ΑΓΙOΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

ΦΩΤΙΣΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΟΙΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ
Ἱερὸν Κελλίον Μπουραζέρη Ἁγ. Νικολάου

Εἶναι ἕνας χαρακτηρισμὸς ποὺ καὶ παλιὰ ἔδιναν οἱ ἄνθρωποι στὴν ἐποχή τους ἀναπολώντας τὰ περασμένα. Δὲν εἶναι ὅμως ἀρκετός, πιστεύουμε, γιὰ νὰ ἐκφράση τὴν σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα. Τὰ γεγονόντα αὐτὰ καθεαυτά, ἡ μεταξύ τους σχέση, ἡ σύγκλιση, ἡ ἔκταση καὶ ἡ ταχύτητα μὲ τὴν ὁποία ἐξελίσσονται ἀναγκάζουν πολλοὺς νὰ τὴν δοῦν ὡς ἀποκαλυπτική. Ἡ προχωρημένη καὶ γενικευμένη κρίση ποὺ ἐπικρατεῖ σὲ ὅλα τὰ πεδία -εἶναι περιττὸ νὰ τὰ ἀπαριθμήσουμε- δὲν ἔχει αἴτια οἰκονομικά, πολιτικά, ἀλλὰ πνευματικὰ καὶ φανερώνει ὅτι πίσω ἀπὸ τοὺς ὁρατοὺς κρύβεται ὁ ἀόρατος ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀνθρωπότητος.

Αὐτὸς ὅμως δὲν εἶναι παρὰ ἕνα ἀπὸ τὰ κτίσματα, ἱκανότερο βέβαια ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνη τὸ κακό, ὡς πνεῦμα πονηρό, ἀδύναμο ὅμως ἐμπρὸς στὸν Δημιουργὸ καὶ Κτίστη τῶν ἁπάντων. Γι’ αὐτό, καὶ ἂν τὸν συναντήση μὲς στὸν ἄνθρωπο, φεύγει μακριὰ καὶ τὰ σχεδιά του ματαιώνονται. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ χρησιμοποιεῖ ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ ἁλώσει ἰδιαίτερα τὶς ὀρθόδοξες χῶρες, ὥστε, καὶ ἂν αὐτὲς εἶναι μικρὲς καὶ ἀδύναμες σὰν τὴν Ἑλλάδα μας. Τὸν φοβίζουν ὅσο τίποτε ἄλλο οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ λαοὶ ποὺ ἔχουν μέσα τους Χριστό, γι’ αὐτό, στὴν ὕστατη προσπάθειά του νὰ ἀπομακρύνει τὴ Χάρη ποὺ ἔλαβαν μὲ τὸ Βάπτισμα καὶ τὸ Χρίσμα, ἔχει ἐπιστρατεύσει ὅλη του τὴν πονηρὶα καὶ τοὺς πιὸ ἔμπιστους συνεργάτες του.

Μὴν παρασυρθοῦμε ὡστόσο ἀπὸ τὰ κατορθώματα ποὺ ἔχει νὰ ἐπιδείξη στὴν ἐποχή μας καὶ τὸν θεωρήσουμε κυρίαρχο τῶν πάντων. Ὁ μόνος Δυνατὸς, ὁ Παντοκράτωρ εἶναι μαζί μας, μέσα μας, ὅταν βέβαια τὸν ἀκολουθοῦμε ἀπαρνούμενοι τὸν ἑαυτό μας καὶ γινόμαστε μέλη ζωντανὰ τοῦ Σώματός του, τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του μᾶς ἔδωσε τὴν δυνατότητα, ἂν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς καὶ τὸ παράδειγμά Του νὰ γινόμαστε μέτοχοι τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος ἡ ὁποία ἀνασταίνει τὶς ψυχὲς ἀπὸ τώρα καὶ θὰ δοξάση τὰ ἀναστημένα σώματα στὴν Δευτέρα Παρουσία Του. Ἐμεῖς ἀδικήσαμε τὸν ἑαυτό μας, λησμονώντας τὴν ὕψιστη αὐτὴ τιμὴ ποὺ μᾶς ἔκανε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνη ἄνθρωπος, ὥστε νὰ μᾶς δώση τὴν δυνατότητα νὰ γίνουμε ἐμεῖς θεοὶ κατὰ Χάριν.

Ἂν ἀναλογιστοῦμε αὐτὲς τὶς ἀλήθειες θὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι αἴτιοι τοῦ κακοῦ καὶ εἰδικά τῆς σημερινῆς κατάστασης εἴμαστε ἐμεῖς ἐφ’ ὅσον μποροῦμε νὰ τὰ ἀποτρέψουμε μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ δὲν τὸ κάνουμε. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ βασικὴ εὐθύνη δὲν ἀνήκει τόσο στὸν εἰσηγητὴ τῆς κακίας ὅσο σὲ ἐμᾶς ποὺ ἔχουμε τὴν δύναμη καὶ δὲν τὴν ἐνεργοποιοῦμε.
Ἀκοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην (ἀρετή) αὐτοῦ καὶ ταῦτα πάντα (τὰ γήινα) προστεθήσεται ὑμίν» καὶ ὡς χριστιανοὶ τὸ δεχόμαστε, ἀλλὰ μόνο στὴν θεωρία. Στὴν καθημερινὴ ζωὴ τὸ πρωταρχικὸ ἐνδιαφέρον μας ἔχει μεταφερθῆ ἀπὸ τὸν οὐρανό, «ὅπου ὑπάρχει τὸ πολίτευμά μας» ἡ ἀληθινὴ πατρίδα μας, σὲ τούτη ἐδῶ τὴν γῆ στὴν ὁποία μᾶς ἔφερε ὁ Θεὸς μὲ ἀποκλειστικὸ σκοπὸ νὰ προετοιμασθοῦμε γιὰ τὴν αἰωνιότητα.

«Οὐδεὶς ἀναβέβηκε εἰς τὸν οὐρανὸν μετὰ ἀνέσεως» μᾶς λέει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας μὲ τὸ στόμα τοῦ ἀββᾶ Ἰσαὰκ καὶ ὅλων τῶν ἁγίων της. Ἐμεῖς θεωροῦμε τὴν ἄνεση ὡς αὐτονόητο δικαίωμα καὶ τὴν ἐπιδιώκουμε μὲ κάθε τρόπο καὶ χωρὶς καμμία συστολή. Ἔτσι ὅμως καλλιεργοῦμε ἀντὶ νὰ καταπολεμήσουμε τὴν φιλαυτία μας καὶ προετοιμάζουμε τὴν ψυχή μας νὰ ἀναζητήση καὶ νὰ δεχθῆ τὴν ἁμαρτία. Αὐτὴ εἶναι ποὺ ἀπομακρύνει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ νεκρώνει ἔτσι τὴν ψυχή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς βρίσκουν ὅλα τὰ κακά, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικὰ καὶ στὴν ζωὴ αὐτὴ καὶ στὴν αἰώνια. Δὲν ἁμαρτάνει βέβαια ὅποιος χρησιμοποιεῖ εὐχαριστιακὰ καὶ ἀπολαμβάνει ἔννομα τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ ἴδιος μᾶς τὰ ἔδωσε γιὰ νὰ ἀναγώμεθα σ’αὐτόν. Ἁμαρτωλὰ δὲν εἶναι κατὰ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ τὰ γήινα ἀγαθά, ἀλλὰ ἡ ἐμπαθὴς προσκόλληση σὲ αὐτά. Αὐτὴ εἶναι ἀκριβῶς ἡ μεγάλη πτώση μας γι’αὐτὸ καὶ τώρα ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ τὰ πάρουν στὰ χέρια τους καὶ νὰ μᾶς τὰ στεροῦν οἱ ἐχθροί του, μήπως συνέλθουμε ἀπὸ τὴν ἀχαριστία μας καὶ καταλάβουμε ὅτι αὐτὸς εἶναι ἡ πηγὴ κάθε ἀγαθοῦ. Ἀλλὰ αὐτὴ δὲν θὰ εἶναι καὶ ἡ ἔσχατη πτώση; Τὸ ὅτι θὰ προτιμήσουν οἱ πολλοὶ ἐκεῖνον ποὺ θὰ τοὺς ὑποσχεθῆ ὅτι θὰ τοὺς ἐξασφαλίση τὰ γήινα ἀγαθὰ ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ οὐράνια καὶ πνευματικὰ καὶ κωφεύοντας στὴν ὁλοκάθαρη καὶ πατρικὴ φωνὴ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία τους βεβαιώνει μέσα ἀπὸ τὶς Ἅγιες Γραφὲς ὅτι στὴν μέλλουσα ζωὴ θὰ πᾶνε μαζὶ μ’ αὐτὸν ποὺ ἀκολούθησαν στὴν παρούσα.

