκκλησιών» υπό το μοντέλο και τον τύπο της Ουνίας. Να γίνει δηλ. μια «ουνιτική ένωση των Εκκλησιών», όπου η κάθε «Εκκλησία» θα διατηρήσει μεν και δεν θα αλλάξει τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά της (ασχέτως αν αυτά είναι σύμφωνα με την Παράδοση, την Αγία Γραφή, το Ευαγγέλιο, τις Οικ. Συνόδους, τους Ιερούς Κανόνες, τους αγίους Πατέρες και τα συγγράμματά τους), αλλά θα αναγνωρίζει δε το πρωτείο εξουσίας του Πάπα εφ’ όλης της οικουμένης, θα τον μνημονεύει στις ακολουθίες και τα δίπτυχα και θα εξαρτάται απ’αυτόν. Ο Πάπας όλα μπορεί να τα αλλάξει και να τα αποποιηθεί. Μόνο δύο πράγματα δεν μπορεί να αποχωριστεί˙ το πρωτείο και το αλάθητο.

Οι δε Ορθόδοξοι Οικουμενιστές, μέσω του Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Παπικών, προωθούν την αναγνώριση του παπικού πρωτείου εξουσίας, προσπαθούν να κάνουν μία άμικτη μίξη μεταξύ συνοδικού θεσμού και παπικού πρωτείου και ομιλούν για μετασυνοδικότητα. Πιο συγκεκριμένα, ο Σεβ. Μητρ. Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, συμπρόεδρος μαζί με τον Kurt Koch της μικτής επιτροπής του θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, ο οποίος αυτές τις ημέρες βρίσκεται στο Βατικανό για την εορτή των πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου μαζί με τον Σεβ. Επίσκοπο Σινώπης κ. Αθηναγόρα και τον πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη                          π. Πρόδρομο Ξενάκη[22], κηρύσσει την αίρεση της ευχαριστιακὴς εκκλησιολογίας. Η «ευχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» χαρακτηρίζεται ως ο Δούρειος ίππος, μέσω του οποίου θα ενωθεί το μεγαλύτερο τμήμα των μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας με το Βατικανό. (Η αίρεση της ευχαριστιακής εκκλησιολογίας συνδέεται με το Πρωτείο του Πάπα).

Ο Σεβ. Περγάμου αναπτύσσει την αιρετική θεωρία της ιερότητος του πρωτείου του Πάπα, το οποίο η εκκοσμικευμένη Ορθοδοξία δεν ηδύνατο να  κατανοήσει. Ο ίδιος ο Περγάμου έχει πει : «Κοσμικοί παράγοντες, οι οποίοι κυριαρχούσαν τότε στην εκκοσμικευμένη Ορθοδοξία δεν της επέτρεψαν να δει την Ιερότητα του πρωτείου» και «Η Εκκλησία έχει ανάγκη το παπικό πρωτείο»[23]. Επίσης, ο Σεβ. Μητρ. Προύσης κ. Ελπιδοφόρος Λαμπρινιάδης (Οικουμενικό Πατριαρχείο, Ηγούμενος της  Ιεράς Μονής της Χάλκης και Καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ.) έχει αναπτύξει την αιρετική λατινογενή «μετασυνοδική» εκκλησιολογία. Ο ίδιος ισχυρίζεται : «Η άρνηση αναγνωρίσεως πρωτείου τινός στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ενός πρωτείου το οποίο δεν μπορεί να ενσαρκώσει παρά κάποιος Πρώτος - τουτέστι κάποιος Επίσκοπος, ο οποίος έχει το προνόμιο να είναι ο πρώτος μεταξύ των αδελφών του Επισκόπων - συνιστά αίρεση.

Είναι απαράδεκτο αυτό που συνήθως λέγεται ότι η ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων διασφαλίζεται είτε υπό μιάς κοινής πίστεως και λατρείας είτε υπό του θεσμού της Οικουμενικής Συνόδου. Και οι δύο αυτοί παράγοντες είναι απρόσωποι, ενώ στην ορθόδοξη θεολογία μας η αρχή της ενότητάς μας είναι πάντοτε ένα πρόσωπο. Πράγματι, όπως στο επίπεδο της Αγίας Τριάδος η αρχή της ενότητας δεν είναι η θεία ουσία, αλλά το πρόσωπο του Πατρός (η «μοναρχία» του Πατρός), έτσι και στο εκκλησιολογικό επίπεδο, στην τοπική εκκλησία, το σημείο της ενότητας δεν είναι το πρεσβυτέριο ή η κοινή λατρεία των χριστιανών, αλλά το πρόσωπο του Επισκόπου. Επομένως, επί πανορθοδόξου επιπέδου η αρχή της ενότητας δεν μπορεί να στηρίζεται επί μίας ιδέας ή ενός θεσμού, αλλά πρέπει να είναι κάποιο πρόσωπο, αν βέβαια θέλουμε να παραμείνουμε συνεπείς στη θεολογία μας»[24].

Στόχος είναι η προβολή του αντιχρίστου Πάπα ως παγκοσμίου πολιτικού και θρησκευτικού ηγέτου, ο οποίος με τη σειρά του θα παραδώσει την εξουσία του κόσμου στον Αντίχριστο. Ποιόν θα ακολουθήσουμε, λοιπόν, και με ποιόν θα πάμε; Με τον Πάπα, τους Οικουμενιστές και τον Αντίχριστο ή με τον Απ. Πέτρο και τον Χριστό; Με το θηρίον ή με το Αρνίον; Η τελική έκβαση της ιστορίας και η νίκη ανήκει στο Εσφαγμένο Αρνίο.  


[1] Ματθ. 16,13.
[2] Ματθ. 16,14.
[3] Ματθ. 16,15.
[4] Ματθ. 16,16.
[5] Ματθ. 16,17.
[6] ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Αθήναι 1979, σ. 304.
[7] ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΙΤΣΙΛΚΑΣ, Η αληθινή «πέτρα» της πίστεως και της ζωής˙ η πίστη στη θεία φύση του Κυρίου, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη,  σσ. 10-13.
[8] ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ, Περί  Αγίας Τριάδος, βιβλίο 4ο.
[9] ΑΓΙΟΣ ΙΛΑΡΙΟΣ,  Περί  Αγίας Τριάδος, βιβλίο 2ο, 6ο.
[10] ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, βιβλίο 6ο.
[11] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, ομιλία 53η.
[12] ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ, Εις την προς Εφεσίους επιστολή του  Απ. Παύλου, Β΄ κεφ.
[13] ΑΓΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΙΠΠΩΝΟΣ,  Εις την Α΄ επιστολήν του Αγ. Ιωάννου, Β΄ πραγματεία.
[14] Του ιδίου,  Εις το κατά  Ιωάννην Ευαγγέλιον, ομιλία 124η.
[15] Γνωρίζετε το αληθινό πρόσωπο του παπισμού; Γνωρίζετε ότι ο παπισμός είναι αίρεση; εκδ.  Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη, σσ. 28-29.
[16] Ματθ. 16,18-19.
[17] ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΚΟΡΗΣ, Παπικές πλάνες˙ σύντομος έλεγχος και ανασκευή, Αθήναι 1996, σσ. 29, 30, 35.
[18] Ματθ. 16,23.
[19] 3ο κεκραγάριο τροπάριο του πλ.δ’ ήχου του Μεγάλου Εσπερινού του Σαββάτου.
[20] ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, Αθήναι 1970, σ. 152.
[21] Γνωρίζετε το αληθινό πρόσωπο του παπισμού; Γνωρίζετε ότι ο παπισμός είναι αίρεση;  εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη, σ. 30.
[22] http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/oikoumeniko-patriarxeio/17699-2013-06-27-21-05-14, http://www.romfea.gr/epikairotita/17714-2013-06-28-13-54-40.
[23] «Βαρύταται κατηγορίαι επί αιρέσει εναντίον του φιλοπαπικού Σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου», Ορθόδοξος Τύπος  (13-4-2012) 1,7 και Bose Ιταλίας, Ορθόδοξος Τύπος (16-7-1999) και Ορθόδοξος Χριστιανικός Αγωνιστικός Σύλλογος «ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ» και Φιλορθόδοξος Ένωσις «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»,  «Οι βασικές κακοδοξίες του αιρετικού επισκόπου κ. Ζηζιούλα», Κοσμάς Φλαμιάτος 10 (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2011) 15.
[24] Επίσκεψις  698 [31-03-2009], Σύναξη Κληρικών και Μοναχών, ««Ουκ εσμέν των Πατέρων σοφώτεροι»˙ αναίρεση της επιχειρηματολογίας του Οικουμενισμού με αφορμή την ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στη Μεγίστη Λαύρα», Φώτης Κόντογλου, έκδ. Σύναξη Ορθοδόξων Ρωμηών, Τρίκαλα, Χριστούγεννα 2011, σ. 82 και Ορθόδοξος Τύπος (2-12-2011) 6 και Θεοδρομία ΙΓ΄ (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2011) 635-6.

http://www.agioritikovima.gr/diafora/theologikos-log/diafora/24128-i-ortho

Ισχυρό μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες στο εσωτερικό όλων των Εκκλησιών απέστειλε σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος για το θέμα του οικουμενικού διαλόγου.

