Αυτοκτονία = Κόλαση. Τρισάγιο = Μαρτύριο

vas019 έγραψε:+ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΩΝ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΩΝ...


Νομίζει ότι είναι μόνη της καί δέν βλέπει τον Σατανά πίσω της πού τής ψιθυρίζει στ΄ αυτί να αυτοκτονήσει, ώστε να τήν πάρει μετά μαζί του στήν Κόλαση...


Αυτή η επιδημία αυτοκτονίας πού έχει επιπέσει σάν οργή σήμερα επάνω στήν Ελληνική κοινωνία γενόμενη μιά μακάβρια μόδα πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Πρέπει οί δημοσιογράφοι νά πάψουν να προβάλλουν αυτό το κακό...

Αλλά καί οί κατά τόπους Σεβαστοί κατά τά άλλα Μητροπολίτες μας, νά παύσουν κι΄ αυτοί τήν "φιλανθρωπία" τους απέναντι τών συγγενών καί φίλων τών αυτοκτονημένων, μιά καί μόνο κακό δίνουν στίς ψυχές τών νεκρών εξοργίζοντας μέ τίς επικήδειες ευχές τους τον ίδιο τόν Θεό καί Δημιουργό τους...

Πρέπει να δώσουν εντολές στούς ιερείς τους ώστε μέ κηρύγματα καί ομιλίες να ενημερώσουν τον λαό ότι σύμφωνα με τούς εν Αγίω Πνεύματι αρχαίους κανόνες τής Εκκλησίας οί αυτοκτονημένοι κολάζονται αιωνίως πλήν ελαχίστων βεβαίως ειδικών περιπτώσεων ψυχολογικής ιδιοσυγκρασίας.

Κι΄ ακόμη θά έπρεπε ήδη η Ιερά Σύνοδος να έχει βγάλει ειδική εγκύκλιο για το θέμα αυτό πρός όλες τίς Μητροπόλεις ώστε να πέσει φόβος γιά τήν πράξη αυτή κι΄ όχι να νομίζουν πολλοί εξ΄ αυτών ότι έτσι γλιτώνουν καί πάνε καί στόν...Παράδεισο!!!

Άς μή φοβούνται τα Μέσα Ενημερώσεως, πρώτα τον Θεό να φοβούνται καί αυτό αρκεί !

Φίλος τοῦ «Ο.Τ.» μᾶς ἀπέστειλε τὸ ἀκόλουθο σχόλιο:

«Ἐπιτέλους δέν υπάρχει ἕνας Εἰσαγγελέας νὰ παρέμβει στὸ θέμα τῆς δημοσίευσης τῶν αὐτοκτονιῶν;

Εἶναι σίγουρο πὼς ὅτι προβάλλεται συνέχεια δημιουργεῖ τὴν λανθασμένη ἐντύπωση ὅτι τὸ κάνουν ὅλοι, ἑπομένως μειώνονται καὶ οἱ ἐλάχιστες ἀντιστάσεις γιὰ τοὺς ὑποψήφιους αὐτόχειρες. Κάτι ποὺ τὸ κάνουν ὅλο καὶ περισσότεροι παύει νὰ μοιάζει κακὸ καὶ θεωρεῖται ὡς ἡ ἔσχατη λύση, ἐνῶ δὲν εἶναι λύση, ἀλλὰ ὁριστικὴ καταστροφή.

Σταματῆστε νὰ δημοσιεύετε τὶς λίστες τῶν αὐτοκτονιῶν, γιατί τὸ μόνο, ποὺ πετυχαίνετε, εἶναι νὰ τὶς μεγαλώνετε μὲ δική σας πλέον συνενοχὴ καὶ εὐθύνη. Γιατί εἴτε τὸ καλὸ, εἴτε τὸ κακὸ προβαλλόμενο συνηθίζει νά αὐξάνει!»


Έτσι λοιπόν...


Ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι ὁ αὐτόχειρας δέν κηδεύεται, ἐκτός ἄν εἶναι παράφρων, ὁπότε δέν ἔχει ὀρθή ἐπίγνωση τῶν πράξεών του. Ὅταν τά Κοιμητήρια ἀνῆκαν στήν Ἐκκλησία καί ὄχι στήν Τοπική Αὐτοδιοίκηση ὅπως σήμερα, οἱ αὐτόχειρες δέν κηδεύονταν στό Κοιμητήριο, ἀλλά ἐν σιωπῇ ἐκτός τοῦ περιβόλου του.

Αὐτή ἡ ἀντιμετώπιση τῆς Ἐκκλησίας, -πού εἶναι ἄκρως φιλάνθρωπη ὅπως θά ἐξηγήσουμε πιό κάτω- δέν ἀποτελεῖ μόνο προφορική παράδοση πού φτάνει μέχρι τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τόν Χριστό, ἀλλά προκύπτει κι ἀπό τόν 14ο γραπτό Ἱερό Κανόνα τοῦ Ἁγίου Τιμόθεου Ἀλεξανδρείας πού ἔχει Οἰκουμενικό κύρος ἀφοῦ ἐπικυρώνεται μέ τόν 2ο Κανόνα τῆς ΣΤ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου!

Νὰ τί λέγει ὁ ἱ. Κανόνας:

«Ἐρώτησις ΙΔ’

-Ἐὰν τὶς μὴ ἔχων ἑαυτὸν χειρίσηται, ἢ κριμνήση ἑαυτόν, εἰ γίνεται προσφορὰ περὶ αὐτοῦ ἢ οὔ;

Ἀπόκρισις

-Ὑπὲρ αὐτοῦ διακρῖναι ὁ Κληρικὸς ὀφείλει, εἰ τὸ ἀληθὲς ἔκφρων ὤν, πεποίηκε τοῦτο. Πολλάκις γὰρ οἱ διαφέροντες τῷ πεπονθότι, θέλοντες τυχεῖν τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς ὑπὲρ αὐτοῦ εὐχῆς, καταψεύδονται καὶ λέγουσιν, ὅτι οὐκ εἶχεν ἑαυτόν. Ἐνίοτε δὲ ὑπὸ ἐπηρείας ἀνθρώπων ἢ ἄλλως πως ἀπὸ ὀλιγωρίας πεποίηκε τοῦτο, καὶ οὐ χρὴ προσφορὰν ἐπάνω αὐτοῦ γενέσθαι· αὐτοφονευτής γὰρ ἑαυτοῦ ἐστι. Δεῖ οὖν πάντως τὸν Κληρικὸν μετὰ ἀκριβείας ἐρευνῆσαι, ἵνα μὴ ὑπὸ κρίμα πέση»

Καὶ ἡ ἑρμηνεία τοῦ ἱ. Κανόνα: «Ἐρώτηση 14. Ἂν κάποιος ποῦ δὲν ἔχει τὰ λογικά του αὐτοκτονήσει ἢ πέσει σὲ γκρεμό, γίνεται λειτουργία γι’ αὐτὸν ἢ ὄχι; Ἀπάντηση: Ὁ κληρικὸς πρέπει νὰ ξεχωρίσει σχετικὰ μ’ αὐτὸν ἂν τὸ ἔχει κάνει αὐτό, ἐπειδὴ ἦταν πραγματικὰ ἐκτὸς ἑαυτοῦ. Γιατί πολλὲς φορὲς οἱ συγγενεῖς του σκοτωμένου θέλοντας νὰ ἐπιτύχουν τὴ λειτουργία καὶ τὴν προσευχὴ γι’ αὐτόν, λένε ψέματα ὅτι δὲν εἶχε τὰ λογικά του. Σὲ κάποιες περιπτώσεις αὐτὸ τὸ ἔχει κάνει ἐπειδὴ ἐπηρεάστηκε ἀπὸ ἀνθρώπους ἢ σὲ ἄλλες περιπτώσεις ἐπειδὴ ἐπηρεάστηκε ἀπὸ ἀνθρώπους ἢ σὲ ἄλλες περιπτώσεις ἐπειδὴ λιγοψύχησε καὶ ἑπομένως δὲν πρέπει νὰ γίνεται λειτουργία γι’ αὐτόν· γιατί εἶναι φονιὰς τοῦ ἑαυτοῦ του. Πρέπει λοιπὸν ὁ κληρικὸς νὰ ἐξετάσει μὲ ἀκρίβεια γιὰ νὰ μὴν ἁμαρτήσει»

Έν ὀλίγοις:

Ἄν κάποιος δέν ἔχει τά λογικά του κι αὐτοκτονήσει, ὁ κληρικός ἐπιβάλλεται νά ἐρευνήσει ἄν πράγματι εἶναι ἔτσι, γιατί πολλές φορές οἱ συγγενεῖς τοῦ ἀποθανόντος προκειμένου νά ἐπιτύχουν τήν κήδευσή του, λένε ψέμματα!