Ἐκεῖνο ποὺ ζητᾶ ἡ ψυχὴ μας εἶναι ἀδύνατον νὰ μᾶς τὸ χαρίση ἄλλος ἐκτὸς ἀπὸ Αὐτὸν ὁ ὁποῖος μᾶς ἔπλασε ἀλλὰ καὶ μᾶς ἀνέπλασε μὲ τὴν Σταύρωση καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Δικαιοῦται ὡστόσο νὰ εἶναι, καθὼς λέει ὁ ἴδιος, Θεὸς ζηλότυπος καὶ θέλει νὰ Τὸν ἀγαποῦμε ὅπως μᾶς Ἀγαπᾶ Αὐτός, μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά. «Υἱέ μου, δός μοι σὴν καρδίαν» μᾶς παραγγέλλει στὴν Π.Διαθήκη καὶ «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς δυνάμεώς σου» στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινὴ ὡς πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή.
Ἂς ἐπιστρέψουμε λοιπὸν μὲ τὴν μετάνοια στὴν ἀγκαλιά Του παρακαλώντας Τον νὰ μᾶς δώση τὴν διάθεση νὰ Τὸν ἀναζητήσουμε, νὰ θέλουμε νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε καὶ αὐτὸ νὰ γίνει τὸ πρῶτο μέλημα τῆς ζωῆς μας. Ἂς φροντίσουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ πλῆθος καὶ τὸ μέγεθος τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ μὴ δικαιολογοῦμε συνεχῶς τὸν ἑαυτό μας. Ὅπως δὲν ὠφέλησε τοὺς πρωτοπλὰστους ἡ δικαιολογία καὶ ἡ μετάθεση τῆς εὐθύνης, ἔτσι καί μᾶς. Δὲν θὰ εἶχε ὁ νοητὸς ὄφις οὔτε οἱ συνανθρωποί μας τὴν δυνατότητα νὰ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Θεό, ἂν ἐμεῖς εἴχαμε μείνει πιστοὶ στὴν Πατρική Του ἀγάπη καὶ εἴχαμε ἐκτιμήσει τὰ δῶρα του.

Ὡς Πατέρας φιλόστοργος δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ μᾶς ἀγαπᾶ, ἀλλὰ περιμένει μὲ μακροθυμία τὴν μετανοιά μας.Ὅλα αὐτὰ ποὺ σήμερα συμβαίνουν στὸ προσωπικὸ ἐπίπεδο, στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ στὸ παγκόσμιο προσκήνιο μᾶς κρούουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου. «Ὥρα ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» κατὰ τὸν Ἀπόστολο. Ἂν τώρα δὲν ξυπνήσουμε, σὲ λίγο θὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Ὁ ὕπνος θὰ γίνη λήθαργος καὶ νάρκη. Ἡ κακομοιριὰ στὴν ὁποία καταδικάσαμε τὸν ἑαυτό μας δὲν ἁρμόζει στὶς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καὶ μάλιστα σὲ Ὀρθόδοξους Ἕλληνες. Δὲν μᾶς χάρισε ὁ Ὕψιστος Θεὸς τὴν ὕπαρξη σὰν μία παρένθεση μέσα στὴν ἀνυπαρξία, ὥστε νὰ κυλιώμαστε στὰ γήινα, μάταια ἢ ἁμαρτωλά.Ὅποιος δὲν φοβᾶται τὸν Κτίστη τῶν ἁπάντων φοβᾶται καὶ ὑποδουλώνεται στὰ κτὶσματά Του, ἀλλὰ καὶ ἀντιστρόφως. Μή μᾶς κυριεύση λοιπὸν ἡ ἡττοπάθεια, ὡς πρόσωπα καὶ ὡς ἔθνος καὶ ὑποκύπτουμε στὶς ἐπιβουλὲς τῶν ὁρατῶν καὶ τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν. Μᾶς ἔφεραν πρὸ ἀλλεπάλληλων τετελεσμένων γεγονότων ποὺ κανένας μας δὲν θέλει καὶ ὅμως τὰ ἀποδεχόμαστε μοιρολατρικὰ καὶ σχεδὸν ἀδιαμαρτύρητα. Ἐδῶ ποὺ φθάσαμε εἶναι πλέον ἀδύνατον, ἀνθρωπίνως, νὰ ἐπανέλθουμε στὴν ὁμαλότητα, τὴν λογική, τὴν χαρά, τὴν ἑνότητα, τὴν ἀγάπη, τὴν ἐλευθερία. Ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς βγάλη ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο καὶ νὰ μᾶς χαρίση ὅλα τὰ καλὰ εἶναι ὁ Χριστός μας, τὸν ὁποῖο παραγκωνίσαμε καὶ βάλαμε στὴν θέση του, στὸ κέντρο τῆς ζωῆς τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἑαυτό μας. Καὶ θὰ τὸ κάνη ἂν μετανοήσουμε ἔμπρακτα καὶ τοῦ ἀναθέσουμε «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν» ἀπὸ τὶς σωστικὲς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας Του Μητρὸς καὶ Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ γένους τῶν Ὀρθοδόξων. Δὲν θέλει μὲ κανένα τρόπο νὰ προσβάλη τὸ πλάσμα ποὺ τίμησε μὲ τὸ κατ’εἰκόνα Του γι’ αὐτό, σεβόμενος τὸ αὐτεξούσιο ποὺ ἄλλοι πασχίζουν τώρα νὰ μᾶς στερήσουν, θέλει τὴν συγκατάθεσή μας. Ἂν παρ’ ὅλα ταῦτα ἐμεῖς δὲν ταπεινωθοῦμε, ἀλλὰ προτιμήσουμε νὰ αὐτονομηθοῦμε ὁριστικὰ ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο καὶ Παντοδύναμο τὸν Κυριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τότε κι αὐτὸς ἀναγκαστικὰ θὰ μᾶς ἐγκαταλείψη καὶ οὐσιαστικὰ θὰ χάσουμε τὴν ἐπίγεια πατρίδα μας. Ὅποιος ὅμως ξεχωρίσει ἀπὸ τὴν μᾶζα καὶ Τὸν ἀκολουθήσει, θὰ ἔχη τὴν δυνατότητα νὰ κερδίσει τὴν οὐράνια πατρίδα τὴν ὁποία ἐπόθησε καὶ προσδοκᾶ. Καὶ ἂν ὁ Κύριός μας δῆ νὰ ἀλλάζουμε ὁμαδικὰ πορεὶα νὰ μετανοοῦμε σὰν τοὺς Νινευΐτες, μπορεῖ μὲ ἕνα νεῦμα νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν Του, νὰ εὐλογήσει καὶ πάλι τὴν Ἑλλάδα μας καὶ τὶς ψυχὲς νὰ σώσει.