Απευθυνόμενος προς τον Πατριάρχη της Βουλγαρίας κ. Νεόφυτο ο οποίος πραγματοποιεί ειρηνική επίσκεψη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο κ. Βαρθολομαίος είπε μεταξύ άλλων πως ούτε την Ορθοδοξία προδίδει αλλά ούτε ακολουθεί οικουμενιστικικές αντιλήψεις όπως λέγεται.

«Διά της τακτικής ταύτης δεν προδίδομεν την Ορθοδοξίαν, ως κατηγορούμεθα, ούτε υποστηρίζομεν οικουμενιστικάς αντιλήψεις, αλλά κηρύσσομεν προς τους ετεροδόξους και προς πάντας την Ορθόδοξον αλήθειαν» είπε χαρακτηριστικά.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έκανε εκτεταμένη αναφορά στις αντιδράσεις που υπάρχουν πάνω στον θεολογικό διάλογο τόσο στη Βουλγαρία όσο και σε άλλες χώρες, σημειώνοντας πως αυτές οι ενέργειες έχουν στόχο την αλληλοκατανόηση και την αποδοχή εν καιρώ «υπό των ετεροδόξων της μιάς Ορθοδόξου πίστεως».

«Δεν αποσκοπούν, ως εγράφη και εν Βουλγαρία και αλλαχού, εις την δημιουργίαν ενός κοινώς αποδεκτού «συνονθυλεύματος» δοξασιών. Δηλαδή, δεν επιδιώκεται διά της λεγομένης οικουμενικής κινήσεως η αποδοχή μιάς «χριστιανικής συγκρητιστικής ομολογίας», αλλά η εμβάθυνσις εις την Χριστιανικήν Ορθόδοξον πίστιν και εις την κοινωνικήν συνεργασίαν των επικαλουμένων το όνομα του Χριστού» τόνισε ο κ. Βαρθολομαίος.

Συμπλήρωσε δε πως «Δεν φοβούμεθα, ως εικός, οι Ορθόδοξοι, οι έχοντες το πλήρωμα της αληθείας, ότι θα επηρεασθώμεν εκ των απόψεων των ετεροδόξων αδελφών ημών επί των δογματικών θεμάτων».

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/09/bartholomaios-den-prodidoume-tin-orthodoxia-den-eimaste-oikoumenistes.html#ixzz2fY4DrhWD

--->ολα ωραία και καλά συμφωνα με τον ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ....το οτι αποκαλεί ΑΔΕΛΦΟ ΚΑΙ ΑΓΙΟ τον Πάπα και συλλειτουργεί μαζι του εντάσσεται προφανως στην κοινωνική συνεργασία γιατι η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ που πηγάζει απο τους Πατερες της Εκκλησίας μας ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ.....!!!!!

Το απόγευμα της Δευτέρας 30ης Σεπτεμβρίου ε.έ., η ΑΘΜ, ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, κ.κ.Θεόδωρος Β΄, ανταποκρινόμενος σε πρόσκληση της Κοινότητος του Αγίου Εγιδίου,
έλαβε μέρος σε συζήτηση με θέμα Χριστιανική Αδελφότητα και Ενότητα, η οποία έλαβε χώρα στην Basilica di Santa Maria in Trastevere στη Ρώμη. Η εκδήλωση αυτή εντάσσεται στη συνάντηση που οργάνωσε η Κοινότητα του Αγίου Εγιδίου στη Ρώμη υπό τον τίτλο Το Κουράγιο της Ελπίδας, την έναρξη των εργασιών της οποίας πραγματοποίησε νωρίτερα την ίδια ημέρα ο Προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κ.Φραγκίσκος Α΄.

http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/10/blog-post_9576.html

Του πρωτοσβερυτέρου Θεοδώρου Ζήση

«Ἔπαυσαν οἱ ἄνθρωποι νὰ διακρίνουν μεταξὺ ὀρθοῦ καὶ ἐσφαλμένου, μεταξὺ ἀληθείας καὶ πλάνης. Τὸ ναρκωτικὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς νέας αὐτῆς θρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου, τῆς Παναιρέσεως αὐτῆς κατὰ τὸν Γέροντα Ἰουστίνο Πόποβιτς, διδόμενο κατὰ μικρὲς δόσεις ἐπὶ δεκαετίες καὶ καλυμμένο μὲ ὀρθοδοξοφανὲς περικάλυμμα σὰν τὴν Οὐνία, μὲ παρερμηνευόμενα χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει ναρκώσει τὶς συνειδήσεις τῶν περισσοτέρων καὶ μάλιστα πολλῶν κληρικῶν καὶ θεολόγων. Ἔχει δημιουργήσει μία φανταστική, ψεύτικη ἀτμόσφαιρα εἰρήνης καὶ ἑνότητος μὲ τὸν δῆθεν διάλογο τῆς ἀγάπης, μέσα στὴν ὁποία ἀναπαύονται μακάρια τὰ πλήθη, ποὺ παίρνουν ἀνυποψίαστα καὶ δωρεὰν ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημέρωσης τὸ χαπάκι τῆς οἰκουμενιστικῆς ἡρωίνης».

http://www.patrokosmas.gr/antiairetika.asp?isue=88&artid=4552

ΤΟ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ ὅραμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ ὑπηρετεῖται μὲ συνέπεια ἀπὸ πολλοὺς ὑψηλόβαθμους ὀρθοδόξους κληρικούς. Φαίνεται πὼς κατ’ αὐτοὺς ἐλάχιστα μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου καὶ πὼς ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι μία ἀπὸ αὐτές, διαφορετικὰ δὲ θὰ συμμετεῖχαν μὲ τέτοιο ζῆλο στὶς ἀτέλειωτες διαθρησκειακὲς συναντήσεις καὶ συμπροσευχές!
Ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καὶ Μ. Βρεττανίας κ. Γρηγόριος ἑόρτασε τὸν περασμένο Ἰούλιο τὸ Ραμαζάνι τῶν μουσουλμάνων στὸ Λονδίνο!
Ὅπως ἀποκάλυψε τὸ ἱστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ «Σὲ Μουσουλμανικὸ δεῖπνο (ἰφτὰρ) στὴν πρεσβεία τοῦ Μαρόκου παραβρέθηκε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων Γρηγόριος. Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς νηστείας τοῦ Ραμαζανιοῦ. Στὴ φωτογραφία μαζί του ὁ Ἀγγλικανὸς “Ἐπίσκοπος” David Hamid καὶ ὁ Ραββίνος Abraham Levy»!
Στὴ σχετικὴ φωτογραφία περιχαρὴς ἕνωσε τὰ χέρια του μὲ τὸν ἀγγλικανὸ ψευδεπίσκοπο καὶ τὸν ἑβραῖο ραββίνο, δηλώνοντες προφανῶς τὴν «ἑνότητα» τῶν πίστεών τους! Αὐτὸ τουλάχιστον μπορεῖ νὰ φανεῖ πρὸς τὰ ἔξω, ὅτι τὰ τρία «φιλαράκια» τὰ ἔχουν βρεῖ καὶ κατὰ συνέπεια πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ τοὺς μιμηθοῦμε!
Ρωτᾶμε τὸν «ἅγιο» Θυατείρων: Τί τὸν ὁδήγησε νὰ παραβρεθεῖ στὸ μουσουλμανικὸ δεῖπνο καὶ νὰ τιμήσει τὸ Ραμαζάνι καὶ τὸ Ἰσλάμ; Ὅταν τρωγόπινε μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους συνδαιτυμόνες του δὲ σκέφτηκε τὶς ἀνείπωτες σφαγὲς στὴ Συρία, τὴν Αἴγυπτο, τὴ Νιγηρία καὶ ὁπουδήποτε
ἀλλοῦ; Μᾶλλον δὲ τὶς σκέφτηκε, διότι διαφορετικὰ θὰ τοῦ κοβόταν ἡ ὄρεξη, τὸ βεβαιώνει ἄλλωστε ἡ χαρά του καὶ τὸ «κέφι» του, ἀποτυπωμένα στὴ φωτογραφία!
 
 
http://www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/1993.pdf

Από τις 30 Οκτωβρίου έως τις 8 Νοεμβρίου 2013 πραγματοποιήθηκε στο Busan της Κορέας η 10η Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών με τη συμμετοχή και εκπροσώπων Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Κατά τη διάρκεια της συνέλευσης εκτός των συνομιλιών πραγματοποιήθηκαν πολλές συμπροσευχές μεταξύ εκπροσώπων διαφόρων "εκκλησιών".


ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/11/sumproseuhes-kai-binteoskopimeno-minuma-bartholomaiou.html#ixzz2kq2khP91

Γόρτυνος: Εσείς έχετε το πρωτείο του Πάπα, εμείς έχουμε «πρωτείον αληθείας»

Νέα επιστολή προς τον Καθολικό Αρχιεπίσκοπο Νικόλαο, απέστειλε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ιερεμίας.

Ἐντιμότατε κ. Νικόλαε,

Καθολικέ Ἀρχιεπίσκοπε Νάξου, Τήνου, Ἄνδρου καί Μυκόνου
Χαίρετε καί ὑγιαίνετε!