Ἄν ὅμως εἶχε τά λογικά του, δέν ἀποτελεῖ δικαιολογία γιά νά αὐτοκτονήσει, ὅτι ἐπηρεάστηκε ἀπό ἄλλους ἤ λιγοψύχησε ἀπό τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Σέ αὐτήν τήν περίπτωση ἔχει διαπράξει φόνο καί μάλιστα τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του!

Ὁ κληρικός πρέπει νά ξεχωρίσει τίς δύο αὐτές περιπτώσεις, εἰδάλλως κινδυνεύει νά ἁμαρτήσει!

Ἑπομένως, σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνες, ἡ αὐτοκτονία ἀποτελεῖ θανάσιμο ἁμάρτημα!

Ἀποτελεῖ κατάφορη βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὁ Χριστός εἶχε ἐξαγγείλει ξεκάθαρα, ὅτι ἡ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέ συγχωρεῖται οὔτε στόν παρόντα αἰώνα, οὔτε στόν μέλλοντα! Ὡς ἔσχατο μέσο δυσωπήσεως τοῦ Θεοῦ καί προστασίας τῶν ὑπόλοιπων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὁρίζει ὅτι ὁ αὐτόχειρας δέν πρέπει νά κηδεύεται!

Οἱ τελετές τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι τυπικά «κοινωνικά γεγονότα» κι οὔτε λειτουργοῦν «μαγικά». Ἐπίσης καί οἱ σωτήριοι γιά τίς ψυχές Ἱεροί Κανόνες της, εἶναι διαχρονικοί καί αἰώνιοι καί δέν προσαρμόζονται στίς μόδες τῶν ἐποχῶν καί στά προσωπικά θελήματα τοῦ καθενός.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μέ τή μή κήδευση τοῦ αὐτόχειρος, δείχνουν πραγματική ἀγάπη καί δέν μποροῦν νά συμπλεύσουν μέ τήν σύγχρονη ὑποκριτική «ἀγαπολογία». Δέν εἶναι ὅπως πιστεύεται ἀπό πολλούς σκληροί, αὐστηροί κ.α. Τό ἀκριβῶς ἀντίθετο συμβαίνει, δηλαδή δείχνουν ὕψιστη ἀγάπη, γιά τούς ἑξῆς λόγους:

Ἀποτρέπουν ἀπό τήν ἁμαρτία τῆς βλασφημίας κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία δέν συγχωρεῖται, χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό καί τόν κολάζει αἰώνια.

Ἀποτρέπουν τόν φόνο καί τήν στέρηση τοῦ θεόσδοτου - πολύτιμου δώρου τῆς ζωῆς, πού ὅσες δυσκολίες καί ἄν συνεπάγεται, ὅμως παρέχει πάντα πολύτιμο χρόνο μετανοίας πρός αἰώνια σωτηρία.

Ἀποτρέπουν τούς ἠθικούς αὐτουργούς-ἀποδέκτες-ὑποστηρικτές τῆς αὐτοκτονίας.

Πῶς θά ὑποχρεωθεῖ νά ψάλλει ἡ Ἐκκλησία: «μακαρία ἡ ὁδός ᾗ πορεύη σήμερον», ὅταν ἡ πορεία πού διάλεξε ὁ αὐτόχειρας μόνο μακαρία ( εὐτυχής ) δέν ἦταν!

Πῶς θά διαβαστοῦν προσευχές πού θά ἠχοῦν ψεύτικες, φαρισαϊκές καί προκλητικές στά ὧτα τοῦ Θεοῦ, ὅπως:

«ὑπέρ ἀναπαύσεως τοῦ κεκοιμημένου δούλου τοῦ Θεοῦ…» ( ἀφοῦ ὁ αὐτόχειρας ἀρνήθηκε τόν Κύριό του καί τό δῶρο τῆς ζωῆς πού τοῦ χάρισε ), ἤ

«Σύ εἶ ἡ ἀνάστασις τοῦ κεκοιμημένου δούλου Σου…» ( ἀφοῦ ὁ αὐτόχειρας δέν ἤθελε τή ἐν Χριστῷ ζωή, θά θέλει τήν ἐν Χριστῷ ἀνάστασή του σ’ αὐτήν; ), ἤ

«ἐπεπόθησεν ἡ ψυχή μου τοῦ ἐπιθυμῆσαι τά κρίματά Σου ἐν παντί καιρῷ», ἤ «ἀθυμία κατέσχε με ἀπό ἁμαρτωλῶν τῶν ἐγκαταλιμπανόντων τό νόμο Σου» ( ἀφοῦ παραβλέπουμε τά κρίματα καί τό νόμο τοῦ Θεοῦ καί ἐπιθυμοῦμε νά ἐπιβάλλουμε τά δικά μας θελήματα ) κλπ.

Ἐνδυναμώνουν τούς ἀνθρώπους γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ὅποιας δυσκολίας μέ τρόπους πνευματικούς καί σωτήριους! Ἡ αὐτοκτονία ἀντίθετα, εἶναι ὁριστικός-αἰώνιος ὄλεθρος καί ὄχι λύση!

Ὁ πνευματικός λόγος πού δέν πρέπει νά ἐπιτελεῖται νεκρώσιμος ἀκολουθία στόν αὐτόχειρα εἶναι ὁ ἑξῆς:

Ἡ κοινωνική περιφρόνηση τοῦ νεκροῦ, ἐμπεριέχει σιωπηλή προσευχή καί ταπείνωση, οἱ ὁποῖες ἕλκουν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμη καί οἱ μεταθανάτιες ταπεινώσεις μποροῦν νά βοηθήσουν τήν ψυχή στήν ἀπολογία της ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχουν πολλές μαρτυρίες Ἁγίων, Πατέρων, Γερόντων, ὅπου ζητοῦσαν νά μήν τούς θάψουν μέ τιμές, νά τούς πετάξουν, νά τούς καταφρονήσουν, νά τούς ἀφήσουν νά τούς φᾶνε τά ἄγρια ζῶα ἤ νά τούς θάψουν σέ ἄγνωστες τοποθεσίες, προκειμένου καί μετά τό θάνατό τους νά παραμείνουν «ἐν ταπεινώσει» κι ἔτσι, νά «ζητιανέψουν» περισσότερο ἔλεος καί ἀγάπη ἀπό τόν Φιλάνθρωπο, Ἐλεήμονα καί Οἰκτίρμονα Θεό! Καί ἦταν Ἅγιοι!