Ἂς ἀγωνιστοῦμε λοιπὸν νὰ ἑλκύσουμε τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξὺ τους, ὥστε νὰ ἐπικρατήσει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὁμόνοια, ὅπως στὸν οὐρανὸ ἔτσι στὴν Ἑλλάδα μας, στοὺς Ὀρθοδόξους λαοὺς -καὶ ποιὸς δὲν τὸ εὔχεται- σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΄΄ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ΄΄

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/06/agiorites-pateres-bourazerh-agiou-nikolaou.html#ixzz2Vim0mKG0

Αν και δεν γνωρίζω αν ηταν αγιορείτης βάζω το post εδώ:

===========================================================
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ... ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΛΑΡΙΩΝΑ ΑΡΓΚΑΤΟΥ

Έρχονται δύσκολοι καιροί επειδή λιγόστεψε ή πίστη. Εξ' αιτίας της φτώχειας, οι άνθρωποι θα πουλήσουν την ψυχή τους για τροφή και ρούχα. Ό κόσμος θα γίνει κακός, θα εξαφανιστεί ή αγάπη και το έλεος μεταξύ των ανθρώπων. Ιερείς και λαϊκοί θα γίνουν ένα και δεν θα υπάρχει κάποιος να καθοδηγήσει τούς πιστούς. Οι πιστοί δεν θα μπορούν να βρουν τον ποιμένα, ούτε και τον σωστό δρόμο. Θα κυβερνάει το χρήμα και ή επιθυμία να κάνουν περιουσίες.

Κανείς δεν θα φροντίζει για τις ψυχές των ανθρώπων. Όλα θα περιοριστούν σε μία απλή συναλλαγή. Όλοι θα αδιαφορούν για την σωτηρία τους, για την πίστη, δεν θα έχουν φόβο Θεού, το καθήκον, ή υποχρέωση, ή ευθύνη θα είναι άγνωστες έννοιες. Όλα θα περιστρέφονται γύρω από το χρήμα.

Ό ένας θα πουλάει τον άλλον, ή κακία στον κόσμο θα είναι ανυπόφορη. Θα ζήσουμε τούς έσχατους καιρούς. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο δύσκολα θα είναι. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τί περιμένει εμάς και τα παιδιά μας.

Τα παιδιά μας σε αυτούς τούς δύσκολους καιρούς θα είναι ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις, επειδή οι γονείς σήμερα δεν διδάσκουν στα παιδιά τον φόβο τού Θεού και την ντροπή προς τούς ανθρώπους. Γι' αυτόν τον λόγο θα πέσουν θύματα πολλών κακών.

Μητέρες μην αφήσετε τα παιδιά σας να τα παρασύρει το κύμα αυτού του διεφθαρμένου αιώνα. Θα κλαίτε αιώνια πού δεν σώσατε τα παιδιά σας και θα τα κάνετε υιούς της γέενας του πυρός. Εάν σταματούσε ή αμαρτία στον κόσμο και οι άνθρωποι μετανοούσαν δεν θα ζούσαμε εμείς τούς έσχατους καιρούς...

Γέροντας Ιλαρίωνας Άργκάτου(+2006)

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ORTHODOX HERITAGE VOL 11 ISSSUE 07-08
ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/09/gerontas-ilariwnas-argkatou.html#ixzz2eZspcqbU


===========================================================

"ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ" - ΘΕΟΥ ΑΠΟΧΗ

Ομιλία Αρχιμανδρίτου Αρσενίου Κατερέλου

Δεν υπάρχει άνθρωπος που τα τελευταία έτη να μην έχη ακούσει περί της «Νέας Εποχής», δηλ. για μία νέα εποχή («Ν.Ε.»), την οποία, όσοι την προβάλλουν, επαγγέλλονται ως την λύσι όλων δήθεν των προβλημάτων, που έχουν συσσωρευθή στον κόσμο. Πρόκειται δηλ. για μία νέα κατάστασι που οι ισχυροί της γης θέλουν να επιβάλλουν, που για να επικρατήση και για να επιφέρη τις λύσεις και τα νέα δεδομένα που επιθυμούν, και μάλιστα σε παγκόσμια κλίμακα, θα πρέπη ο,τιδήποτε παλαιό, αλλά και ο,τιδήποτε αναδεικνύει τις τοπικές παραδόσεις των λαών και πηγάζει από αυτές, να καταργηθή.

Καί ειδικά την Ελληνική Παράδοσι (γλώσσα, ιστορία, πολιτισμό κλπ.) και κυρίως την Ορθόδοξη Χριστιανική Παράδοσι.

Αλλά, ποιά είναι αυτά τα «δείγματα» γραφής, τα οποία τελικώς αποδεικνύονται «δήγματα» της νέας αυτής «μεσσιανικής εποχής» (αντιχρίστου εποχής), που κατά κόρον προβάλλεται από τα Μ.Μ.Ε. και ταυτοχρόνως κηρύσσεται από τα κόμματα όλων των πολιτικών αποχρώσεων μα και από ανθρώπους που δήθεν έχουν μελετήσει τις κοινωνιολογικές εξελίξεις και τις ανθρώπινες ανάγκες και συμπεριφορές;

Ποιά είναι τα στάνταρ της «Ν.Ε.» που προβάλλονται ακόμη και από ανθρώπους που φαίνονται, εξωτερικώς τουλάχιστον, ότι ανήκουν στην Εκκλησία;

Καί για να μνησθούμε του λόγου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ποιοί είναι αυτοί τελικώς οι άνθρωποι που εμφορούνται από τις δήθεν «νέες ιδέες»; Ο Κύριός μας είπε «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς» (Ματθ. Ζ΄ 16). Καί ποιοί είναι οι καρποί, δηλ. τα «φρούτα» του δένδρου της «Ν.Ε.»;

Δεν χρειάζεται να κουρασθούμε πολύ για να βρούμε τα πρόσωπα και να ανακαλύψωμε και να προβλέψωμε τις καταστάσεις που θα επέλθουν, εάν όπως ισχυρίζωνται επικρατήσουν, αφού, εντελώς αδιάντροπα, «Θεόν μη φοβούμενοι και άνθρωπον μη εντρεπόμενοι», αποκαλύπτουν οι ίδιοι τα πραγματικά τους πρόσωπα και «urbi et orbi», δηλ. σε όλη την οικουμένη, διαφημίζουν τα «φρούτα» και την «πραμάτειά» τους στα «παζάρια» των λαών.

Καί, πρώτα απ᾽ όλα, η «Ν.Ε.» στο καίριο και καυτό θέμα του πανανθρωπίνου θρησκευτικού πιστεύω, παρουσιάζει μία εξόφθαλμη ανακολουθία, όσον αφορά στην σχέσι των άλλων θρησκειών με τον Χριστιανισμό και δη με την Ορθόδοξη πίστη - Εκκλησία μας. Από την μία μεν η «Ν.Ε.» διακηρύσσει την ανοχή στο να πιστεύη κανείς ο,τι θέλει και να εκφράζη ελεύθερα και με τον τρόπο που θέλει την πίστη του, από την άλλη δε, επιχειρεί να θέτη περιορισμούς στην Ορθοδοξία, όσον αφορά στο καθαρώς ποιμαντικό και ιεραποστολικό Της έργο και μάχεται την Εκκλησία.