1. Ἔλαβα τήν ἐπιστολή Σας, ἀπάντηση σέ ἰδική μου. Ἡ ἐπιστολή Σας μέ βρῆκε σέ μία ἀγωνία γιά ἕνα ἑρμηνευτικό ἔργο σέ ἕνα ἕκαστο βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς κεχωρισμένο, πού θέλω νά παρουσιάσω μέ τήν νέα χρονιά, καί γι᾽ αὐτό ἀργοπόρησα νά σᾶς ἀπαντήσω.

Μέ πονάει, πραγματικά, τό ὅτι πολλοί ἀδελφοί μου χριστιανοί δέν γνωρίζουν ἑρμηνευτικῶς τήν Ἁγία Γραφή καί πιστεύω ὅτι, ὅταν ἀπουσιάζει ἡ βιβλική θεολογία, μέ τήν πατερική της ἑρμηνεία, τότε χωλαίνει καί ἡ πνευματική ζωή.

Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία μας, Ἐντιμότατε, ἔχει ὡς δόγμα τήν ἀλήθεια ὅτι: «Ὁ θεολόγος γεννᾶται στίς Γραφές, ὅπως αὐτές τίς ἑρμήνευσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες»!

Πιστός ἐγώ, ὡς ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς, στήν βάση αὐτή, στήν προηγούμενή μου ἐπιστολή ὅ,τι σᾶς ἔγραψα τό ἐστήριζα σέ ἁγιογραφικά καί πατερικά χωρία. Σᾶς ζητῶ συγγνώμη γι᾽ αὐτό πού θά Σᾶς πῶ τώρα, Ἐντιμότατε, ἀλλά εἶδα ὅτι ἡ δική σας ἀπαντητική ἐπιστολή πρός ἐμέ ἦταν γυμνή ἀπό βιβλική καί πατερική θεολογία.

Ἄν θά ἤθελα νά τήν χαρακτηρίσω, θά ἔλεγα ὅτι ἡ ἐπιστολή Σας περιέχει ἀοριστολογίες, γενικολογίες καί ἀγαπητισμούς. Δέν μοῦ ἀπαντᾶτε σέ σπουδαία θεολογικά θέματα, τά ὁποῖα Σᾶς ἔθιγα.

2. Εἴχατε ὅμως στήν ἐπιστολή σας κάποια γενική ἀναφορά στήν Ἁγία Γραφή, στήν πορεία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ τούς δύο μαθητές Του πρός Ἐμμαούς, γράφοντας ὅτι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι καί ἐσεῖς οἱ Παπικοί «εἴμαστε οἱ σημερινοί μαθητές τοῦ Χριστοῦ, πού βαδίζουμε μέ συνοδοιπόρο τόν συναναστημένο Χριστό, πού μᾶς ἑρμηνεύει τίς Γραφές... ὁδηγώντας μας στό κοινό ποτήριο στήν σύγχρονη Ἐμμαούς, πού εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία».

Μή ζῆτε μέ αὐτό τό ὄνειρο, Ἐντιμότατε! Ἄν πρῶτα σεῖς οἱ Παπικοί δέν ἀπαρνηθεῖτε τίς πλάνες Σας καί δέν ἐπανέλθετε μέ μετάνοια στήν μάνδρα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποία, ὡς πλανεμένα πρόβατα, ἐφύγατε, δέν πρόκειται νά ἔχουμε κοινό Ποτήριο.

Καταλάβατέ το, ἐπί τέλους! Σεῖς ἐφύγατε ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί, διά τῶν διαλόγων πού κάνουμε μαζί Σας, Σᾶς καλοῦμε νά ἐπανέλθετε.

Τότε, καί μόνο τότε, θά ἔχουμε κοινωνία μαζί Σας, τότε θά εἴμεθα «ἀδελφοί» μέ τήν ἐκκλησιολογική ἔννοια τῆς λέξεως. Ἀλλά κάτι ἄλλο θέλω νά πῶ ἐδῶ. Στήν πορεία ἐκείνη τοῦ Χριστοῦ πρός Ἐμμαούς, στήν ὁποίαν ἀναφέρεστε, ὁ Χριστός ἔκανε χριστολογική ἑρμηνεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στούς δύο μαθητές Του.

Τό κείμενο λέγει: «Ἀρξάμενος ἀπό Μωυσέως καί ἀπό πάντων τῶν προφητῶν ἡρμήνευεν ἐν πάσαις ταῖς Γραφαῖς τά περί ἑαυτοῦ» (Λουκ. 24,27). Καί ὡς «Γραφάς» ἐννοεῖ βέβαια τήν Παλαιά Διαθήκη. Στήν προηγούμενή μου ἐπιστολή Σᾶς ἔγραψα γιά τήν λανθασμένη ἑρμηνεία πού ἔχετε Σεῖς οἱ Παπικοί περί τοῦ «Ἀγγέλου τοῦ Κυρίου» (Ἑβρ. «Μαλ᾽άχ Γιαχβέ») στήν Παλαιά Διαθήκη.

Κατά τήν πατερική ἑρμηνεία, ὅπως Σᾶς ἔγραψα στήν προηγούμενή μου ἐπιστολή, πρόκειται ὄχι περί κτιστοῦ ἀγγέλου, ὅπως ἑρμηνεύετε Σεῖς, ἀλλά περί τοῦ ἀκτίστου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐνεφανίζετο σέ δίκαια πρόσωπα ὡς Ἄγγελος Θεοῦ καί πρίν ἀκόμη ἀπό τήν γέννησή Του.

Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι δεχόμεθα αὐτήν τήν πατερική ἑρμηνεία, ἔχουμε νά παρουσιάσουμε πολλές προφητεῖες περί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στήν Πεντάτευχο (αὐτό εἶναι τό «ἀπό Μωυσέως...», πού λέγει τό κείμενο), γιατί ὑπάρχουν σ᾽ αὐτήν πολλές ἐμφανίσεις τοῦ Ἀγγέλου τοῦ Κυρίου.

Προσέχετε! Πρῶτα ὁ ἀναστημένος Χριστός ἔκανε τήν σωστή ἑρμηνεία τῶν Γραφῶν στούς μαθητές Του καί ἔπειτα τούς ὁδήγησε στό Ποτήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Σεῖς οἱ Παπικοί, ἀφοῦ δέν ἔχετε τήν σωστή ἑρμηνεία τῶν Γραφῶν, σ᾽ αὐτό μάλιστα τό πολύ σημαντικό δόγμα, γιά τό ὁποῖο μίλησε ὁ ἀναστημένος Χριστός κατά τήν πορεία Του πρός τούς Ἐμμαούς, περί τοῦ Ἀγγέλου τοῦ Κυρίου στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀφοῦ δέν ἑρμηνεύετε σωστά τήν Γραφή, πῶς θέλετε νά κοινωνήσουμε μαζί Σας ἀπό τό Ποτήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας; Λυπᾶμαι, Ἐντιμότατε, γιατί αὐτή ἡ μόνη ἁγιογραφική περικοπή, πού χρησιμοποιήσατε στήν ἐπιστολή Σας, Σᾶς ἦλθε ἐναντίον Σας καί κατακεφαλῆς!

3. Στήν ἐπιστολή Σας, θέλοντας νά μοῦ ἀποδείξετε ὅτι εἴμεθα ἀδελφοί μέ τήν στενή ἐκκλησιολογική ἔννοια, δέν καταφεύγετε στήν ἔρευνα, γιά νά μοῦ ἀπαντήσετε, ἀνατρέποντας – ἐάν μπορεῖτε – τά τόσα ἁγιογραφικά καί πατερικά χωρία πού Σᾶς παρέθεσα ἐγώ στήν προηγούμενή μου ἐπιστολή, ἀλλά θέλοντας, λέγω, νά μοῦ ὁμιλήσετε γιά ἑνότητα καί ἀγαπητισμό, μοῦ παρεμβάλλετε ἀπότομα τόν μακαριστό Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἀθηναγόρα «τοῦ ὁποίου – γράφετε – τήν προσωπικότητα ὅλοι γνωρίζουμε καί ἀναγνωρίζουμε»!

Τί εἶναι αὐτό πάλι πού μοῦ γράφετε, Ἐντιμότατε; Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι στά σοβαρά θέματα, ὅπως εἶναι τό θέμα τῆς ἑνότητός μας μέ τούς Παπικούς, καταφεύγουμε στό τί εἶπαν καί τί ἔπραξαν οἱ κεκηρυγμένοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὄχι στό τί εἶπε ὁ τάδε Ἐπίσκοπος ἤ ὁ τάδε Πατριάρχης. Κεκηρυγμένοι ἅγιοι τῆς Ἐκκησίας μας, γιά τό θέμα τῆς μεταξύ μας σχέσεως, μεταξύ τῶν ἄλλων πολλῶν ἁγίων πατέρων, εἶναι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός.