Ἕνας μακαριστός Ἁγιορείτης Γέροντας, ὁ π. Ἄνθιμος Ἁγιαννανίτης, ὅταν ρωτήθηκε ἀπό συγγενεῖς ἑνός νεαροῦ αὐτόχειρα, ἄν πρέπει νά μνημονεύεται στή λειτουργία (γιά κηδεία οὔτε συζήτηση βέβαια) ἀπάντησε:

«Νά μήν τόν μνημονεύουμε στή Λειτουργία. Εἶναι καλύτερα γιά τήν ψυχή του. Ὅταν δεῖ ὁ Πολυέλεος ὅτι δέν τόν τιμᾶμε, θά τόν ἐλεήσει ὁ Ἴδιος, ἐνῶ ὅταν ἐμεῖς τόν τιμᾶμε, δέν θά τόν ἐλεήσει Αὐτός…



http://hristospanagia3.blogspot.gr/2010/09/blog-post_3348.html



----------------------------------



Μέ αφορμή το κύμα τών αυτοκτονιών πού σάν επιδημία καί ασύνετη μίμηση έπληξε τήν Ελλάδα ένας ιερέας θεώρησε σωστό νά δημοσιοποιήσει κάποιες σκέψεις του πού νομίζουμε ότι αξίζει να τίς προσέξουμε. Θά τίς μεταφέρουμε εδώ όπως τίς βρήκαμε στό διαδίκτυο συμπληρωμένες όμως μέ κάποια κατανοητή έκφραση πού δεν αλλάζει βέβαια τό βασικό νόημα αλλά πού βοηθάει όμως να καταλάβουμε καλύτερα το μέγεθος τού όλου κοινωνικού αλλά καί μεταφυσικού προβλήματος....



" Πηγαίνοντας μια Πέμπτη στην διακονία του κοιμητηρίου πού υπηρετώ, βρέθηκα μπροστά σε 4 ταφές, εκ τών οποίων οι 2 ήσαν από αυτοκτονίες !

Στα μάτια μου αυτό υπήρξε υπερβολικό, μιά καί σέ μία μόνο μέρα, σ΄ ένα απλό περιφερειακό κοιμητήριο, που θάπτει μόνο δημότες, νά βρίσκω μπροστά μου δύο αυτοκτονημένους να περιμένουν γιά θάψιμο !

Αυτό πήγαινε πάρα πολύ...

Η ανθρώπινη δικαιολογία, τό ψευτόχαρτο τού γιατρού ( ώστε να γίνει Εκκλησιαστική κηδεία λές καί ο Θεός δέν ήξερε από επάνω τί ακριβώς συνέβη...), καί ή υπογραφόμενη βεβαίωση «συνεπεία ψυχολογικών προβλημάτων» πού συνήθως διατυπώνεται, δέν δικαιολογούν πάντα καί τήν τραγική καί αποτρόπαια αυτή πράξη...

Τα πράγματα λοιπόν δέν είναι τόσο απλά, και δεν μας επιτρέπεται να τα προσπερνάμε εύκολα γιατί στο ερώτημα τι φταίει, η απάντηση δέν θα πρέπει να είναι μόνο γενική " φταίνε τα δάνεια, φταίνε οί κάρτες, φταίνε οί πολιτικοί, φταίει το Κράτος..." αλλά θα πρέπει να είναι καί ατομική για τον καθένα μας...

« Μήπως λοιπόν κάπου, ώς πατέρας, ώς συγγενής, ώς γείτονας, ώς συνάδελφος, ώς συμπολίτης, καί ώς συνάνθρωπος φταίω κι΄ εγώ ; ».

Ναί λοιπόν, φταίω κι΄ εγώ σάν γονιός, γιατί την αγάπη πρός το παιδί μου τήν έβλεπα μόνο σαν παροχές σέ χρήμα, σέ άνεση, σέ ελευθερία γιατί όχι καί ασυδοσία...

Φταίω κι΄ εγώ, γιατί σαν δάσκαλος, προσπέρασα τίς ιδιαιτερότητες καί τα προβλήματα κάθε παιδιού τής τάξης μου, χωρίς ποτέ μου να καθίσω νά τα συζητήσω καί να τα βοηθήσω... Κοίταζα μόνο "τό ωρολόγιον πρόγραμμα" καί τήν ξύλινη διδασκαλία τής στερεότυπης από τα βιβλία γνώσεως.

Καί πέραν τούτου ουδέν !

Ναι, φταίω κι΄ εγώ, γιατί σαν Χριστιανός πού ανέλαβα την υποχρέωση να βαφτίσω αυτό το παιδί πού σήμερα κηδεύεται μπροστά μου τραγικά κρεμασμένο, δεν τού έδωσα ούτε τού δίδαξα καμία Χριστιανική εντολή....

Φταίω κι΄ εγώ, γιατί σαν παπάς της Ενορίας τού ανθρώπου αυτού πού τίναξε χθές τα μυαλά του στόν αέρα γεμίζοντας με τρύπες τον τοίχο τού δωματίου του, δεν έκανα τη θεωρία της αγάπης πράξη, ώστε να ξέρω το όνομα τού καθενός από το ποίμνιο μου αλλά καί τά μεγάλα τουλάχιστον προβλήματά του. Καί δυστυχώς, αυτά τά έμαθα σήμερα στήν κηδεία του...

Ναι, φταίω κι΄ εγώ, γιατί σαν μέλος της Εκκλησίας, σάν συμπολίτης αυτού τού ανθρώπου στήν κλειστή κοινωνία μας δεν ενδιαφέρθηκα με αγάπη για τον άλλο, γιά τον διπλανό μου αδελφό, αλλά αρκέστηκα στήν βόλεψή μου, στήν οικογένειά μου, στό αμάξι μου, στόν σκύλο μου, στίς δουλειές μου, έστω καί άν ο άλλος αργοπέθαινε από την φτώχεια στό διπλανό διαμέρισμα καί μάλιστα εγώ τό ήξερα !

Καί έτσι, πολιτεύτηκα ικανοποιημένος με τα όσα με αξία, μέ απάτη, με αγώνα, ή δόλο, με νομιμότητα, ή παράνομα, απέκτησα...

Και τώρα τί κάνουμε, μέ την ευθύνη πού κι΄ εμείς πάνω στήν πλάτη μας έχουμε;

Άν δέν μπορούμε τίποτα άλλο νά κάνουμε τουλάχιστον ας βγούμε καί άς φωνάξουμε σέ όποιον έχει αυτιά πνευματικά ( καί όχι από τα άλλα τά συνήθη "αυτιά" πού όλοι μας έχουμε...), σέ όποιον δηλαδή έχει ακόμη συνείδηση πού μπορεί καί "ακούει" :

" ελάτε επιτέλους αδέλφια τού ίδιου καί Αληθινού Θεού μας, τού Ιησού Χριστού πού γιά την σωτηρία μας σταυρώθηκε, ελάτε να αγαπήσουμε πραγματικά πιά, κι΄ όχι μόνο μέ λόγια τού αέρος τόν Θεό, μέσα από τα πρόσωπα των ανθρώπων πού καθημερινά συναντάμε καί βλέπουμε, αλλά καί μέσα μέσα από την ίδια τήν κτιστή φύση, και την Δημιουργία Του...", κι΄ άς αλλάξουμε επιτέλους συμπεριφορά συμπαράστασης πρός κάθε συνάνθρωπό μας...

Αλλά καί κάτι άλλο πρέπει να πώ...

Θυμάμαι λοιπόν τόν πνευματικό των γονιών μου...

Πού τόσο αυτός όσο και οι αδελφές του είχαν φύγει εκείνη τήν εποχή για το μοναστήρι, καί μάλιστα πριν τα 20 τους χρόνια !

Θυμάμαι πού μού έλεγε ότι φεύγοντας είχαν βγάλει ακόμη καί τα κεραμίδια τής στέγης από το πατρικό σπίτι τους για να μην μπεί κανείς τους μετά σε πειρασμό επιστροφής τους από την μοναχική άσκηση πού είχαν διαλέξει...

Αυτός ο γέροντας πνευματικός μου δεν είχει πάει ποτέ του σε τρανά σχολεία, αλλά ζούσε στο πανεπιστήμιο της προσευχής, της υπακοής, της ακτημοσύνης, της μελέτης...