Από την μία δηλ. παρέχεται η δυνατότητα στον κάθε ένα να διαδίδη, ακόμη και με θράσος «χιλίων πιθήκων», τα θρησκευτικά του πιστεύω, ακόμη και αυτά που έρχονται σε αντίθεσι με τα χρηστά ήθη της κοινωνίας μας, και από την άλλη καταδικάζει την Εκκλησία για «στείρο φανατισμό», για φονταμενταλισμό και για ανελευθερία εκφράσεως, όταν Αυτή προστατεύη το Ποιμνιό Της, αποκαλύπτοντας τα προσωπεία των ποικίλων αιρέσεων, των καταστροφικών λατρειών, κλπ. Συνάμα, κατηγορεί την ποιμαντική μέριμνα της Εκκλησίας, αλλά και την προσπάθεια μεταδόσεως του αυθεντικού κηρύγματος, ως δήθεν «προσηλυτισμό».

Επίσης, ψηφίζουν νόμους τους οποίους βαπτίζουν με ωραίες ονομασίες, όπως π.χ. ο επικείμενος «αντιρατσιστικός νόμος» κλπ. Όμως βάσει του νόμου αυτού, δεν θα επιτρέπεται ο Χριστιανός να εκφράζεται αληθώς και ελευθέρως. Δηλ., ο νόμος αυτός θα απαγορεύει την διακήρυξι της αληθείας η οποία και θα τιμωρήται. Άκουσον, άκουσον...! Ποιοί; Οι ψεύτες θα δικάζουν και θα τιμωρούν τους εκφράζοντες την αλήθεια.

Χρειάζονται, άρα, ιδιαίτερες γνώσεις για να εννοήση κανείς ότι, τελικώς, η «Ν.Ε.» αυτό που φοβάται δεν είναι τα ανθρώπινα θρησκευτικά κατασκευάσματα, που, ως άλλα σαπιοκάραβα ναυαγούν και θάττον ή βράδιον θα ναυαγήσουν όλα αύτανδρα στον ωκεανό του πανδαμάτορος χρόνου, αλλά είναι η Ορθοδοξία; Ότι η «Ν.Ε.» μισεί και με φανατισμό επιζητεί και επιδιώκει τον αφανισμό της Κιβωτού της Σωτηρίας, που είναι και ονομάζεται Ορθοδοξία; Καί είναι ανάγκη να διαθέτη κανείς ειδικές θεολογικές γνώσεις, για να διαπιστώση ότι ο λεγόμενος Οικουμενισμός, που ανοήτως και εξοργιστικώς τοποθετεί αλήθεια και πλάνη στο ίδιο βάθρο, αποτελεί μέρος του σχεδίου της «Ν.Ε.» στο θέμα της Πίστεως και του γενικού θρησκευτικού πιστεύω;

Αρκεί και μόνο μια ματιά να ρίξη κανείς στις διαθρησκειακές συναντήσεις, στα συνέδρια, στις συμπροσευχές μετά συμποσίων και κροκοδειλίων εναγκαλισμών και ανταλλαγής πνευματικών souvenir (σουβενίρ) - νέα «μόδα» (κοράνια κλπ. αντί γλυκισμάτων) - και στα παγκόσμια συμβούλια των εκκλησιών κλπ. αρκεί λοιπόν μόνο μια ματιά να ρίξη για να καταλάβη τι σχεδιάζεται…

Διαφαίνεται πολύ καθαρά αυτό, αρκεί κανείς να μην έχη υποστή «πνευματική αμβλυωπία». Φαίνεται δηλ., ότι οι θρησκευτικές συνισταμένες της «Ν.Ε.», οδηγούν σε μία παγκόσμια θρησκεία, η οποία βεβαίως δεν πραγματώνει τον λόγο του Χριστού: «Καί γενήσεται μία ποίμνη, εις Ποιμήν» (Ιωαν. Ι' 16), αλλά μία παγκόσμια θρησκεία με στόχο το ισοπέδωμα, το ξερρίζωμα των πάντων και την λατρεία ανθρωπίνων προσώπων.

Όπερ και γενήσεται ένα συμβιβασμένο αντίχριστο κοπάδι μετά από διδασκαλίες, πλύσεις εγκεφάλου και εξαναγκασμούς, κατόπιν μεθοδευμένων αντιξοοτήτων σε όλους τους τομείς από τους εκάστοτε μπροστάρηδες προ, υπό και παρά- αντιχρίστους, έως του ητοιμασμένου για σφράγισμα κοπαδιού από τον κυρίως Αντίχριστο.

Ο συμβιβασμός είναι προδοσία της ίδιας της ψυχής του ανθρώπου, είναι χωρισμός από τον Θεό, είναι ο αιώνιος ολέθριος θάνατος.

Οι τέτοιου είδους συμβιβασμοί σε θέματα Πίστεως, Πατρίδος, Θεσμών, κλπ., είναι προσωπικές υπογραφές του καθενός μας που θα οδηγήσουν και θα καταλήξουν στην τελική υπογραφή, η οποία θα φέρει και την σφραγίδα του Αντιχρίστου.

Δεν υφίσταται επίσης αμφιβολία, ότι στο πλαίσιο αυτό της παγκοσμίας θρησκευτικο-πολιτικο-κοινωνικής χοάνης εντάσσεται, τόσο η δρομολογημένη και επιδιωκομένη κατάργησις των βασικών χριστιανικών εορτών και, ενώ μεθοδεύεται, στην θέσι τους, η ανάδειξις άλλων, αχρώμων και αγεύστων εορτών όσο και η υποστήριξις των εορτών άλλων θρησκειών, και μάλιστα ακραίων και φανατικών, που στην κορυφή της κλίμακας έχουν θέσει την αφαίρεσι και αυτού του δώρου της ζωής (βλέπε Ισλάμ κλπ.).

Ως χαρακτηριστικό δείγμα της πορείας των πραγμάτων, από τα πολλά που υπάρχουν, αναφέρομε και την ολοένα και περισσότερο αυξανομένη τάσι, αλλά και το σχέδιο και την μεθόδευσι στο να καταργηθούν οι χριστιανικές αργίες, όπως αυτή της Κυριακής , αλλά και να σιωπήσουν οι κώδωνες των εκκλησιών, διότι δήθεν οι κωδωνοκρουσίες δημιουργούν «ηχορύπανσι»!

Ταυτοχρόνως δε, βλέπομε, δυστυχώς, την υποστήριξι στην ανέγερσι τζαμιών, που από τους μιναρέδες των οποίων, «επτάκις της ημέρας» διά μεγαφώνων ισχυρών, θα ακούγεται θέλοντας και μη η κραυγή και ο αλαλαγμός του ιμάμη. Εδώ δεν τίθεται καν θέμα ισλαμορύπανσης…

Καί ενώ ανέκαθεν στις κοινωνίες υφίστατο η διάκρισις πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας, το καλούπι της «Ν.Ε.» παράγει και αποκαλύπτει κάποιο νέο φορέα, ο οποίος θα κατέχη συγχρόνως και τους δύο πυλώνες των εξουσιών αυτών. Γιά την «Ν.Ε.», πλέον, δεν ισχύει η υπόδειξις του Χριστού:

«Απόδοτε τοίνυν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (Λουκ Κ΄ 25), η οποία κατέστησε σαφή την διάκρισι των εξουσιών, μα και τις υποχρεώσεις των ανθρώπων, αλλά ισχύει το «υποτάξου και λάτρευε άνευ αντιρρήσεων την Ν.Ε. εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου».

Καί για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, θα πρέπη να επισημάνωμε, ότι ο πρώτος διδάξας την συγχώνευσι των δύο παραπάνω αναφερομένων διακριτών εξουσιών, δεν είναι άλλος από τον «άρχοντα» του Βατικανού, τον Πάπα και προκαθήμενο της «Αγίας Έδρας», τον «δούλο των δούλων του Θεού», όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλήται, και που για να φθάνη η «ευλογία» του - αλογία του - στα πέρατα της οικουμένης, είναι ανάγκη να διαθέτη τις πρεσβείες και τους πρέσβεις του κοσμικοθρησκευτικού κράτους του Βατικανού σε όλα τα κράτη της γης...