Σ᾽ αὐτούς θά καταφύγω ἐγώ ὁ Ἐπίσκοπος γιά νά μαθητευθῶ τί πρέπει νά φρονῶ καί πῶς πρέπει νά φέρομαι πρός τούς Παπικούς. Καί αὐτοί οἱ ἅγιοι σέ πάρα-πάρα πολλά χωρία τῶν ἔργων τους, σέ πάμπολλες περικοπές, Σᾶς ὀνομάζουν «αἱρετικούς».

Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας – συγχωρεμένη ἄς εἶναι ἡ ψυχή του – δέν ἔχει κηρυχθεῖ ἅγιος ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, ἐνῶ ὁ ἀντιπαπικός ἱερεύς-ἀρχιμανδρίτης πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἀνακηρύχθηκε ἅγιος.

Σωστά δέν τά λέγω, Ἐντιμότατε; Τήν ἀρχιερατική μου συνείδηση τήν βεβαιώνει τούτη τήν ὥρα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὅτι καλά τά λέγω! Σέ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, κ. Νικόλαε, κάνει πολύ μεγάλη ἐντύπωση τό ἑξῆς: Ὁ Θεός κανένα φιλοπαπικό δέν ἀνέδειξε καί δέν ἐμαρτύρησε ὡς ἅγιο μέ μοσχοβόλημα τῶν λειψάνων του καί μέ θαύματα.

Ἀντίθετα, ἔχουμε πλειάδα θαυματουργῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι στά βιβλία τους καλοῦν Σᾶς τούς Παπικούς «αἱρετικούς» καί ἀντέστησαν δυναμικά στήν ἕνωσή μας μαζί Σας.

Αὐτό σέ μᾶς τούς Ὀρθοδόξους λέγει πολλά. Λέγει ὅτι ὁ Θεός δέν συνευδοκεῖ μέ τούς Παπικούς καί δέν πρέπει λοιπόν νά ἑνωθοῦμε μαζί τους, ἄν πρῶτα αὐτοί δέν ἀπαρνηθοῦν τίς πλάνες τους.

Ὥστε λοιπόν, Ἐντιμότατε, μή μέ παραπέμπετε στό τί εἶπε καί ἔπραξε ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας. Ἡ Ἐκκλησία στήν ὁποία ἀνήκω, ἡ ὁποία εἶναι ἡ «Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία», ἡ Μάνα μου αὐτή Ἐκκλησία, λέγω, δέν ἔχει ἀνακηρύξει τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὡς ἅγιο, ὥστε ὁ βίος του νά γίνει σέ μένα τόν Ἐπίσκοπο κανών.

Ἐπειδή δέ ὁ λόγος τό ἔφερε – τόν φέρατε – Σᾶς λέγω ὅτι ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας κάνοντας βήματα πρός Σᾶς γιά ἕνωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τούς Παπικούς, αὐτό τό μόνο πού πέτυχε ἦταν νά διχάσει τούς Ὀρθοδόξους. Γι᾽ αὐτό καί ἐξήγειρε ἐκκλησιαστικούς ἄνδρας, «δεδιδαγμένους εἰς πόλεμον» (Ἆσμ. 3,, νά δώσουν θαυμαστή μαρτυρία πίστεως.

Ὁ μέν ἀγωνιστής τῶν πατρώων Μητροπολίτης Φλωρίνης πατήρ Αὐγουστῖνος, ἐμός πνευματικός πατήρ καί διδάσκαλος, διέκοψε τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου, ὁ δέ ἄλλος σοφός κανονολόγος πατήρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἔγραψε μέ τήν ἰσχυρή του θεολογική γραφίδα ἐκτενῆ ἐπιστολή πρός τόν Πατριάρχη, τόν ὁποῖο παρουσιάζει ὡς ἐκπεσόντα γιά τά φιλοπαπικά του φρονήματα καί βήματα.

Ἡ ἐπιστολή αὐτή τοῦ ἀειμνήστου πατρός πρέπει νά καταχωρηθεῖ στά πατερικά κείμενα ὡς ὁμολογιακό καί ἀγωνιστικό κείμενο πίστεως. Σᾶς παραθέτω περικοπήν τινα ἀπό τήν ἐπιστολή αὐτή. Γράφει πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὁ μακαριστός Γέροντας ἐλέγχοντάς τον γιά τά φιλοπαπικά του βήματα:

«Παναγιώτατε, προχωρήσατε ἤδη πολύ... Ἡ ὑπομονή χιλιάδων εὐσεβῶν ψυχῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν, συνεχῶς ἐξαντλεῖται... Μή θέλετε νά δημιουργήσετε σχίσματα καί διαιρέσεις στήν Ἐκκλησία. Προσπαθεῖτε νά ἑνώσετε τά διεστῶτα καί τό μόνο τό ὁποῖον θά κατορθώσετε, θά εἶναι νά διασπάσετε τά ἑνωμένα καί νά δημιουργήσετε ρήγματα εἰς ἐδάφη, τά ὁποῖα μέχρι σήμερα εἶναι στερεά καί συμπαγῆ.

Σύνετε καί συνέλθετε! Ἀλλά φεῦ! Διανύσατε πολλήν ὁδόν. Εἴθε, εἴθε Αὐτός ὁ ὁποῖος κάποτε παλαιά “ἔστησε τόν ἥλιον κατά Γαβαών καί τήν σελήνην κατά φάραγγα Αἰλών”, νά δευτερώσει τό θαῦμα ... καί νά διανοίξει τούς ὀφθαλμούς σας, διά νά ἴδητε, νά κατανοήσετε καί νά ἐπιστρέψετε.

.........................................................................................

Μυριάκις προτιμότερον, Παναγιώτατε, νά ἐκριζωθεῖ ὁ ἱστορικός θρόνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί νά μεταφυτευθεῖ εἰς κάποιαν ἔρημον νησίδα τοῦ πελάγους, ἀκόμη δέ καί νά καταποντισθεῖ εἰς τά βάθη τοῦ Βοσπόρου, παρά νά ἐπιχειρηθεῖ ἔστω καί ἡ ἐλαχίστη παρέκκλιση ἀπό τήν χρυσῆ γραμμή τῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ὁμοφώνως λέγουν: “Δέν χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τά θέματα τῆς πίστεως”».1

4. Βλέπετε, κ. Νικόλαε, ἀπό τίς δύο μόνο παραπάνω περικοπές, βλέπετε πόσο ἐλεύθερα ἐκφραζόμαστε ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι; Βλέπετε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας πόσο ἐλεύθερα καί ἄφοβα καί δυναμικά ἐκφράζεται ἕνας παπάς καί σ᾽ Αὐτόν ἀκόμη τόν Πατριάρχη; Καί ξέρετε γιατί; Θά σᾶς το πῶ ξεκάθαρα: Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δέν ἔχουμε «πρωτεῖο ἐξουσίας», ὅπως Σεῖς οἱ Παπικοί ἔχετε τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα, ἀλλά ἔχουμε «πρωτεῖον ἀληθείας»!

«Πρωτεῖον ἀληθείας» σημαίνει ὅτι καί ἕνας ἁπλός ἁγιασμένος μοναχός καί μιά ἀκόμη ἀγράμματη, ἀλλά ἁγιασμένη γιαγιούλα τῆς ἐπαρχίας μου, βλέπουν καί ἀπολαμβάνουν γλυκύτερα τόν Θεό καί ἐννοοῦν καθαρώτερα τά δόγματα τῆς πίστεως ἀπό ὅ,τι τά ἐννοῶ ἐγώ ὁ Ἐπίσκοπος, ἄν δέν ἔχω καθαρή καρδιά, ἤ ἀπό ὅ,τι τά ἐννοοῦσε ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας μέ τά φιλοενωτικά του βήματα καί ἅλματα καί ἀγκαλιάσματα μέ τόν αἱρετικό Πάπα.

Θαυμᾶστε, Ἐντιμότατε, τίς παραπάνω δύο μόνο περικοπές ἀπό τήν ἐκτενῆ ἐπιστολή τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτου π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα. Δεῖτε τήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας! Σάν τολμᾶτε, γράψτε Σεῖς στόν Πάπα Σας ἕνα τέτοιο κείμενο. Ἀλλά πῶς νά ἐκφραστεῖτε ἐνάντια πρός τόν Πάπα, ἀφοῦ τόν πιστεύετε ὡς ἀλάθητο;!

Ἀπό τήν πλευρά τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα πρός τόν ὁμολογητήν τῆς πίστεως πατέρα Ἐπιφάνιο «οὐκ ἦν φωνή, οὐδέ ἀκρόασις»! Οὐδεμία ἀπάντησις! Τολμοῦσε ὁ Ἀθηναγόρας νά τά βάλει μέ τόν μεγάλο θεολόγο καί φημισμένο γιά τήν ἀρετή του πατέρα Ἐπιφάνιο; Τολμοῦσε;

Σ᾽ αὐτούς λοιπόν καί σέ ἄλλους ὁμοίους διδασκάλους τῆς Ὀρθοδοξίας, ὄχι μόνο κληρικούς, ἀλλά καί λαϊκούς (ὅπως εἶναι, γιά παράδειγμα, ὁ πρύτανις τῆς θεολογίας, ὁ μακαριστός Καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας, ὁ καταγόμενος ἀπό τήν Ἐπαρχία, τήν ὁποία διακονῶ), σ᾽ αὐτούς ἐμπιστεύομαι πολύ περισσότερο ἀπό τόν Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος, κατά τήν ἐπιστολή τοῦ μακαριστοῦ πατρός Ἐπιφανίου πού παρέθεσα, ἄν καί Πατριάρχης, προεξένησε ζημία στίς συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν.