Καί σήμερα, έχοντας πιά την σοφία των ανθρώπων του Θεού καί κοντεύοντας τα 90, μου έλεγε «αδελφέ μου, ο Χριστιανός δεν δικαιούται καί δέν μπορεί να πέφτει σε απόγνωση, γιατί άν έχει μέσα του τον Χριστό έχει όλη τήν Αλήθεια καί όλη τήν γνώση, καί εύκολα δέν απογοητεύεται... ».

Ας μετανοήσουμε λοιπόν απέναντι τού Θεού όλοι μας, ας παραδεχθούμε τά λάθη μας, ας πληρώσουμε έστω τις όποιες συνέπειες αυτών πού κάναμε, ακόμη καί μέ μιά φυλακή...

Δεν είναι λύση όμως τό πυροβόλο όπλο, η θηλιά, τό φαρμάκι, ώς απάντηση γιά νά αποφύγω την φυλακή !

Αλλά ο φόβος μου πάντα νά είναι μήπως τυχόν καί περιπέσω στήν "άλλη φυλακή", στήν φυλακή τής Κολάσεως καί υποστώ κι΄ εγώ τίς φοβερές τιμωρίες πού επιφυλάσσει ο Θεός για τούς αυτοκτονημένους...

Μή λές λοιπόν : "Θα πάω φυλακή !"

Και λοιπόν; σπουδαίο τό πράγμα !

Καί ο Χριστός μας, καί οι Απόστολοι, καί οί Άγιοι πήγαν φυλακή, καί μάλιστα σε πιό σκληρότερες καί απάνθρωπες φυλακές εκείνης τής εποχής !

Καί μάλιστα χιλιάδες απ΄ αυτούς πέθαναν από τούς τότε δήμιους, μέ φοβερά μαρτύρια ...

Αποκεφαλισμένοι, σφαγμένοι, σταυρωμένοι, τηγανισμένοι σάν τα ψάρια πάνω σε πύρινες σχάρες κι΄ όμως άντεξαν !

Δέν έφυγαν απ΄ τήν ζωή θανατώνοντας μόνοι τους τον εαυτό τους για να γλιτώσουν από τούς δήμιους καί τα φοβερά σύνεργά τους!

Καί σήμερα όλοι αυτοί είναι Άγιοι, δίπλα στόν Χριστό, καί τιμώνται, καί δοξάζονται, κι΄ έχουμε Εκκλησίες σε όλο τον Κόσμο στό όνομά τους!

Δέν πήγαν να αυτοκτονήσουν σάν τον Ιούδα, επειδή θα τούς έβαζαν στήν φυλακή !

Αλλά, μού λές καί κάτι ακόμη...

Ότι δηλαδή...

---"Μά θα χάσω το σπίτι «μου», θά χάσω το αυτοκίνητο «μου»...

Έ, και λοιπόν;

Μήπως όταν αυτοκτονήσεις θα τα ξεχρεώσεις αυτόματα καί θα τα πάρεις μαζί σου; ή μήπως πρέπει να σκοτώσεις τόν εαυτό σου για ένα μάτσο σίδερα, γιά τούβλα καί τσιμέντα;

Μήπως τα έφερες μαζί σου όταν γεννήθηκες; Συνεπώς ούτε καί τώρα θα τα πάρεις μαζί σου όταν πεθάνεις.

---Μά, "θα μείνω χωρίς ρεύμα, χωρίς τηλέφωνο..."

Καί λοιπόν ; Πριν 100 χρόνια, οι άνθρωποι δέν ήσαν ευτυχείς και χωρίς αυτά !

Διαβάζουμε ότι " πατέρας αυτοκτόνησε γιατί ήταν άνεργος καί δέν μπορούσε λέει "νά βλέπει τα μάτια τών παιδιών του...", ή ότι άλλος πήδησε από την ταράτσα του γιατί έχασε την δουλειά του καί δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τις «ανάγκες» των παιδιών του, ή άλλος ότι αυτοκτόνησε από ντροπή γιατί τον συνέλαβαν να κλέβει «μπλουζάκια» για τα παιδιά του !"

Άραγε όμως, απορία έχω, σέ όλους αυτούς τους ανθρώπους δεν είχε βρεθεί ποτέ κανένας να τούς πεί ότι δέν θά τούς άφηνε τελικά ο Θεός, Αυτός πού "τα πετεινά του ουρανού ταΐζει, και ντύνει τα λουλούδια του αγρού", αρκεί καί μόνο καί οί ίδιοι νά προσεύχονταν σε Αυτόν καί νά τού ζητούσαν μέ πίστη βοήθεια;

Άραγε, προσευχήθηκαν ποτέ τους μέ θερμή πίστη στον Χριστό να τούς στείλει βοήθεια, είτε διά ανθρώπων είτε διά Αγγέλων καί Αγίων, ή τα περιγέλασαν όλα αυτά σάν ανοησίες θρησκόληπτων ανθρώπων καί τρέξανε σάν τον Ιούδα απελπισμένοι καί θανατώθηκαν ;

Μήπως δεν θα τους έδινε φαγητό και ρούχα ο Θεός, ακόμη καί μέσω της τοπικής τους Εκκλησίας, προσωρινά έστω καί μετά βλέπουμε;

ή μήπως δέν είχαν ποτέ τους σχέση μέ την Εκκλησία καί τα κορόϊδευαν όλα αυτά, παίρνοντας έτσι τον δρόμο τής "εύκολης" καταστροφής καί τής Αιώνιας Κόλασης;

Ποιός να τους τά πει όμως όλα αυτά;

Ομολογώ ότι κι΄ εγώ από ντροπή ίσως να μή τα έλεγα, έπρεπε όμως...

Φθάσαμε λοιπόν στό σημείο νά κάνουμε κηδείες αυτοκτονημένων, ανθρώπων δηλαδή που ντράπηκαν να ζητήσουν βοήθεια από τον γείτονα τους, από τα αδέλφια τους, από τον παπά τους...

Έ, μά πιά, άς σταματήσει όμως αυτή η ντροπή, πού έντεχνα ο διάβολος βάζει στούς ανθρώπους για να τούς παίρνει μετά μαζί του στήν Αιώνια τιμωρία καί Κόλαση !

Κι΄ εμείς, εμπρός λοιπόν, ας αρχίσουμε να χτυπάμε πόρτες.

Να γνωρίσουμε τους γείτονες μας.

Να αφουγκραστούμε την ανάγκη τους.

Να μοιραστούμε μαζί το ψωμί μας, και να τους πούμε:

-- " Έλα αδελφέ μου, άς αφήσουμε τόν εγωϊσμό, πού εσύ το λες αξιοπρέπεια, κι΄ άς μοιραστείς καί μέ κάποιον άλλον τό πρόβλημά σου, τίς σκέψεις σου, γιατί πού ξέρεις άν από μιά τυχαία συζήτηση τί μπορεί να προκύψει... Άν όχι μία οικονομική βοήθεια αλλά τουλάχιστον μία πιό κατασταλαγμένη καί σωτήρια σκέψη...

Ο λόγος τού Χριστού « πάς ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και εκείνος πού χτυπάει την πόρτα τού Θεού διά τής προσευχής, ο Θεός τόν ακούει...», άς είναι γιά όλους μας σημερινό σύμβολο !

Γιατί μπορεί ο Χριστός και η Εκκλησία νά θεωρούνται από κάποιους ως τόπος επίγειας μόνο καταξίωσης, αλλά για όλους όμως είναι ο μοναδικός τόπος καί τρόπος σωτηρίας.

Έλα λοιπόν με πίστη και αγάπη, και ποτέ μή χάνεις την ελπίδα σου..."

( Ένας απλός παπαδάκος του χωριού...)





ΑΙΩΝΙΑ ΚΟΛΑΣΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ...





Αυτός ο άνθρωπος σε 5 μόλις δευτερόλεπτα θα σκάσει πάνω στόν δρόμο ξεψυχώντας, καί χάνοντας γιά πάντα όχι μόνο τήν ζωή του αλλά κυρίως καί την ψυχή του. Άς προσέξουμε, γιατί κάθε τέτοια επιλογή έχει κόστος φρικτό καί αιώνιο...