Τώρα, ίσως ρωτήση κανείς με δίκαιη απορία: «Τι είναι όλα αυτά; Κωμικά, ή τραγικά; Σοβαρά ή γελοία;» Θα λέγαμε, ότι η παγκόσμια κοινωνία με τα θέατρα αυτά περνά από την κωμωδία στο δράμα, ή μάλλον οδηγείται προς κατάντημα κωμικοτραγικό.

Επόμενο τώρα, όπως όλοι βλέπωμε, ήταν, να μη διαφύγουν από το στόχαστρο της «Ν.Ε.» τα έθνη και τα κράτη. Με τον βαρύγδουπο όρο «παγκοσμιοποίησις», οι «δογματολόγοι» του νεόκοπου αυτού πολιτικού και κοινωνικού «δόγματος» επιχειρούν τον αφανισμό των επί μέρους κρατών μέσα στην δίνη της συγχωνεύσεως και μαζοποιήσεως των λαών.

Ο οδοστρωτήρας της δήθεν ισότητας και των κοινών ευκαιριών, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ισοπέδωμα και άρνησις της ελευθερίας και του αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπου, επιχειρεί τον αφανισμό των εθνικών ιδιαιτεροτήτων και των επί μέρους εθνικών χαρακτηριστικών των λαών.

Αλλά, για την τάξι και την ασφάλεια της παγκόσμιας κοινότητας, όπως οι ιθύνοντες της «Ν.Ε.» αποφαίνωνται, θα χρειασθή, βεβαίως – βεβαίως, ένα έθνος «ικανό» (ποιό άραγε; -"Φως φανάρι"…) ώστε, να ευρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας για να ελέγχη την απρόσκοπτη λειτουργία της μηχανής του «ανθρωποκιμά» καθώς και ένα ηλεκτρονικό σύστημα καταγραφής και παρακολουθήσεως των πάντων, όπως γίνεται σήμερον, τω καιρώ ετούτω ή και ο,τι άλλο ίσως ήδη έχουν εφεύρει και δεν το έχουν κοινοποιήσει, ή θα εφεύρουν στο μέλλον τω καιρώ εκείνω (και οι νοούντες νοείτωσαν).

Φυσικά, όλα αυτά, όσοι διδάσκόμεθα από την ιστορία και διαθέτομε την ζωντανή πίστι στον Χριστό, δεν πτοούμεθα, δεν δειλιούμε, δεν συγκατατιθέμεθα στις καλπάζουσες και μεθοδευόμενες ενέργειές τους, των οποίων ο νοσηρός και δαιμονικός στόχος είναι η ισοπέδωσις των πάντων και η υποταγή μας στην παγκόσμια εξουσία τους.

Οι δε αλλοπρόσαλλες απειλές που απευθύνονται σε όσους αρνούνται ή θα αρνηθούν την ένταξί τους στο πρόγραμμα της παγκοσμιοποιήσεως, δεν είναι παρά «βέλος νηπίων» (Ψαλμ. ΞΓ΄11), αφού ξεκάθαρα η Γραφή αποκαλύπτη ότι ο Θεός «έστησεν όρια εθνών κατά αριθμόν αγγέλων Θεού» (Δευτερον. ΛΒ΄ .

Είναι στο χέρι του καθενός μας η στόχευσις, είτε της Ζωής, είτε του θανάτου. Καί μάλιστα του θανάτου με την σύγχρονη «νεοεποχήτικη» διαδικασία του «εγκεφαλικού θανάτου», ο οποίος σήμερα έχει θεσμοθετηθή με νευροβιολογικά κλπ. κριτήρια και τον οποίο έχουν ταυτίσει με τον βιολογικό θάνατο, που κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Ή, του θανάτου μέσω της ευθανασίας, (που είναι χριστιανικώς, ηθικώς κλπ. απαράδεκτη),` η οποία μέλει και αυτή να θεσμοθετηθή.

Αλλά, ας περάσωμε τώρα στους καρπούς και στα «κοινωνικά φρούτα» της «Ν.Ε.». Εδώ, όχι απλώς αισθανόμαστε την δυσοσμία της σαπίλας, αλλά η αηδία έχει κατακλύσει την όλη ατμόσφαιρα, αφού ένα από τα «κοινωνικά επιτεύγματα» που επαγγέλλονται οι θιασώτες της είναι και η σεξουαλική απελευθέρωσις με ο,τι αυτό συνεπάγεται στο όνομα οιασδήποτε ιδιαιτερότητας και η ανερυθρίαστη έκφρασις της διεστραμμένης σαρκικότητας. Τι αποτελέσματα θα επιφέρη τώρα και τούτο το τσουνάμι της διαστροφής;

Ήδη, τα αποτελέσματα είναι ορατά στα άτομα, στις οικογένειες, στην εκπαίδευσι και στην όλη κοινωνία, που ανέχεται - συμβιβάζεται – νομοθετεί και τέλος υποστηρίζει τα «πάθη της ατιμίας» (Ρωμ. Α΄ 26) ως δήθεν κάτι το φυσιολογικό. Καί μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η «Ν.Ε.», στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιήσεως και του ενδιαφέροντός της για την δήθεν απλότητα στην ανθρωπίνη έκφρασι, ωθεί την κοινωνία, και ιδίως τους νέους, προς το τρίτο φύλο (unisex).

Σε μία κοινωνία δηλ. αφύσικη, που κατορθώνει να αλλοιώνη και να αποχαρακτηρίζη τα φύλα του Ανδρός και της Γυναικός, ξεκινώντας από την ενδυμασία που λανσάρεται μέσω της «θεότητας» της μόδας, και που, συν τοις άλλοις καταλήγει σε ένα τρίτο φύλο ως πρότυπο ανθρωπίνης συμπεριφοράς. Έτσι, εμφανίζεται και επιβάλλεται στις κοινωνίες ένα ον, που δεν είναι, ούτε άνδρας, ούτε γυναίκα, ή μάλλον είναι και τα δύο μαζί. Δηλ., ένα αλλόκοτο και αποκρουστικό τέρας.

Λησμονούν, φαίνεται, οι παγιδευμένοι στα δόγματα της «Ν.Ε.», όχι μόνο το τι ακριβώς διδάσκει ο θεόπνευστος λόγος του Θεού περί του σοδομισμού και ποιά είναι τα αποτελέσματα της τριτοφυλικής κοινωνίας, με την ζοφερή περίπτωσι των Σοδόμων και της Γομόρας, αλλά τους διαφεύγει και το γεγονός ότι η ίδια η φύσις απορρίπτει, με τους δικούς της μηχανισμούς, το αφύσικο και καταστρέφει το διεστραμμένο και μη παραγωγικό.

Φαίνεται, πως χάνουν, τα ηθικά αυτά τέρατα, από την οθόνη της συνειδήσεώς τους την πραγματικότητα, ότι δηλ. τα «βιολογικά τέρατα» δεν υπάρχει περίπτωσις να επιβιώσουν και να πολλαπλασιασθούν (βλέπε και κλωνοποίησι).

Προφανώς, γι᾽ αυτόν τον λόγο, οι διεστραμμένοι των νόες - «παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδοκιμον νούν, ποιείν τα μη καθήκοντα» (Ρωμ. Α´28) - επιζητούν νομικώς και την υιοθεσία νηπίων μετά την εισήγησι της νομοθετήσεως γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων, όπως και σε κάποιες περιπτώσεις αιμομικτών, κλπ.)

Λοιπόν, αυτοί δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να διακηρύσσουν και να υπογράφουν με την «βούλα» της «Ν.Ε.» το αφύσικο της επιλογής τους και την ανοικτή τους κόντρα με τους νόμους της ίδιας της φύσεως, που ισχυρίζονται ότι δήθεν τους καθοδηγεί. Η φύσις όμως, όπως όλοι γνωρίζομε, εκδικείται και, μάλιστα, πολύ άσχημα ( aids κ.λ.π.)