Σᾶς παρακαλῶ σέ ἄλλη Σας ἐπιστολή μή μοῦ ξαναγράψετε γιά κανένα Ἀθηναγόρα, ἀλλά θά μοῦ γράφετε τί λέγει ἡ Ἁγία Γραφή καί τί λέγουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί σύγχρονοι βεβαίως Πατέρες, ὅπως, γιά παράδειγμα, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς.

5. Ἀπομένουν καί πολλά ἄλλα σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς Σας, στά ὁποῖα δέν ἀπήντησα. Γιά νά μή Σᾶς κουράσω σταματῶ ἐδῶ καί θά λάβετε σύντομα καί τό δεύτερο μέρος τῆς ἀπαντήσεώς μου, ἀναφερόμενο στά ἄλλα σημεῖα τῆς πρός ἐμέ ἐπιστολῆς Σας.


Μέ τήν διάπυρο εὐχή νά μελετήσετε καλῶς τήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία καί νά ἴδετε ἀπ᾽ αὐτήν τήν ἁμαρτία Σας, τήν ἀποκοπή Σας δηλαδή ἀπό τήν Ἐκκλησία
καί νά ἐπιστρέψετε μέ εἰλικρινῆ μετάνοια σ᾽ Αὐτήν,

Σᾶς χαιρετῶ μέ τιμή καί ἀγάπη Χριστοῦ
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας


Ἐν Δημητσάνῃ 8 Δεκεμβρίου 2013

ΥΓ.: Ἀδίκως μέ κατηγορεῖτε ὅτι τήν ἐπιστολήν μου δέν τήν ἀπηύθυνα κατ᾽ εὐθεῖαν σέ Σᾶς. Ἐρευνήσατε εἰς τά Γραφεῖα Σας καί θά διαπιστώσετε ὅτι πρῶτα τήν ἀπέστειλα στό e-mail τῆς Γραμματείας τῆς Καθολικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Σύρου καί ἔπειτα τήν παρέδωσα εἰς τό διαδίκτυο. Τό ἴδιο θά πράξω καί μέ τήν παροῦσα ἐπιστολή μου.

Παραπομπή

1. Οἱ περικοπές εἶναι ὀλίγον τι ἁπαλυμένες ἀπό τήν πρός τήν ἀρχαΐζουσαν γλώσσαν τοῦ μακαριστοῦ Πατρός.

Καθολικός Αρχιεπίσκοπος: Να αφαιρέσετε την έκφραση ''Παπικός'' και θα σας απαντήσω

http://www.romfea.gr/ektakta-nea-2/20900-2013-12-09-08-29-52

"Δεν αντιλαμβάνεστε ότι είστε μία μειονότητα Αρχιερέων, ιερέων και λαϊκών μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας με αυτές τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις;" αναφέρει μεταξύ άλλων ο Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος ως σύντομη απάντηση στην 2η επιστολή του Μητροπολίτη Γόρτυνος.

Ο κ. Νικόλαος μέσω της Romfea.gr απάντησε στον κ. Ιερεμίας ως εξής:

Σεβασμιότατε Αδελφέ κ. Ιερεμία,

Λυπούμαι ειλικρινά, αλλά είμαι υποχρεωμένος να σας επιστρέψω πίσω την επιστολή, την οποία μου στείλατε ως απάντηση στη δική μου επιστολή.

Θα την μελετήσω προσεκτικά μόνο, όταν αφαιρέσετε από αυτήν την έκφραση "Παπικός" και «Παπικοί». Σας υπενθυμίζω ότι είμαι Αρχιεπίσκοπος της Καθολικής Εκκλησίας.

Εγώ δεν σας αποκαλώ «Πατριαρχικό» ! Λυπούμαι που όλα αυτά όχι μόνο τα γράφετε αλλά και τα διδάσκετε σε φοιτητές του 21ου αιώνα μετά Χριστόν.

Σας εκτιμώ ως Αρχιερέα και Αδελφό στην Αρχιεροσύνη. Αν επανέλθετε χωρίς τις παραπάνω διορθώσεις, η επιστολή σας θα έχει την ίδια τύχη με την πρόσφατα αποσταλείσα.

Στις 7/12/2013 ο Μακαριώτατος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος κατά την επίσκεψή του στο Ναό της Μεγαλόχαρης στην Τήνο, με την παρουσία Αρχιερέων, όλου του Κλήρου της Ορθοδόξου Εκκλησία της Τήνου, την παρουσία μου και αντιπροσωπείας ιερέων μου, και πλήθος κόσμου με προσφώνησε ως εξής: " Αγαπητέ Αδελφέ κ. Νικόλαε Μητροπολίτα των Καθολικών της Τήνου…..".

Οι ίδιοι άγιοι, στους οποίους αναφέρεστε, δεν ευλαβούνται και από τον Μακαριώτατο; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι είστε μία μειονότητα Αρχιερέων, ιερέων και λαϊκών μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας με αυτές τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις;

Αν και καθηγητής έχετε να μάθετε πολλά ακόμη και εκτός από το γράμμα της Παλαιάς Διαθήκης, πρέπει σιγά σιγά να μπείτε στο γράμμα και προπάντων στο πνεύμα της Νέας Διαθήκης.

Υγιαίνετε!

Με πολλή εν Χριστώ αγάπη

+Νικόλαος,
Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Νάξου-Τήνου-Άνδρου-Μυκόνου και Μητροπολίτης παντός Αιγαίου

Γόρτυνος: ''Το Filioque είναι βλασφημία εναντίον του Αγίου Πνεύματος''

http://www.romfea.gr/ektakta-nea-2/20929-filioque

Τρίτη επιστολή προς τον Καθολικό Αρχιεπίσκοπο Νικόλαο, απέστειλε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ. Ιερεμίας.

Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Romfea.gr, δημοσιεύει παράκατω την σχετική επιστολή:

Ἐντιμότατε κ. Νικόλαε,
Καθολικέ Ἀρχιεπίσκοπε Νάξου, Τήνου, Ἄνδρου καί Μυκόνου
Χαίρετε καί ὑγιαίνετε!

1. Ἔλαβα χθές τήν σύντομη ἐπιστολή Σας, στήν ὁποία φαίνεσθε δυσαρεστημένος διότι ὀνομάζω Σᾶς καί τούς ὁμοφρόνους Σας «Παπικούς» καί ὄχι «Καθολικούς» καί γι᾽ αὐτό γράφετε ὅτι διακόπτετε τόν μεταξύ μας διάλογο. Στήν παροῦσα μου πρός Σᾶς ἐπιστολή, τήν τελευταία κατά τήν προτίμησή Σας, θά ἤθελα νά ἐξηγηθῶ καί νά ἀπολογηθῶ γι᾽ αὐτό γιά τό ὁποῖο δυσαρεστηθήκατε· τό διατί δηλαδή δέν προσφωνῶ Σᾶς καί τούς ὁμοφρόνους Σας «Καθολικούς», ὅπως θέλετε.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ναί, ὅπως δέν δέχομαι ὅτι ἀποτελεῖτε Ἐκκλησία, ἔτσι δέν δέχομαι ὅτι πρέπει νά λέγεσθε «Καθολικοί». Ὅμως στήν πρώτη μου ἐπιστολή πρός Σᾶς χρησιμοποιοῦσα τήν προσφώνηση «Καθολικός» καί «Καθολικοί» γιά τούς ὁμοφρόνους Σας, γιατί χρησιμοποιεῖται γενικά ἡ ἔκφραση αὐτή περί τῶν Παπικῶν, κακῶς ὅμως καί ἀθεολογήτως! Ἀλλά προχθές τήν ἑσπέρα, ὅταν ἔγραφα τήν δευτέρα μου ἐπιστολή πρός Σᾶς, ἡ ὁποία ἤδη ἔχει ἀναρτηθεῖ καί στό διαδίκτυο, δέχτηκα ἕνα τηλεφώνημα ἀπό ἕνα πολυσέβαστό μου Ἀρχιερέα, καλό θεολόγο. Αὐτός με συνεχάρη γιά τήν ἐπιστολή μου πρός Σᾶς, «ἀλλά κάνεις ἕνα λάθος», μοῦ εἶπε.

Τό λάθος, Ἐντιμότατε κ. Νικόλαε, τό ὁποῖο μοῦ ἐπισήμανε ὁ καλός αὐτός θεολόγος Ἀρχιερεύς, εἶναι ὅτι στήν ἐπιστολή μου πρός Σᾶς ὀνομάζω τούς Παπικούς «Καθολικούς», ἐνῶ «ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε Καθολικοί καί ὄχι αὐτοί», μοῦ εἶπε ὁ Ἀρχιερεύς. Εὐχαρίστησα τόν Σεβασμιώτατο γιά τήν παρατήρησή του καί ἀμέσως στήν δεύτερή μου πρός Σᾶς ἐπιστολή, πού ἔγραφα καί σχεδόν τελείωνα, ἄρχισα μέ χαρά νά διορθώνω τίς προσφωνήσεις «Καθολικός» καί «Καθολικοί».