Αυτό το κακό με τίς αυτοκτονίες δέν λέει να σταματήσει. Οί άνθρωποι τής Ορθόδοξης Εκκλησίας πρέπει να βγούν στούς άμβωνες καί να στηλιτεύσουν το κακό απ΄ όπου καί άν προέρχεται. Καί από τούς θύτες, αλλά καί από τα θύματα. Γιατί καί οί δύο συνυπάρχουν μέσα στήν κοινωνία μας, γιατί καί οί δύο έχουν ευθύνες...

Οί θύτες μέν γιατί παρασύρανε δελεαστικά με δάνεια τον κόσμο, γιατί βάλανε τήν χώρα στό ΔΝΤ ενώ μπορούσαμε με περιοριστικά μέτρα να το αποφύγουμε, τά δέ θύματα γιατί έτρεξαν να πάρουν αλόγιστα δάνεια επειδή απλώς καί μόνο οί Τράπεζες "τά μοιράζανε..."

"Αφού μάς τά δίνανε..." έλεγε μιά κυρία πρό ημερών!

Νόμιζαν ότι κανείς δεν θα τούς τα ζητήσει, ή έστω δεν περίμεναν αυτή την καθίζηση; Ότι καί να περίμεναν όμως τώρα έχουν φθάσει σε αδιέξοδο !

Καί λοιπόν τί θα κάνουμε;

Θά αρχίσουμε να σκοτωνόμαστε τήν ώρα πού οί πολιτικοί καί κυρίως υπεύθυνοι τού όλου κακού παίρνουν τον αέρα τους στήν Μύκονο καί στήν Πάρο;

Έ, ΟΧΙ αδελφοί, ΟΧΙ καί χίλιες φορές ΟΧΙ.

Δέν θα σκοτώσουμε εμείς τούς εαυτούς μας για να πάμε μετά στήν ΑΙΩΝΙΑ Κόλαση !







Τις μέρες αυτές, σε γνωστό καφενείο της πόλης συνάντησα για μια ακόμη φορά έναν παλιό δάσκαλο και κατασταλαγμένο φιλόσοφο με πρωτοπόρες πάντα ιδέες στα κοινωνικά θέματα αλλά και εντρυφής παραδοσιακός…



Ήταν βαθιά στενοχωρημένος, ανήσυχος, και αγανακτισμένος θα έλεγα, μ΄ αυτό το κύμα των αυτοκτονιών πού κάθε μέρα βλέπουμε στις εφημερίδες και πού τελειωμό δεν φαίνεται να έχει…

Σημείωσα ( ώς http://patrablog.blogspot.com ) κάποιες σκέψεις του, πού άξιζαν ίσως, και τις μεταφέρω…

«Αυτό το πρωτόγνωρο κακό» μού είπε, «πού θερίζει τελευταία την χώρα μας, όπου για ένα χρέος και ένα ξόδι πάνε κάποιοι και σκοτώνουν τους εαυτούς τους, ούτε σε υποανάπτυκτες και Τριτοκοσμικές χώρες δεν συμβαίνει…



Μας έρχεται λοιπόν ένας λογαριασμός, ένας πλειστηριασμός, μια κατάσχεση, ή ένα απαιτητό Τραπεζικό δάνειο της τάδε ημερομηνίας και λήξεως πού κάποτε, και καλώς εχόντων των πραγμάτων είχαμε πάρει, και επειδή δεν έχουμε να πληρώσουμε «μπάμ» τραβάμε μια πιστολιά, σφίγγουμε μια θηλιά, κάνουμε ένα άλμα μπαλκονίσιο και άντε μετά ξαπλωνόμαστε σαν κούκλα άψυχη κάτω…



Αυτός ο άνθρωπος, εκτός από την ζωή του θά χάσει καί την ψυχή του. Θα χάσει τα πάντα...




Και αντί η πιστολιά για λόγους δικαιοσύνης να απευθύνεται άς πούμε εν τή ρύμη τού λόγου ( καί άς μή τό εννοούμε... ) σε όλους αυτούς πού μας έφεραν σε απόγνωση κλέβοντας και κουρεύοντας μισθούς, συντάξεις, και καταθέσεις, σκοτώνουμε τους εαυτούς μας !



Δεν είναι βλακοειδές και παράλογο;



Γιατί αδελφέ, βάζεις κάτω καί θανατώνεις τον εαυτό σου;



Και μάλιστα την ίδια ώρα πού οί υπαίτιοι κάνουν κανό στις θάλασες και παίζουν στα νησιά με τις μπουρμπουλήθρες…



Θα λέγαμε κυριολεκτώντας ότι μεγαλύτερη βλακοειδή και δαιμονική απελπισία δεν έχει φανεί σαν τσουνάμι στην χώρα μας από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα, και ουδεμία επιδημία παρομοίου είδους δεν βρίσκουμε καταχωρημένη στα παλιά βιβλία μας, ούτε και επί βαριάς Τουρκοκρατίας ακόμη πού οί Έλληνες πραγματικά υποφέρανε…

«Θα σού πώ κάτι» μούπε ο κύρ δάσκαλος, κοιτάζοντάς με διερευνητικά και αν συμφωνώ, στα μάτια…

« Ο άνθρωπος πού αυτοκτονεί ( αιωνία αυτού η μνήμη, μού πρόσθεσε…) είναι ένας βλάκας με πατέντα, και αλλοίμονο στους υπόλοιπους πού τους προδίδει αντί να κάτσει να αγωνιστεί σαν άνδρας μαζί τους και τους παίρνει στον λαιμό του, είτε ως ξωφλημένος, είτε με το στίγμα των παιδιών του αυτοκτονημένου…»



Και αν πηγαίνουν και σχολείο αυτά τα παιδιά, κι΄ αν είναι και κορίτσια, τους ρίχνει και την βατσινιά επάνω τους, χώρια και το στίγμα στην γυναίκα του, ή στους γονείς του…


Κι΄αν ψάξεις καλύτερα τα πράγματα και βάσει της παλιάς εποχής αυτοί οί άνθρωποι δεν θα έπρεπε κανονικά να κηδεύονται επισήμως αλλά και σύμφωνα με την Εκκλησιαστική τάξη ( δεν μιλάμε τώρα για τους Αθέους πού έχουν δικό τους καπετανάτο…) θα έπρεπε να κηδεύονται χωρίς τιμές και παράτες…

Πρώτον μέν γιατί είναι φονείς και εγκληματίες του ίδιου του εαυτού τους, και δεύτερο για να μη γίνονται κακό παράδειγμα ώστε να συμμαζεύονται και κάποιοι άλλοι πού με το παραμικρό είναι έτοιμοι να σαλτάρουν νομίζοντας ότι έτσι τελειώνουν όλα…

«Το δυστύχημα είναι» συνέχισε τον λόγο του ο κύρ δάσκαλος « ότι αυτοί οί άνθρωποι ενώ νομίζουν ότι ετσι τελειώνουν, ότι έτσι γλιτώνουν και πάνε σ΄ ένα τίποτα και στο χάος, αμέσως μετά το ξεψύχισμά τους, τους παραλαβάνουν δαίμονες και τους οδηγούν στους τόπους εκείνων των βασάνων, στήν αιώνια Κόλαση, όπως και η Αγία μας Εκκλησία από αρχαιοτάτων χρόνων διδάσκει και όπως μεγάλοι και θαυμαστοί Άγιοι πού τιμάμε σήμερα έχουν δεί και μας έχουν γράψει…»

Άς στραφούμε και λίγο στην Εκκλησία, μή είμαστε προκατειλειμμένοι με τα Εκκλησιαστικά πράγματα, ο Χριστός είναι ολοζώντανος 2000 χρόνια τώρα και κάνει θαύματα μαζί με την Παναγία μας και τους Αγίους μας…


Τά ξεχάσαμε όλα αυτά φαίνεται, κι΄ έτσι μας ξέχασε και ο Θεός, αλλά από δική μας υπαιτιότητα.