Αλλά η καρικατούρα της «Ν.Ε.» και της «παγκοσμιοποιήσεως» - απανθρωποποιήσεως - ενδύεται και άλλα τραγικά προσωπεία για να καλύψη την φρικτή της όψι.

Αυτά, έχουν να κάνουν με τους τομείς της εκπαιδεύσεως, της εφηρμοσμένης επιστήμης (βλέπε «εγκεφαλικός θάνατος, εμπόριο οργάνων κλπ.»), με τις αρχές που διέπουν τις κοινωνίες, τα κράτη και τους λαούς και με πλείστους όσους άλλους τομείς, που, εάν κανείς μελετήση, διαπιστώνει, παρά τις ελευθεροστομίες των εκφραστών της, ότι ο σκοπός του σχεδιασμού της «Ν.Ε» είναι διπλός.

Πρώτα, να κτυπηθή ο,τιδήποτε αληθινό και φυσιολογικό, και τούτο για να καμφθούν οι αντιδράσεις και να επέλθη ο συμβιβασμός, και στην συνέχεια να αναδειχθή μία παγκόσμια διοίκησις – κυβέρνησις μαζί με μία παγκόσμια πίστι – θρησκεία - εκκλησία, που θα λατρεύη, όχι φυσικά τον Θεάνθρωπο Κύριο μας Ιησού Χριστό, αλλά έναν «ισχυρό» και απάνθρωπο άνθρωπο - ο νοών νοείτω -, που θα επαγγέλλεται δήθεν ευδαιμονία στο όνομά του και θα απαιτή υπακοή. Φυσικά, τέτοιου είδους σχέδια και παρανοικές καταστάσεις δεν οδηγούν τις διψασμένες ψυχές που λαχταρούν την Ζωή και την Αλήθεια στο «ύδωρ το ζων» και στην «πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάννου Δ΄14), αλλά στο «φρέαρ το συντετριμμένον» (Ιερεμ. 2,13 – αίνοι Μ. Πέμπτης εσπέρας)

Όμως, οι αναθυμιάσεις του βόθρου της «Ν.Ε.», ήδη προεξένησαν την αποστροφή των όσων διαθέτουν ζωντανή την αίσθησι της πνευματικής οσφρήσεως και δεν έπαυσαν να συνειδητοποιούν ότι είναι άνθρωποι με προορισμό την αγιότητα. Ας ασφυκτιούν, λοιπόν, όσοι θέλουν να επιλέγουν τα σαπισμένα και σκουληκιασμένα «φρούτα» της «Ν.Ε.» με την «οσμή του θανάτου» και ας τρέφωνται από την «κομποστοποίησι» της κάθε είδους «απελευθέρωσης».

Όσοι όμως συγκροτούν και καταρτίζουν «νούν Χριστού», όσοι αγαπούν την Πατρίδα, τιμούν την Οικογένεια και τις αυθεντικές μας παραδόσεις, ας χαίρωνται και ας χαιρώμαστε την εν Χριστώ απελευθέρωσι και την Χάρι που μας οδηγεί και μας καταξιώνει, ως ανθρώπους, και συνάμα μας καταρτίζει στον αγώνα της καθάρσεως, του φωτισμού και της θεώσεως, στην πραγματική Διαχρονική Νέα Εποχή.

Η Διαχρονική Νέα Εποχή έχει ξεκινήσει εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια και είναι μόνο η Μία Αγία Ορθόδοξος Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού μας, η οποία διά πρεσβειών της Κυρίας Θεοτόκου των Ουρανίων Ταγμάτων και των Αγίων του Θεού οδηγεί τον κάθε άνθρωπο στην Άκτιστη Παγκοσμιοποιήσι –την ενυπόστατο εν Χριστώ καινή κτίσιν. «ώστε ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις˙ τα αρχαία, ιδού γέγονε καινά τα πάντα» (Β´ προς Κορινθ. Ε´17).

Αμήν.

Γένοιτο.

Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κατερέλος

Ηγούμενος Ι. Μονής Αγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

( Εσπερινή ομιλία στην Ιερά Μονή Αγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος 1-12-2013)

http://www.agioritikovima.gr/perizois/33875-nea-epochi-the

Σύγχρονα Πνευματικά θέματα

1. Κάρτα πολίτη – Χάραγμα

2. Μετανάστευσις

3. Μεταμοσχεύσεις-Ἐγκεφαλικός Θάνατος

4. Μεταπατερική αἵρεσις

Σεβαστοί μου Πατέρες καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

ἄς μοῦ ἐπιτραπῆ σήμερα, πού τιμᾶμε τούς τοπικούς Ἁγίους μας, νά κάνουμε κάποιες νύξεις, σέ ὡρισμένα σύγχρονα πνευματικά θέματα.

Καί εὐθύς ἀμέσως ἀναφερόμεθα στήν ἠλεκτρονική κάρτα, ἤ μᾶλλον στήν ἠλεκτρονική φάκα, πού δέν εἶναι κάρτα χρήσιμη τοῦ πολίτη· εἶναι κάρτα τοῦ κράτους θύτη-λωποδύτη γιά τόν ἀνυποψίαστο θῦμα-πολίτη. Ἡ κάρτα αὐτή, πρέπει νά μήν ἐπιτρέψουμε νά κυκλοφορήση, νά μή νομιμοποιηθῆ. Καί δέν πρέπει νά περάση, πρωτίστως γιά λόγους πνευματικούς καί κατόπιν γιά ὅλες τίς ὑπόλοιπες παρενέργειες.

Γιά τήν νομιμοποίηση, φυσικά θά εὐθυνόμαστε καί ἐμεῖς, ὅπως εὐθυνόμαστε καί γιά τόσα ἄλλα.

Βεβαίως καί εἶναι πρόδρομος καί παγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ὅλα αὐτά, εἶναι πρόδρομοι, ὅπως ἐπίσης καί ὅλοι οἱ κωδικοί πού μᾶς ἐπέβαλαν. Εἴτε αὐτό λέγεται Α.Φ.Μ., εἴτε κάρτα – δηλαδή «χάφτα», πού ὅλα τά χάφτουμε, καί ἀρχίζουν οἱ πλάνες καί οἱ ἐπαναπαύσεις, ὅτι δηλαδή γιά κάποια ἀπό αὐτά δέν ὑπογράψαμε. Ἡ ὑπογραφή εἶναι μόνο; Τό ὅτι τά χρησιμοποιοῦμε δέν εἶναι σημαντικό;

Τό ὅτι οἱ νέες ταυτότητες καί τά διαβατήρια δέν ἔχουν τό θρήσκευμα καί τόσα ἄλλα, δέν εἶναι ἀνησυχητικό;

Κάθε πολίτης, μόνο μέ μία ἁπλή ταυτότητα, μποροῦσε νά κυκλοφορῆ καί νά πορεύεται. Γιατί, ἄρχισαν, ἐδῶ καί χρόνια, μέ κωδικούς διαφόρων ἐγγράφων ἀλλά καί προϊόντων; Φυσικά γιά νά φθάσουν κάποτε στό περιβόητο 666!…

Πρῶτα λοιπόν γιά τόν μαμμωνά, γιά νά εἰσπράττουν χρήματα καί νά μᾶς τά παίρνουν μέ τό «γάντι».