Εἶπα «μέ χαρά», διότι μέ ἐξέφραζε ἀπόλυτα ἡ παρατήρηση τοῦ Σεβασμιωτάτου. Θέλω δέ νά προσθέσω ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος αὐτός δέν εἶναι ἐκ τῶν φημιζομένων ἀντιπαπικῶν Ἀρχιερέων καί οὔτε ἔχει ἐκφρασθεῖ ποτέ ἐπίσημα κατά τῶν Παπικῶν. Ἀπό τήν ἀναφορά αὐτή, Ἐντιμότατε κ. Νικόλαε, ἄς ἐννοήσετε ὅτι δέν πρόκειται γιά «μειονότητα» ἀντιπαπικῶν Ἀρχιερέων, ὡς γράφετε, ὅπως καί δέν πρόκειται γιά «μειονότητα» Ἱερέων καί λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζουν ὡς αἱρετικούς τούς Παπικούς. Εἶναι πλῆθος κλήρου καί λαοῦ, εἶναι κύμα θαλάσσης παφλάζον, εἶναι «κέρας χριστιανῶν ὀρθοδόξων»!

2. Στήν παροῦσα μου αὐτή ἐπιστολή θέλω, ἀπολογούμενος, νά Σᾶς ἀποδείξω γιατί δέν θέλουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νά Σᾶς προσφωνοῦμε «Καθολικούς» καί θά ὑποστηρίξω, ἀντίθετα, ὅτι Καθολικοί εἴμαστε ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, γι᾽ αὐτό καί τήν Ἐκκλησία μας τήν ὀνομάζουμε «Καθολικήν Ἐκκλησίαν» («Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», ὁμολογοῦμε μέ τό «Πιστεύω» μας).

«Καθολικός», Ἐντιμότατε, λέγεται ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέχεται ΟΛΗ, ΚΑΘ-ΟΛΗ τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Ὅποιος δέν τήν δέχεται ὅλη, ἀλλά, τονίζει καί ὑπερτονίζει μιά ἀλήθεια τῆς πίστης σέ βάρος τῆς ἄλλης ἀλήθειας, δηλαδή ὅποιος καί ὅποιοι δέν δέχονται τήν ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ τῆς πίστεως, ἀλλά ἐκλέγουν μέρη μόνον ἀπό αὐτήν, αὐτοί λέγονται «αἱρετικοί». Καλοῦνται ἔτσι ἀπό τό ρῆμα «αἱρέομαι-αἱροῦμαι», τό ὁποῖο σημαίνει «ἐκλέγω», «προτιμῶ». Ὅσοι λοιπόν δέν δέχονται τήν «ἑνότητα τῆς πίστεως», ἀλλά ἐκλέγουν («αἱροῦνται») τμήματα μόνο ἀπό αὐτήν, αὐτοί λέγονται «αἱρετικοί».

Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, κ. Νικόλαε, πιστεύουμε ὅλη τήν διδασκαλία, τήν ὁποία παρέδωσε ὁ Χριστός στούς Ἀποστόλους καί οἱ Ἀπόστολοι στούς διαδόχους τους, χωρίς νά τήν παραλλάξουμε οὔτε στό παραμικρό, γι᾽ αὐτό καί εἴμαστε Καθολικοί.

Σεῖς οἱ Παπικοί μπορεῖτε νά καυχηθεῖτε τήν καύχηση τῶν Ὀρθοδόξων ὅτι δέν παραλλάξατε τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων; Δέν τό μπορείτε! Γιά νά μήν ἐπεκταθῶ στίς πολλές παραποιήσεις καί διαφοροποιήσεις πού κάνατε, ἀναφέρομαι σέ ἕνα μόνο: Τί σᾶς λέει τό Filioque; Μέ τό Filioque σας δώσατε ἄλλη Ἁγία Τριάδα, ἄλλο τριαδικό δόγμα, διαφορετικό ἀπό αὐτό πού διετύπωσαν οἱ Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Πραγματικά, ἡ διδασκαλία τῶν Παπικῶν περί τοῦ Filioque ἀποτελεῖ ὀδυνηρή κατάλυση τοῦ δόγματος τῆς Ἐκκλησίας περί τῆς Ἁγίας Τριάδος. Γι᾽ αὐτόν τόν λόγο, καί μόνο γιά τό Filioque, οἱ Παπικοί εἶστε μεγάλοι αἱρετικοί, ὅπως οἱ παλαιοί Πνευματομάχοι, καί θά Σᾶς τό ἐξηγήσω γιατί: Κατά τήν θεολογία τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος δύο εἶναι τά βασικά καί τά κύρια· α) Ἡ ἑνότητα τῆς θείας Οὐσίας καί β) τά τρία θεῖα Πρόσωπα (ἡ τριαδικότητα τῶν Προσώπων ἤ Ὑποστάσεων).

Αὐτοῦ τοῦ δευτέρου, τῆς τριαδικότητας δηλαδή τῶν τριῶν Προσώπων, τό κύριο περιεχόμενο εἶναι ὁ τρόπος τῆς ὑπάρξεως τῶν θείων Προσώπων («ὑποστατικά τῶν Προσώπων ἰδιώματα»). Οἱ Πνευματομάχοι παλαιά ἔπληξαν τό πρῶτο σκέλος τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος, δηλαδή τήν θεία Οὐσία.

Γι᾽ αὐτό καί καταδικάστηκαν ὡς αἱρετικοί ἀπό τήν Β´ Οἰκουμενική Σύνοδο. Σεῖς οἱ Παπικοί, μέ τό Filioque, πλήξατε τό δεύτερο σκέλος τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος, τόν τρόπο τῆς ἀϊδίου ὑπάρξεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιατί εἴπατε καί λέτε ἀμετανόητα μέχρι τώρα ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ (Filioque).

Σᾶς ἐρωτῶ λοιπόν: Κατά ποιά λογική οἱ παλαιοί Πνευματομάχοι, οἱ ὁποῖοι κακοποίησαν τό πρῶτο σκέλος τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος, τήν θεία Οὐσία, εἶναι αἱρετικοί καί ἄξιοι ἀφορισμοῦ, καί σεῖς οἱ Παπικοί, πού κακοποιήσατε τό δεύτερο σκέλος τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος, δηλαδή τά ὑποστατικά ἰδιώματα τῶν θείων Προσώπων, μέ ποιά λογική, λέγω, σεῖς δέν εἶστε αἱρετικοί καί δέν εἶστε ἄξιοι ἀφορισμοῦ;

Τό αἱρετικό σας δόγμα Filioque εἶναι καθαρά βλασφημία ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί θά Σᾶς τό πῶ γιατί, κ. Νικόλαε: Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, θέλοντας νά ὁμιλήσει γιά τήν θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λέγει τό ἑξῆς ὡραῖο, ἁπλό, δυνατό, ἀλλά καί τολμηρό ἐπιχείρημα.

Εἶναι γνωστό ὅτι θεούμεθα διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀλλά, λέγει τολμηρά ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: Ἐάν τό Πνεῦμα δέν εἶναι Θεός, ὅπως ἔλεγαν οἱ Πνευματομάχοι, «ἄς πάει πρῶτα να θεωθεῖ αὐτό καί τότε, ἀφοῦ θεωθεῖ, νά ἔλθει ἔπειτα νά θεώσει καί ἐμένα τόν ἄνθρωπο»!

Πολύ λυποῦμαι διότι στόν τόπο πού εὑρίσκομαι τούτη τήν ὥρα δέν ἔχω τήν βιβλιοθήκη μου, διά νά Σᾶς παραθέσω τό πατερικό χωρίο, ἀλλά τό νόημά του εἶναι ἀκριβῶς ὅπως τό ἀπέδωσα κατ᾽ ἔννοιαν. Λοιπόν: Μέ τό Filioque σεῖς οἱ Παπικοί παρουσιάζετε ἀδύναμο τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Δηλαδή, σάν νά μήν φτάνει ἡ μιά πηγή, ὁ Πατέρας, ἀπό ὅπου ἐκπορεύεται τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά τό παρουσιάζετε τόσο ἀδύναμο, ὥστε νά θέλει καί δεύτερη πηγή γιά νά «σταθεῖ», δηλαδή τόν Υἱό. Ἔτσι λέγετε ὅτι ἐκπορεύεται «καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (Filioque).

Στίς προσευχές μας, Ἐντιμότατε, παρακαλοῦμε νά μᾶς δυναμώσει τό Ἅγιο Πνεῦμα στόν ἀγώνα μας κατά τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν καί γιά νά ἀντιμετωπίσουμε τά διάφορα δύσκολα περιστατικά τῆς ζωῆς μας. Ἀλλά ἄν κανείς ἐκ τῶν Παπικῶν διάβασε καί κατανόησε καλά τό χωρίο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, πού ἀνέφερα παραπάνω, θά πρέπει νά πεῖ κι αὐτός σάν τόν Ἅγιο: Ἄς πάει πρῶτα τό Ἅγιο Πνεῦμα νά δυναμωθεῖ τό ἴδιο (γιατί θέλει δυό πηγές γιά τήν ὕπαρξή Του) καί τότε ἄς ἔλθει νά δυναμώσει καί ἐμένα τόν ἀδύνατο ἄνθρωπο!...