Μετά μή έχοντας ουδεμία ελπίδα, ουδεμία υπομονή, απελπιζόμαστε, δεν έχουμε από πουθενά να πιαστούμε, έ, καί πέφτουμε από τα κάγκελα…

«Έ, λοιπόν» , κατέληξε ο κύρ δάσκαλος, «δεν έχουμε δεν πληρώνουμε, και λοιπόν τι έγινε, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, αντιστεκόμαστε και δεν φεύγουμε από τα σπίτια μας…

«Μολών λαβέ» κι΄ ελάτε να τα πάρετε, αλλά και στην φυλακή να μας βάλετε έ, άς μας ταϊζετε, άς μας έχετε περίθαλψη κι΄όπου τραβήξει…



Ελληνικό δημόσιο πλήρωνε τώρα, για εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πού θα θελήσεις να βάλεις στην φυλακή επειδή δεν έχουν να πληρώσουν, Ελληνικό δημόσιο πλήρωνε κι΄ όσο αντέξεις !


Εγώ δεν θα σού κάνω την χάρη να αυτοκτονήσω, δεν θα σού αδειάσω πεθαμένος την γωνιά για να μού φέρεις μετά τους Γερμαναράδες να κατοικήσουν στο νεοφτιαγμένο με δάνειο σπίτι μου, δεν θα σού δώσω το αίμα μου έτσι χωρίς αγώνα και μάχη μέχρι τέλους, αυτοκτόνησε εσύ σαν Κράτος παράλυτο πού είσαι, με τις επιλογές, τα κουρέματα, τους Τραπεζίτες, καί τα Διεθνή Ταμεία πού διάλεξες εν αγνοία μας…»

Αυτά περίπου μού είπε ο κύρ δάσκαλος, και ανεχώρησε αγανακτισμένος ! Τά συμπεράσματα δικά μας…



ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ...



Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, απάντηση σ΄ έναν καφετζή πού ήθελε να αυτοκτονήσει...







"...Μού γράφεις ότι όλη σου η περιουσία πωλήθηκε σε τρίτους. Όταν βρέθηκες στον δρόμο χωρίς τίποτα και κανέναν κατευθύνθηκες προς το νεκροταφείο αποφασισμένος να αυτοκτονήσεις. Δεν είχες αμφιβολία ούτε δεύτερη σκέψη επ’ αυτού....



Εξουθενωμένος από την ταλαιπωρία ξάπλωσες πάνω στον τάφο των γονιών σου και αποκοιμήθηκες.

Στον ύπνο σου εμφανίστηκε η μητέρα σου που σε απείλησε λέγοντάς σου ότι στο Βασίλειο του Θεού υπάρχουν πολλοί από εκείνους που επαιτούσαν στη γη, αλλά ούτε ένας από εκείνους που αφαίρεσαν μόνοι τους τη ζωή τους.

Αυτό το όνειρο σ’ έσωσε από την αυτοκτονία.

Όντως η αγαπημένη σου μητέρα σε έσωσε κατά την πρόνοια του Θεού. Άρχισες να επαιτείς και από την επαιτεία να ζεις. Και ρωτάς αν μ’ αυτό καταπατάς τον νόμο του Θεού;



Θάρρος άνθρωπε!

Ο Θεός έδωσε εντολή: ου κλέψεις! Αλλά δεν έδωσε εντολή: μην επαιτείς!

Η επαιτεία χωρίς πραγματική ανάγκη είναι κλοπή, αλλά στη δική σου περίπτωση δεν είναι κλοπή.

Ο στρατηγός και αυτοκράτορας Ιουστινιανός, στα γεράματα έμεινε χωρίς περιουσία, χωρίς φίλους και τυφλός.

Καθόταν τυφλός έξω από την αυλή του θρόνου και επαιτούσε για λίγο ψωμί. Σαν χριστιανός δεν επέτρεψε στον εαυτό του ούτε καν να σκεφτεί την αυτοκτονία.

Γιατί όπως η ζωή είναι καλύτερη από τον θάνατο έτσι και είναι καλύτερα ζητιάνος παρά αυτόχειρας.

Λες πως σε κυριεύει ντροπή και πως η θλίψη σου είναι βαθειά. Στέκεις τα βράδια έξω από το καφενείο που κάποτε ήταν δικό σου και ζητάς ελεημοσύνη από όσους μπαίνουν και βγαίνουν.

Θυμάσαι πως πριν λίγο καιρό ήσουν το αφεντικό του καφενείου και πως τώρα δεν τολμάς να μπεις ούτε σαν πελάτης. Και κοκκινίζουν τα μάτια σου από το κλάμα και τον οδυρμό.

Ω καλέ μου άνθρωπε παρηγορήσου!

Οι άγγελοι του Θεού δεν είναι μακριά σου. Γιατί κλαίς για το καφενείο; Δεν έχεις ακούσει για ένα καφενείο στην άκρη του Βελιγραδίου που λέγεται <<όποιου δεν ήταν, όποιου δεν θα είναι>>;

Πράγματι ήταν μεγάλος φιλόσοφος αυτός που έγραψε αυτές τις λέξεις. Αφού αυτό ισχύει για όλα τα καφενεία, όλα τα σπίτια, όλους τους πύργους και όλα τα παλάτια του κόσμου.

Τι έχασες; Εκείνο που δεν ήταν δικό σου όταν γεννήθηκες και δεν είναι ούτε τώρα δικό σου.

Ήσουν το αφεντικό, τώρα είσαι φτωχός. Αυτό δεν είναι απώλεια.

Απώλεια είναι όταν κάποιος άνθρωπος γίνεται κτήνος.

Αλλά εσύ ήσουν άνθρωπος και παρέμεινες άνθρωπος.

Υπέγραψες κάποιες συναλλαγματικές σε κάποιους επιφανείς πελάτες σου και γι’ αυτό το καφενείο σου έγινε καφενείο κάποιου ξένου. Τώρα βλέπεις από το παράθυρο πως όλοι εκείνοι γελούν στο καφενείο όπως και πριν, ενώ εσύ περιφέρεσαι στους δρόμους με δάκρυα στα μάτια και σκεπάζεις τη ντροπή.

Μην φοβάσαι, ο Θεός έχει δικαιοσύνη. Όλοι αυτοί θα απολογηθούν για τα αδικήματά τους.
Όταν όμως αυτοί αποπειραθούν να αυτοκτονήσουν, ποιος ξέρει αν ο δίκαιος Θεός θα επιτρέψει στην μητέρα τους να τους παρουσιαστεί από εκείνον τον κόσμο και να τους αποτρέψει από αυτό το έγκλημα;

Μην βλέπεις ούτε στιγμή την επιτυχία τους. Αφού δεν γνωρίζεις το τέλος τους.

Ένας αρχαίος έλληνας σοφός είπε κάποτε: <<μηδένα προ του τέλους μακάριζε>>, δηλαδή ποτέ μην αποκαλείς κάποιον ευτυχισμένο πριν δεις το τέλος του!

Είναι δύσκολο να είσαι επαίτης; Αλλά μήπως δεν είμαστε όλοι επαίτες;

Μήπως δεν εξαρτώμεθα όλοι, κάθε μέρα και κάθε ώρα, από το έλεος Εκείνου που μας δίνει ζωή να ζούμε;

Εσύ και τώρα έχεις σημαντική αποστολή στον κόσμο: στρέφεις την προσοχή τον ανθρώπων στο να θυμούνται τον Θεό και την ψυχή και να είναι ελεήμονες.

Αναγκασμένος λοιπόν να ζεις στη σιωπή εμβάθυνε στην ψυχή σου και συζήτα μέσω της προσευχής με τον Θεό.