Καί τώρα ἕνα ἄλλο θέμα. Ἀλλά πρίν τό θίξουμε, παρακαλῶ πολύ προσέξτε νά μή παρεξηγηθῶ!… Διότι ἀσφαλῶς δέν εἶμαι ρατσιστής «Ὕπαγε ὀπίσω μου». Εἶμαι πάνω ἀπ’ ὅλα μοναχός καί ὡς μοναχός πονάω γιά τά ἄλογα κτίσματα τοῦ Θεοῦ. Πόσῳ μᾶλλον πονάω καί προσεύχομαι γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Σκοπίμως τό ξανατονίζω: Δέν εἶμαι ρατσιστής. Λοιπόν, εἴτε εἶναι Ρουμάνοι, εἴτε Ἀλβανοί, εἴτε Ἀφγανοί, ὁποιασδήποτε ἐθνικότητος, τό σωστό εἶναι, τό φυσικό εἶναι, ὁ καθένας νά εἶναι ὑπήκοος τοῦ κράτους του.

Οἱ ἄνθρωποι δέν φταῖνε, πρέπει νά τούς πονᾶμε καί νά τούς σεβόμαστε. Τούς ἀνθρώπους αὐτούς, τούς ἐχρησιμοποίησαν τελικά καί τούς χρησιμοποιοῦν, μέ φτώχεια, μέ πολέμους, μέ δυστυχίες, ἀκόμη καί μέ παρανομίες. Σέ ἄλλους ἔταξαν ὅτι στήν Ἑλλάδα θά βροῦν τόν παράδεισο. Σέ ἄλλους ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι ξέφραγο ἀμπέλι καί ὡς ἐκ τούτου μποροῦν νά ἀναπτύξουν τις παράνομες δραστηριότητές τους. Πορνεῖες, ναρκωτικά καί ὁποιαδήποτε παρανομία!…

Καί μήπως δέν κατήντησε ἡ Ἑλλάδα ξέφραγο ἀμπέλι; Ἥ μᾶλλον ξέφραγο χάος; Θέλετε νά πιστέψωμε ὅτι ὅταν ἕνα κράτος θέλη, δέν μπορεῖ νά φυλάξη τά σύνορά του;

Ἐσκεμμένα δέν τά φυλάει. Ἡ πικρή ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὅλα αὐτά, τά ἐδημιούργησαν οἱ Ἑβραῖοι ἀνά τόν κόσμο, καί ἐν προκειμένῳ τά ἐδέχθησαν οἱ «ἑβραΐζοντες» Ἕλληνες-ἀνθέλληνες, λόγῳ οἰκονομικῶν καί λοιπῶν συμφερόντων, λόγῳ μεθοδευμένης προσπαθείας ἐξοντώσεως τῶν Χριστιανῶν καί κάθε ὑγιοῦς ἀντιστάσεως.

Ἐπί πλέον ἐπιδιώκεται ταπείνωση, ὑποδούλωση καί σκλαβιά τῆς Πατρίδος μας. Καί βλέπουμε τά ἀποτελέσματα καθημερινά· φόνοι, ληστεῖες, παρανομίες κ.λπ. Μέ ἀποτέλεσμα νά μᾶς ποῦν τῷ Σατανικῷ Καιρῷ Ἐκείνῳ ὅτι, ἐπειδή θά μᾶς κλέβουν τόν τότε κωδικό μας καί δῆθεν γιά τήν ἀσφάλειά μας, θά πρέπη νά σφραγιστοῦμε.

Βλέπουμε, ἐδῶ καί πολλά χρόνια, καί πιό πολύ βέβαια στίς ἡμέρες μας, πόσο τούς ἐνδιαφέρει ἡ ἀσφάλειά μας. Ὅλα αὐτά πού κάνουν τόσα χρόνια στήν πατρίδα μας καί γενικά στήν ἀνθρωπότητα, μᾶς ἔχουν πείσει καί μᾶς ἔχουν ἀποδείξει πώς μόνο ἡ ἀσφάλειά μας δέν τούς ἐνδιαφέρει!

Μιλᾶνε γιά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἀλλά μόνο στά λόγια. Στήν πράξη κτηνώδη καί ἀπάνθρωπα δικαιώματα ἐπιβάλλουν καί προωθοῦν μέ καθε σατανική ἐπιστήμη.

Ἕνα πρόσφατο παράδειγμα, ἡ Λιβύη. Δέν μποροῦσαν νά ἐπέμβουν πιό νωρίς, γιά νά μή ποῦμε ἀμέσως; Ἔπρεπε, νά σκοτωθοῦν τόσες ψυχές; Ἤ τώρα, στήν Συρία, τί γίνεται; Ποιά ἄραγε νά εἶναι ἡ κρυφή πραγματικότητα πίσω ἀπό ὅλα αὐτά; Δύο πύργους ἔρριξαν στήν Ἀμερική καί ἔγινε παγκόσμιος συναγερμός. Καί στήν Λιβύη χιλιάδες ψυχές σκοτώθηκαν καί βλέπετε τί ἐξέλιξη εἶχε.

Βέβαια, παντοῦ ὅπου σκοτώνονται ἀθῶοι ἄνθρωποι, εἴτε Ἀμερική, εἴτε Λιβύη εἴτε ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, τό ἴδιο κρίμα εἶναι. Στήν πράξη, οἱ ψυχές σήμερα ἀντικαθίστανται μέ χρυσό, μέ πετρέλαιο, μέ φανερά ἤ κρυφά συμφέροντα καί στόχους. Ἀφοῦ κυβερνοῦν Ἑβραῖοι, αὐτά εἶναι τά φυσικά ἐπακόλουθα.

Εἶπε Γέρων: «Αὐτοί πού ἐσταύρωσαν τόν Χριστό δέν ἦσαν Ἄθεοι. Φαρισαῖοι ἦσαν». Καί ὅλα αὐτά γιά συμφέροντα τῶν Σιωνιστῶν, πού ἔχουν ἐξαπλωθῆ σέ ὅλο τόν κόσμο, εἰς βάρος ὅλων τῶν ὑπολοίπων καί ἰδιαιτέρως τῶν Χριστιανῶν.

Μέ μαθηματική ἀκρίβεια, θά καταντήσουν ἔτσι τήν ἀνθρωπότητα καί θά τήν ἐξαναγκάσουν ἀπεγνωσμένα νά ἐπιζητῆ νά βρῆ λύση γιά ἀσφάλεια κ.λ.π.

Καί ἡ λύση πού θά δοθῆ θά εἶναι τό σφράγισμα. Θά δώσουν τήν «λύση» στό πρόβλημα πού ὁ ἴδιος ὁ Ἀντίχριστος ἐσκεμμένα καί σατανικά τό προετοίμαζε τόσα χρόνια. Θά κάνει δῆθεν ὅτι πονάει καί θά ἐγγυηθῆ καί θά προσφέρει ἀσφάλεια καί εὐφορία στούς σφραγισμένους γιά 3,5 χρόνια καί θά τρέξουν οἱ περισσότεροι, ἤ μᾶλλον οἱ πλεῖστοι, γιά τό σατανικό σφράγισμα, ἀλλά, στήν οὐσία, φεῦ, θά ἐπισφραγίσουν καί θά ἐξασφαλίσουν τήν προσωπική τους πνευματική καί ἀνθρώπινη καταδίκη. Μετά δέ τά 3,5 χρόνια θά διώξει ἐννοεῖται καί τούς σφραγισμένους.

Δέν μπορεῖ ὁ παντοδύναμος Θεός νά ἀλλάξη τό σχέδιό Του; Βεβαίως καί μπορεῖ. Γιά τόν Θεό αὐτό εἶναι ἕνα τίποτα. Ἡ ἀπάντηση ὅμως εἶναι καί βρίσκεται στό ”δέν μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά ἀλλάξουν”; Μποροῦν! Ἀλλά δέν θέλουν.