Λοιπόν, κ. Νικόλαε, σέ τί διαφέρετε οἱ Φραγκολατῖνοι Παπικοί μέ τό Filioque σας ἀπό τούς καθαρά Πνευματομάχους τοῦ 4ου αἰ., πού ἡ Ἐκκλησία ἀπέκοψε ἀπό τό σῶμα Της ὡς αἱρετικούς; Ἐκεῖνοι ἔπληξαν τό πρῶτο σκέλος τοῦ Τριαδικοῦ δόγματος καί ἐσεῖς πλήττετε τό δεύτερο. Καί μέ τήν εὐκαιρία τοῦ λόγου (“by the way”, πού λέγουν οἱ Ἄγγλοι) νά Σᾶς πῶ ὅτι Σεῖς οἱ Παπικοί εἶστε ἀντιφατικοί. Γιατί, ἀπό τήν μιά μεριά ἔχετε διαρχία στήν Ἁγία Τριάδα (ἀφοῦ πιστεύετε καί ὁμολογεῖτε ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπό δύο ἀρχές, τόν Πατέρα καί τόν Υἱό), ἀπό δέ τήν ἄλλη μεριά ἔχετε τήν μοναρχία τοῦ Πάπα, τόν ὁποῖο κηρύξατε εἰς ἀλάθητον.

Πώ, πώ! Ἄνθρωπος ἀλάθητος;!... Ὁ τελευταῖος ἐκ τῶν Ἁγίων μας, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς, Καθηγητής Πανεπιστημίου, ὁμιλεῖ γιά τρεῖς πτώσεις: Τήν πρώτη τοῦ Ἑωσφόρου, τήν δεύτερη τοῦ Ἀδάμ καί τήν τρίτη τοῦ Πάπα. Αὐτό τό εἶπε ἅγιος! Ἡμεῖς στά γραπτά καί προφορικά κηρύγματά μας ἐπαναλαμβάνουμε τόν λόγο τοῦ ἁγίου αὐτοῦ Πατρός ὁμιλοῦντες γιά πτώση τοῦ Πάπα, παράλληλη μέ τήν πτώση τοῦ Ἑωσφόρου.

Σᾶς ἀπέδειξα λοιπόν, Ἐντιμότατε, ἀπό ἕνα μόνο παράδειγμα, γιατί ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε Καθολικοί καί δέν ἁρμόζει λοιπόν σέ σᾶς τούς Παπικούς ὁ χαρακτηρισμός αὐτός. Εἴμαστε οἱ Ὀρθόδοξοι Καθολικοί, ἐπαναλαμβάνω, γιατί δεχόμαστε τήν ΟΛΗ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, χωρίς κἄν νά τήν παραλλάξουμε, νά προσθέσουμε ἤ νά ἀφαιρέσουμε ἀπό αὐτήν. Δέν συμβαίνει ὅμως τό ἴδιο μέ σᾶς. Ἄν συμβαίνει, εὐκαιρία νά τό ἀποδείξετε. Ἀλλά, ἀντί τούτου, Σεῖς διακόπτετε τόν διάλογο.

3. Στήν προηγούμενή μου ἐπιστολή δέν σᾶς ἀπήντησα σέ ὅλα τά σημεῖα τῆς ἰδικῆς Σας πρώτης ἐπιστολῆς σέ ἐμένα. Γι᾽ αὐτό καί ἤθελα πάλι νά Σᾶς γράψω μία ἄλλη ἐκτενῆ ἐπιστολή, ἀναφερόμενος σέ ὅλα τά σημεῖα τῆς ἰδικῆς Σας. Δέν ὑπάρχει ὅμως περιθώριο νά τό πράξω αὐτό, γιατί Σεῖς διακόπτετε τόν διάλογο, ἀφοῦ ἐγώ, ἐρειδόμενος ἐπί τῆς Γραφῆς καί τῶν Πατέρων, τό λέγω καθαρά ὅτι δέν ἔχω καμμία διάθεση νά Σᾶς προσφωνῶ «Καθολικούς», ὅπως τό θέλετε καί τό ἀπαιτεῖτε γιά τήν συνέχιση τοῦ διαλόγου.

Δέν μπορῶ ὅμως ἀπό τά ἐσφαλμένα τῆς πρώτης Σας ἐπιστολῆς νά μή θίξω ἕνα τό πολύ σοβαρό ἡμαρτημένο πού γράφετε. Λέγετε ὅτι ἄν ζοῦσε σήμερα ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί ἄλλοι παλαιοί Πατέρες, δέν θά μιλοῦσαν ὅπως μίλησαν τότε, ἀλλά, «εἶμαι βέβαιος – λέγετε – πώς θά μιλοῦσαν ὅπως μιλοῦν οἱ σημερινοί Ἅγιοι καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας».

Αὐτός ὁ λόγος Σας, Ἐντιμότατε, εἶναι φρικτός καί κρύβει ἄλλη μεγάλη αἵρεση. Δηλαδή παρουσιάζετε ὡς διαφωνοῦντας μεταξύ τους τούς ἁγίους Πατέρες, ἄλλοι Πατέρες τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς καί ἄλλοι τῆς νέας ἐποχῆς καί ὅτι ἄν ζοῦσαν οἱ παλαιοί Πατέρες σήμερα θά διαφοροποιοῦσαν τήν διδασκαλία τους, γιά νά τήν προσαρμόσουν πρός τά σημερινά δεδομένα. Ἀπό αὐτόν τόν λόγο Σας συλλαμβάνουμε καί πιάνουμε ἀπό τό αὐτί τούς λεγομένους «Νεοπατερικούς», γιατί βρήκαμε τήν φύτρα τους! Ἡ φύτρα τους, κατά τόν παρατεθέντα λόγο Σας, εἶστε σεῖς, οἱ Παπικοί.

Ὄχι, Ἐντιμότατε, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δέν δέχεται διαφωνία τῶν ἁγίων Πατέρων. Δέχεται τήν ὁμοφωνία τους. Καί αὐτό τό ἐκφράζουμε συμβολικά στήν ὀρθόδοξη ἁγιογραφία μας, ὅπου οἱ μορφές τῶν Ἁγίων παριστάνονται νά ὁμοιάζουν περίπου ἡ μία μέ τήν ἄλλη.

Καί δηλώνεται μέ αὐτό ἡ ἀλήθεια ὅτι ὁ ἕνας Ἅγιος παρέλαβε τήν παράδοση ἀπό τόν προηγούμενο Ἅγιο καί τήν παρέδωσε, ἀκριβῶς τήν ἴδια, στά πνευματικά του τέκνα, γιά νά γίνουν καί αὐτά ἅγια μέ αὐτήν τήν παράδοση. Τό πῶς ὅμως τώρα αὐτή ἡ παλαιά παράδοση, χωρίς νά παραλλαχθεῖ, λύει τά προβλήματα τῆς συγχρόνου ἐποχῆς, χωρίς νά γίνει «νεοπατερική», αὐτό, Ἐντιμότατε, ἀποτελεῖ ἕνα ὡραῖο κεφάλαιο τῆς Πατρολογίας μας, τό ὁποῖο πόσο θά ὠφελοῦνταν οἱ ἀναγνῶστες μας, ἐάν τό διαλεγόμασταν!

4. Μέ τήν προηγούμενη ἐπιστολή Σας δηλώσατε σαφῶς ὅτι διακόπτετε τόν διάλογο, καί τό πρόβλημά Σας εἶναι ὁ τίτλος «Καθολικός».

Ἐγώ ὅμως Σᾶς λέγω καί Σᾶς παρακαλῶ νά μοῦ ἀνατρέψετε τά ὅσα Σᾶς ἔγραψα περί τοῦ «Καθολικός» στήν παρούσα μου ἐπιστολή καί, ἄν τό πετύχετε, ἐγώ δέν θά ἐπιμένω φανατικά στίς θέσεις μου, ἀφοῦ θεολογικά καί ἐπιστημονικά μοῦ τίς ἀνατρέψατε καί θά Σᾶς προσφωνῶ βεβαίως στό ἑξῆς ὡς «Καθολικό» καί τούς ὁμόφρονές Σας ὡς «Καθολικούς».

Ἀνατρέψτε μου λοιπόν τήν παροῦσα μου ἐπιστολή, ἀποδεικνύοντας τήν ὁμοφωνία σας μέ τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἤ τήν βιβλικότητα καί πατερικότητα τοῦ Filioque, ὡς ἕνα παράδειγμα πού ἀνέφερα παραπάνω, καί ἐγώ ἔπειτα, ἐπαναλαμβάνω, θά σᾶς προσφωνῶ «Καθολικούς», ὡς δεχομένους ἀπαραλλάκτως ὅλη τήν πίστη τῶν Πατέρων.