Η ζωή του επαίτη είναι πιο ηρωική από αυτήν του αφεντικού. <<Ότι εν πυρί δοκιμάζεται χρυσός και άνθρωποι δεκτοί εν καμίνω ταπεινώσεως>> (Σρ. 2,5). Αλλά εσύ ήδη έδειξες ηρωισμό με το να νικήσεις τη μαύρη σκέψη της αυτοκτονίας. Αυτό είναι νίκη πάνω στο πνεύμα της απογοήτευσης.

Μετά από αυτή τη νίκη όλες οι άλλες για σένα θα είναι εύκολες. Ο Κύριος ας είναι δίπλα σου.

Ειρήνη και παρηγοριά από τον Κύριο

Από τη Β΄ έκδοση του βιβλίου ιεραποστολικές επιστολές Α΄ του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται…) των εκδόσεων Εν πλώ, επιστολή 50, σελ. 121.


ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/07/blog-post_3699.html#ixzz21ZI16i6o







ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ: ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ...





Ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι ὁ αὐτόχειρας δέν κηδεύεται, ἐκτός ἄν εἶναι παράφρων, ὁπότε δέν ἔχει ὀρθή ἐπίγνωση τῶν πράξεών του.

Ὅταν τά Κοιμητήρια ἀνῆκαν στήν Ἐκκλησία καί ὄχι στήν Τοπική Αὐτοδιοίκηση ὅπως σήμερα, οἱ αὐτόχειρες δέν κηδεύονταν στό Κοιμητήριο, ἀλλά ἐν σιωπῇ ἐκτός τοῦ περιβόλου του.

Αὐτή ἡ ἀντιμετώπιση τῆς Ἐκκλησίας, -πού εἶναι ἄκρως φιλάνθρωπη ὅπως θά ἐξηγήσουμε πιό κάτω- δέν ἀποτελεῖ μόνο προφορική παράδοση πού φτάνει μέχρι τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τόν Χριστό, ἀλλά προκύπτει κι ἀπό τόν 14ο γραπτό Ἱερό Κανόνα τοῦ Ἁγίου Τιμόθεου Ἀλεξανδρείας πού ἔχει Οἰκουμενικό κύρος ἀφοῦ ἐπικυρώνεται μέ τόν 2ο Κανόνα τῆς ΣΤ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου!

Νὰ τί λέγει ὁ ἱ. Κανόνας:

«Ἐρώτησις ΙΔ’

--Ἐὰν τὶς μὴ ἔχων ἑαυτὸν χειρίσηται, ἢ κριμνήση ἑαυτόν, εἰ γίνεται προσφορὰ περὶ αὐτοῦ ἢ οὔ;

Ἀπόκρισις

- -Ὑπὲρ αὐτοῦ διακρῖναι ὁ Κληρικὸς ὀφείλει, εἰ τὸ ἀληθὲς ἔκφρων ὤν, πεποίηκε τοῦτο. Πολλάκις γὰρ οἱ διαφέροντες τῷ πεπονθότι, θέλοντες τυχεῖν τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς ὑπὲρ αὐτοῦ εὐχῆς, καταψεύδονται καὶ λέγουσιν, ὅτι οὐκ εἶχεν ἑαυτόν. Ἐνίοτε δὲ ὑπὸ ἐπηρείας ἀνθρώπων ἢ ἄλλως πως ἀπὸ ὀλιγωρίας πεποίηκε τοῦτο, καὶ οὐ χρὴ προσφορὰν ἐπάνω αὐτοῦ γενέσθαι· αὐτοφονευτής γὰρ ἑαυτοῦ ἐστι. Δεῖ οὖν πάντως τὸν Κληρικὸν μετὰ ἀκριβείας ἐρευνῆσαι, ἵνα μὴ ὑπὸ κρίμα πέση»

Καὶ ἡ ἑρμηνεία τοῦ ἱ. Κανόνα:

« Ἂν κάποιος ποῦ δὲν ἔχει τὰ λογικά του αὐτοκτονήσει, ἢ πέσει σὲ γκρεμό, γίνεται λειτουργία γι’ αὐτὸν ἢ ὄχι;

Ἀπάντηση: Ὁ κληρικὸς πρέπει νὰ ξεχωρίσει σχετικὰ μ’ αὐτὸν ἂν τὸ ἔχει κάνει αὐτό, ἐπειδὴ ἦταν πραγματικὰ ἐκτὸς ἑαυτοῦ. Γιατί πολλὲς φορὲς οἱ συγγενεῖς του σκοτωμένου θέλοντας νὰ ἐπιτύχουν τὴ λειτουργία καὶ τὴν προσευχὴ γι’ αὐτόν, λένε ψέματα ὅτι δὲν εἶχε τὰ λογικά του. Σὲ κάποιες περιπτώσεις αὐτὸ τὸ ἔχει κάνει ἐπειδὴ ἐπηρεάστηκε ἀπὸ ἀνθρώπους ἢ σὲ ἄλλες περιπτώσεις ἐπειδὴ ἐπηρεάστηκε ἀπὸ ἀνθρώπους ἢ σὲ ἄλλες περιπτώσεις ἐπειδὴ λιγοψύχησε καὶ ἑπομένως δὲν πρέπει νὰ γίνεται λειτουργία γι’ αὐτόν· γιατί εἶναι φονιὰς τοῦ ἑαυτοῦ του. Πρέπει λοιπὸν ὁ κληρικὸς νὰ ἐξετάσει μὲ ἀκρίβεια γιὰ νὰ μὴν ἁμαρτήσει»

Ἐν ὀλ ίγοις:


Ἄν κάποιος δέν ἔχει τά λογικά του κι αὐτοκτονήσει, ὁ κληρικός ἐπιβάλλεται νά ἐρευνήσει ἄν πράγματι εἶναι ἔτσι, γιατί πολλές φορές οἱ συγγενεῖς τοῦ ἀποθανόντος προκειμένου νά ἐπιτύχουν τήν κήδευσή του, λένε ψέμματα ( ή καί προσκομίζουν ψεύτικες βεβαιώσεις γιατρών...) !

Ἄν ὅμως εἶχε τά λογικά του, δέν ἀποτελεῖ δικαιολογία γιά νά αὐτοκτονήσει, ὅτι ἐπηρεάστηκε ἀπό ἄλλους ἤ λιγοψύχησε ἀπό τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Σέ αὐτήν τήν περίπτωση ἔχει διαπράξει φόνο καί μάλιστα τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του! Ὁ κληρικός πρέπει νά ξεχωρίσει τίς δύο αὐτές περιπτώσεις, εἰδάλλως κινδυνεύει νά ἁμαρτήσει ο ίδιος !

Ἑπομένως, σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνες, ἡ αὐτοκτονία ἀποτελεῖ θανάσιμο ἁμάρτημα!

Ἀποτελεῖ κατάφορη βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὁ Χριστός εἶχε ἐξαγγείλει ξεκάθαρα, ὅτι ἡ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέ συγχωρεῖται οὔτε στόν παρόντα αἰώνα, οὔτε στόν μέλλοντα!

Ὡς ἔσχατο μέσο δυσωπήσεως τοῦ Θεοῦ καί προστασίας τῶν ὑπόλοιπων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὁρίζει ὅτι ὁ αὐτόχειρας δέν πρέπει νά κηδεύεται!

Οἱ τελετές τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι τυπικά «κοινωνικά γεγονότα» κι οὔτε λειτουργοῦν «μαγικά». Ἐπίσης καί οἱ σωτήριοι γιά τίς ψυχές Ἱεροί Κανόνες της, εἶναι διαχρονικοί καί αἰώνιοι καί δέν προσαρμόζονται στίς μόδες τῶν ἐποχῶν καί στά προσωπικά θελήματα τοῦ καθενός.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μέ τή μή κήδευση τοῦ αὐτόχειρος, δείχνουν πραγματική ἀγάπη καί δέν μποροῦν νά συμπλεύσουν μέ τήν σύγχρονη ὑποκριτική «ἀγαπολογία». Δέν εἶναι ὅπως πιστεύεται ἀπό πολλούς σκληροί, αὐστηροί κ.α. Τό ἀκριβῶς ἀντίθετο συμβαίνει, δηλαδή δείχνουν ὕψιστη ἀγάπη, γιά τούς ἑξῆς λόγους:
Ἀποτρέπουν ἀπό τήν ἁμαρτία τῆς βλασφημίας κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία δέν συγχωρεῖται, χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό καί τόν κολάζει αἰώνια.

Ἀποτρέπουν τόν φόνο καί τήν στέρηση τοῦ θεόσδοτου - πολύτιμου δώρου τῆς ζωῆς, πού ὅσες δυσκολίες καί ἄν συνεπάγεται, ὅμως παρέχει πάντα πολύτιμο χρόνο μετανοίας πρός αἰώνια σωτηρία.

Ἀποτρέπουν τούς ἠθικούς αὐτουργούς-ἀποδέκτες-ὑποστηρικτές τῆς αὐτοκτονίας.

Γιατί, πώς μπορεί νά ψάλλει ἡ Ἐκκλησία: «μακαρία ἡ ὁδός ᾗ πορεύη σήμερον», ὅταν ἡ πορεία πού διάλεξε ὁ αὐτόχειρας μόνο μακαρία ( εὐτυχής ) δέν ἦταν!

Πῶς θά διαβαστοῦν προσευχές πού θά ἠχοῦν ψεύτικες, φαρισαϊκές καί προκλητικές στά ὧτα τοῦ Θεοῦ, ὅπως: «ὑπέρ ἀναπαύσεως τοῦ κεκοιμημένου δούλου τοῦ Θεοῦ…» ( ἀφοῦ ὁ αὐτόχειρας ἀρνήθηκε τόν Κύριό του καί τό δῶρο τῆς ζωῆς πού τοῦ χάρισε ),

ἤ, «Σύ εἶ ἡ ἀνάστασις τοῦ κεκοιμημένου δούλου Σου…» ( ἀφοῦ ὁ αὐτόχειρας δέν ἤθελε τή ἐν Χριστῷ ζωή, θά θέλει τήν ἐν Χριστῷ ἀνάστασή του σ’ αὐτήν; ), ἤ «ἐπεπόθησεν ἡ ψυχή μου τοῦ ἐπιθυμῆσαι τά κρίματά Σου ἐν παντί καιρῷ», ἤ «ἀθυμία κατέσχε με ἀπό ἁμαρτωλῶν τῶν ἐγκαταλιμπανόντων τό νόμο Σου» ( ἀφοῦ παραβλέπουμε τά κρίματα καί τό νόμο τοῦ Θεοῦ καί ἐπιθυμοῦμε νά ἐπιβάλλουμε τά δικά μας θελήματα ) κλπ.
Ἐνδυναμώνουν τούς ἀνθρώπους γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ὅποιας δυσκολίας μέ τρόπους πνευματικούς καί σωτήριους!

Ἡ αὐτοκτονία ἀντίθετα, εἶναι ὁριστικός-αἰώνιος ὄλεθρος καί ὄχι λύση!

Ὁ πνευματικός λόγος πού δέν πρέπει νά ἐπιτελεῖται νεκρώσιμος ἀκολουθία στόν αὐτόχειρα εἶναι ὁ ἑξῆς:

Ἡ κοινωνική περιφρόνηση τοῦ νεκροῦ, ἐμπεριέχει σιωπηλή προσευχή καί ταπείνωση, οἱ ὁποῖες ἕλκουν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμη καί οἱ μεταθανάτιες ταπεινώσεις μποροῦν νά βοηθήσουν τήν ψυχή στήν ἀπολογία της ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχουν πολλές μαρτυρίες Ἁγίων, Πατέρων, Γερόντων, ὅπου ζητοῦσαν νά μήν τούς θάψουν μέ τιμές, νά τούς πετάξουν, νά τούς καταφρονήσουν, νά τούς ἀφήσουν νά τούς φᾶνε τά ἄγρια ζῶα ἤ νά τούς θάψουν σέ ἄγνωστες τοποθεσίες, προκειμένου καί μετά τό θάνατό τους νά παραμείνουν «ἐν ταπεινώσει» κι ἔτσι, νά «ζητιανέψουν» περισσότερο ἔλεος καί ἀγάπη ἀπό τόν Φιλάνθρωπο, Ἐλεήμονα καί Οἰκτίρμονα Θεό!

Καί ἦταν καί Ἅγιοι!

Ἕνας μακαριστός Ἁγιορείτης Γέροντας, ὁ π. Ἄνθιμος Ἁγιαννανίτης, ὅταν ρωτήθηκε ἀπό συγγενεῖς ἑνός νεαροῦ αὐτόχειρα, ἄν πρέπει νά μνημονεύεται στή λειτουργία (γιά κηδεία οὔτε συζήτηση βέβαια) ἀπάντησε:

«Νά μήν τόν μνημονεύουμε στή Λειτουργία. Εἶναι καλύτερα γιά τήν ψυχή του. Ὅταν δεῖ ὁ Πολυέλεος ὅτι δέν τόν τιμᾶμε, θά τόν ἐλεήσει ὁ Ἴδιος, ἐνῶ ὅταν ἐμεῖς τόν τιμᾶμε, δέν θά τόν ἐλεήσει Αὐτός…».

http://hristospanagia3.blogspot.gr/2010/09/blog-post_3348.html





ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ!

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ!


«ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».1



Ρωτήσανε κάποτε τόν Γέροντα Παΐσιο, γιατί μερικοί πού συναντοῦν δυσκολίες πάνε καί αὐτοκτονοῦν;

Καί ὁ Γέροντας ἀπάντησε, ὅτι αἰτία εἶναι ὁ ἐγωισμός, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ στήν ἀπελπισία.

Ὁ διάβολος ψιθυρίζει στό αὐτί τοῦ ἀνθρώπου «ἐν καιρῷ θλίψεως» ὅτι ὅλα τελείωσαν κι ὅτι δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτε πιά γιά τό πρόβλημά του. Αὐτό ὅμως εἶναι ἕνα μεγάλο ψέμμα τοῦ διαβόλου, πού μᾶς πολεμᾶ μέ τό ἰσχυρότερο ὅπλο του, τήν ἀπελπισία!

Κι ἄν ὁ ἄνθρωπος δέ μπορεῖ νά κάνει τίποτε, μπορεῖ ὅμως ὁ Παντοδύναμος Θεός, πού μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι «ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Ἀρκεῖ, νά στραφοῦμε σ’ Αὐτόν καί θά μᾶς δώσει ὅ,τι ἀκριβῶς μᾶς χρειάζεται...





ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ...



" Μια κυρία στα Μέγαρα, μετά το θάνατο του ανδρός της, την ειδοποίησε η Εφορία Μεγάρων να πάει προς τακτοποίηση του μεγάλου χρέους που άφησε ο άνδρας της από επιχειρήσεις που είχε. Πήγε στην Εφορία να μάθει το ποσό και πώς να το τακτοποιήσει.

Ο Έφορος της είπε ότι δεν μπορούσε εκείνη την ημέρα, γιατί είχε κόσμο και ότι πρέπει με προσοχή να δει τον φάκελλο, οπότε να του τηλεφωνήσει σε δυο-τρεις ημέρες.

Πριν έλθει η δύσκολη αυτή ώρα, πήγε με την αδελφή της στη Μονή Γοργοεπηκόου και εκ βαθέων προσευχήθηκαν στην Παναγία «να τακτοποιήσει το θέμα, όπως αυτή ήξερε και μπορούσε, διότι χρήματα δεν υπήρχαν».

Πράγματι, σε τρεις μέρες που πήρε τον Έφορο να της πει το ποσό, άκουσε κάτι που δεν πίστευε στ’ αυτιά της.