Πάντως, τό γε νῦν ἔχον, τά κείμενα καί ἡ Ἐκκλησιαστική ἱστορία ἀποδεικνύουν ὅτι δέν κρατεῖτε ΟΛΗΝ τήν διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γι᾽ αὐτό δέν εἶστε «Καθολικοί».

Πῶς νά σᾶς ὀνομάσω; Εἶστε Παπικοί! Ἀποδεῖξτε μου, ἄν μπορεῖτε, ἀπό τά κείμενα τήν καθολικότητά σας, συνεχίζοντας καί μή διακόπτοντας τόν διάλογο!

Σᾶς χαιρετῶ, Ἐντιμότατε, μέ τιμή καί ἀγάπη Χριστοῦ. Ἔρρωσθε.
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Ἕνα φανερό καί μεγάλο δεῖγμα ὅτι οἱ Παπικοί εἶναι αἱρετικοί

Ὅτι οἱ Παπικοί εἶναι μεγάλοι αἱρετικοί, ὅπως ἦταν οἱ παλαιοί μεγάλοι αἱρετικοί, πού καταδικάστηκαν ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους
Καί γιά νά σᾶς δείξω πόσο μεγάλοι αἱρετικοί εἶναι οἱ Παπικοί, σᾶς λέγω ὅτι αὐτοί ἔχουν ἄλλη Ἁγία Τριάδα, ἔχουν ἄλλη Παναγιά καί κάνουν διαφορετικά τόν Σταυρό τους.
Οἱ Παπικοί ἔχουν ἄλλη Ἁγία Τριάδα, ὄχι αὐτήν πού κήρυξαν οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, γιατί στό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδας ἔβαλαν τό «Φιλιόκβε»

http://www.pentapostagma.gr/2013/12/%ce%bc%ce%b7%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%af%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b9%ce%b5%cf%81%ce%b5%ce%bc%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%cf%86%ce%b1%ce%bd%ce%b5%cf%81%cf%8c-%ce%ba%ce%b1%ce%b9.html


Χαιρετισμός τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου πρός τήν Ἀντιπροσωπείαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ἐπί τῇ Θρονικῇ Ἑορτῇ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (30 Νοεμβρίου 2013)

Σεβασμιώτατε καί ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ Καρδινάλιε κύριε Kurt Koch, Πρόεδρε τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου ἐπί τῆς προωθήσεως τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν, καί λοιπά μέλη τῆς τιμίας Ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, τιμιώτατοι ἐκπρόσωποι τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τοῦ ἀδελφοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου....

http://www.pentapostagma.gr/2013/12/%ce%bf-%cf%80%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%b7%cf%82-%ce%b2%ce%b1%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%bc%ce%b1%ce%af%ce%bf%cf%82-%ce%b2%ce%b9%cf%8e%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%ce%bf%ce%bd%cf%84.html

---->χωρις σχολια....

ΕΜΕΤΟΣ....

ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΕΛΕΤΩΝ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΔΕΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ LUCIFER?

Η 10η ΓΕΝΙΚΗ Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε., ποὺ πραγματοποιήθηκε τὸν περασμένο μήνα στὸ Πουσὰν τῆς Ν. Κορέας εἶναι παρελθόν, ὄχι ὅμως καὶ ὁ ἀπόηχος ποὺ ἄφησε πίσω της! Τὰ ἐπίσημα κείμενα, ποὺ ὑπέγραψαν οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς παγκόσμιας αἱρετικῆς πανσπερμίας, δημοσιεύτηκαν καὶ μᾶς «σόκαραν»! Μεταξὺ τῶν ἄλλων, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, συνυπέγραψαν καὶ οἱ «δικοί» μας ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι τὴν κατάπτυστη ὁμολογία ὅτι λυποῦνται, ποὺ εἶναι ὀρθόδοξοι, ζητοῦν συγγνώμη καὶ μετανοοῦν!
Διαβάστε τὴ δήλωση ἀπὸ τὴν Ἑνότητα 14 τοῦ ἐπισήμου κειμένου καὶ φρίξτε: «Ἐπιβεβαιώνουμε τὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ καὶ μετανοοῦμε γιὰ τὶς διαιρέσεις μεταξὺ τῶν ἐκκλησιῶν μας καὶ ἐντὸς αὐτῶν, ὁμολογώντας μὲ λύπη ὅτι ἡ ἔλλειψη ἑνότητάς μας (disunity) ὑπονομεύει τὴ μαρτυρία μας γιὰ τὰ Εὐαγγέλια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ καθιστᾶ λιγότερο ἀξιόπιστη τὴ μαρτυρία μας γιὰ τὴν ἑνότητα ἐκείνη, ποὺ ὁ Θεὸς ἐπιθυμεῖ γιὰ ὅλους» (Ἱστοσελ. ΑΚΤΙΝΕΣ)!
Διερωτόμαστε, πὼς εἶναι δυνατὸν ὀρθόδοξοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ νὰ ὕψωσαν τὸ χέρι καὶ νὰ ψήφισαν ἕνα τέτοιο δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως κείμενο; Ποῦ εἶναι ἡ διαλαλούμενη ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ προσωπικὰ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, «ὀρθόδοξη μαρτυρία στοὺς οἰκουμενικοὺς διαλόγους», ἀφοῦ οἱ αἱρετικοὶ ἑτερόδοξοι μᾶς «καπέλωσαν» κανονικότατα; Ἂν λειτουργοῦσαν οἱ ἐκκλησιαστικοί μας θεσμοί, κατὰ τὸν ἁγιοπατερικὸ τρόπο, τότε οἱ κληρικοί, ποὺ ψήφησαν αὐτὸ τὸ κείμενο θὰ εἶχαν καθαιρεθεῖ καὶ οἱ λαϊκοὶ θὰ εἶχαν ἀφορισθεῖ. Ἀλλὰ αὐτὰ ἀνήκουν στὸ «μισαλλόδοξο» ἐκκλησιαστικὸ παρελθόν!

http://www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/2002.pdf

ΝΑΙ...ΤΩΡΑ ΘΥΜΗΘΗΚΑΝ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ...ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΝΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΤΩ ΑΠΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΝΟΟΥΝΤΕΝ!!!!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ....ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΟΕΝΟΤΗΤΕΣ...ΨΕΥΤΙΚΑ ΚΑΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ...ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ...

ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΞΕΦΤΙΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ..ΚΑΙ ΔΙΝΟΥΝ ΜΙΣΘΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ..ΚΙ ΑΠΤΗΝ ΑΛΛΗ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΜΕΓΙΣΤΟΙ!!!

Με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο πρόκειται να συναντηθεί ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας Πάπας Φραγκίσκος κατά τη διάρκεια επίσκεψης που θα πραγματοποιήσει το 2014 στους Αγίους Τόπους.

Την επερχόμενη επίσκεψη του Πάπα στους Αγίους Τόπους το Μάιο ανακοίνωσε την Πέμπτη ο Λατίνος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Φουάντ Τουάλ, στο χριστουγεννιάτικο μήνυμά του.

Ο Λατίνος πατριάρχης πρόσθεσε ότι ο Πάπας θα επισκεφθεί την Ιορδανία, το Ισραήλ και την Παλαιστίνη.

Στη συνάντησή του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη έχει αναφερθεί ο ίδιος ο ποντίφικας.

Σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα La Stampa την περασμένη Κυριακή ο Πάπας υπογράμμισε ότι «θα μεταβεί στα Ιεροσόλυμα για να συναντήσει τον αδελφό του [σ.σ. τον Οικουμενικό Πατριάρχη] Βαρθολομαίο και να τιμήσουν τα 50 χρόνια από τον εναγκαλισμό του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα με τον Πάπα Παύλο τον Στ' στην πόλη αυτή το 1964».


http://news.in.gr/world/article/?aid=1231282262

Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ:
ΑΙΡΕΤΙΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ Β´ ΒΑΤΙΚΑΝΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ

Η Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς (Γραφεῖον Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν)μὲ πολυσέλιδον ἀνακοίνωσίν της ὑποστηρίζει ὅτι αἱ θέσεις καὶ αἱ ἀπόψεις, τὰς ὁποίας διετύπωσεν ὁ Σεβ. Δημητριάδος εἰς τὴν πρόσφατον παπικὴν ἡμερίδα (Λεόντειος Σχολὴ) διὰ τὴν Β´ Βατικανὴν Σύνοδον εἶναι κακόδοξοι, αἱρετικαὶ καὶ ἀντιπατερικαί. Παραθέτομεν ὁλόκληρον τὴν ἀνακοίνωσιν, μὲ τὴν ὁποίαν ἀνατρέπονται ὅλαι αἱ «κακόδοξοι καὶ αἱρετικαὶ θέσεις καὶ ἀπόψεις» τοῦ Σεβ. Δημητριάδος.


http://www.pentapostagma.gr/2013/12/%ce%b9-%ce%bc-%cf%80%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%b1%ce%b9%cf%8e%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%bf%ce%b9-%ce%b8%ce%ad%cf%83%ce%b5.html#.Ur7RzcuIrcs