Ἐκεῖνοι, οἱ ἀντίχριστοι, τά ἐδημιούργησαν καί τά δημιουργοῦν! Ἀλλά ἐμεῖς, οἱ ὑπόλοιποι, τί κάνουμε; Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, τοῦ σφραγίσματος, θά βρίσκεται ἡ ἀνθρωπότητα σέ τέτοιο ἀδιέξοδο, ὥστε νά δέχεται τά πάντα! Καί ὅσοι δέν εἶναι κοντά στόν Χριστό· ἐκεῖ νά δεῖτε τί θά γίνει. Μέ τί μεγάλη ἡδονή θά σφραγίζονται.

Ὅσο γιά τούς Χριστιανούς, ἀπό χρόνια θέλουν νά τούς διαλύσουν. Φανταστεῖτε λοιπόν τότε. Ἤδη ἀπό χρόνια κυβερνᾶνε «ἀντιχριστάκια». Τότε, θά κυβερνήσει ὁ μεγάλος γι’ αὐτούς ἀρχηγός, ὁ Ἀντίχριστος.

Μέ πνευματικούς ὑπολογισμούς, φαίνεται ὅτι βρισκόμαστε σέ εἰδική τροχιά πρό Ἀντιχρίστου. Δέν χρειάζεται νά ἔχουμε ἰδιαίτερα πνευματικά χαρίσματα καί θεολογικές γνώσεις γιά νά τό καταλάβουμε. Ὅλο καί καταστροφικώτερα, δημιουργοῦνται πνευματικά «τσουνάμια», πού θά καταβροχθίζουν χριστιανούς καί θά κατασκευάζουν τόν δρόμο τοῦ Ἀντιχρίστου.

Θέλουν, νά μᾶς δημιουργήσουν πνευματικό ἀλτσχάϊμερ! …

Πότε ἀκριβῶς, θά ἀνεβῆ ὁ Ἀντίχριστος στόν θρόνο Του, μόνο ὁ Θεός τό ξέρει. Καί τί ὠφελεῖ νά ξέρουμε τό πότε; Αὐτό πού ὠφελεῖ εἶναι, τό τί πρέπει νά κάνουμε. Φυσικά καί πρέπει νά εἴμαστε σέ ἐγρήγορση καί ἑτοιμότητα, χωρίς ἴχνος μελαγχολίας καί ψυχοπαθητικῆς ἀνησυχίας, πού εἶναι διάχυτη. Μίμησις Ἁγίων χρειάζεται, μίμησις Φθιωτῶν Ἁγίων ἀπαιτεῖται.

Ὅποιος ζεῖ κατά Θεόν καί ὅ,τι κάνει τό κάνει μόνο γιά τόν Χριστό, νά μή φοβᾶται ἐντελῶς τίποτε. Τί θά πῆ ”ζῷ κατά Θεόν”; Εἶμαι ἁπλά Χριστιανός; Ἁπλῶς ἐκκλησιάζομαι ἤ ἔστω δέν χάνω ἀγρυπνία, κλπ.; Καλά ἀσφαλῶς καί αὐτά. Ἀλλά, ἐπιπλέον χρειάζεται, γιά νά ἐνεργήσουν ὅλα τά προηγούμενα, καί ἡ ἀπαραίτητος ἀσκητική ὀρθόδοξη πατερική ἀγωγή καί θεραπεία, πού πολλές φορές, δυστυχῶς, λείπει. Ἡ πρακτική ἐφαρμογή, τῆς ὄχι «μεταλλαγμένης», ἀλλά τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας. Διαφορετικά, τά προηγούμενα δέν θά ἐνεργοῦν θεραπευτικά, ἀλλά ἁπλῶς ὡς κάποια πνευματικά στιγμιαῖα παυσίπονα.

Τί θά πῆ ”ζῶ κατά Χριστόν”; Σημαίνει, ἔχω νοῦν Χριστοῦ, ἔχω μέσα μου τόν Χριστό, ζῶ μέ ἄσκηση καί αὐτοθυσία. Φυσικά, ὅλα αὐτά, μετά διακρίσεως. Ἄλλα ὁ μοναχός, ἄλλα ὁ κοινοβιάτης, ἄλλα ὁ ἀσκητής, ἄλλα ὁ ἔγγαμος, κλπ. Καί τοῦτο, γιά νά μπορέσω νά ἀντιμετωπίσω τό πνεῦμα τοῦ Ἀντιχρίστου ἤ καί τόν ἴδιο τόν Ἀντίχριστο, ἐάν τότε θά εἶμαι ἐν ζωῇ.

Καί ”Ἀντίχριστος” κατά τήν Ἀποκάλυψι σημαίνει σφράγισμα στό μέτωπο ἤ στό χέρι. Ἀλλά κατά τήν Ἁγία Γραφή, ἤδη πολλοί ἀντίχριστοι γεγόνασι καί ἀσφαλῶς πρέπει ἐκ τῶν προτέρων νά παίρνουμε τά κατάλληλα μέτρα.

Βέβαια, ὅταν ἔλθη ἐκείνη ἡ ὥρα, δέν θά χρειάζονται πλέον, οὔτε συγκεντρώσεις, οὔτε συζητήσεις, οὔτε ἐρωτήσεις ἀτελείωτες, γιά τήν τελεσίδικη προσωπική πνευματική ἀπόφαση τοῦ καθενός.

Ἐννοεῖται ἀσφαλῶς, ὅτι ἡ τελική νίκη, καί τότε καί πάντοτε, εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἄνευ καμμίας προσπαθείας μάλιστα ἐκ μέρους Του. Γιά νά εἶναι ὅμως ἡ νίκη καί δική μας, ἀρκεῖ νά εἴμαστε ὄντως τοῦ Χριστοῦ. Διότι «εἰ Θεός μεθ’ ἡμῶν, οὐδείς καθ’ ἡμῶν». «Γνῶτε ἔθνη καί ἡττᾶσθε, ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θέος».

Ἔτσι ἀντί νά μᾶς διακατέχη πνευματική ὑστερία γιά τό μέλλον τῶν διαφόρων πραγμάτων, εἶναι προτιμώτερο νά μᾶς διέπη ἡ καλή ἀνησυχία, κυρίως, γιά τό μέλλον τῶν προσωπικῶν παθῶν μας, οὕτως ὥστε αὐτά, ἐπί τέλους, νά μήν ἔχουν κάποτε καθόλου μέλλον. Τότε καί μόνο τότε, ὅλα τά ὑπόλοιπα τίθενται σέ σωστή ἀπαραίτητη πνευματική βάση.



Τώρα ἄς περάσουμε, σέ ἕνα ἐντελῶς διαφορετικό σύγχρονο θέμα καί πρόβλημα, πού εἶναι οἱ μεταμοσχεύσεις, ὁ ”ἐγκεφαλικός θάνατος” καί τά ἐν γένει θέματα Βιοηθικῆς.

Κατ’ ἀρχάς, νά διασαφηνίσουμε ὅτι σεβόμεθα τόν ἀνθρώπινο πόνο. Βαρύς, ἀβάσταχτος ὁ ἀνθρώπινος πόνος. Ἀσφαλῶς στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει, καί ἡ ἀκρίβεια, καί ἡ οἰκονομία, ἀλλά στά θέματα τῆς πίστεως καί στά θέματα διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνθρωπολογία, δέν χωρεῖ συγκατάβασις. Δέν μποροῦμε νά νοθεύσουμε τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περί ἀνθρώπου, ἀνθρωπίνης ψυχῆς κ.λ.π. Καί αὐτό, φυσικά, ἀπό πραγματική τελική ἀγάπη γιά τήν αἰώνια σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου κτίζεται, δημιουργεῖται, ἀπό τόν Θεό ἀρρήτως καί ἀγνώστως κατά τήν ὥρα τῆς συλλήψεως τοῦ ἀνθρώπου στήν μήτρα τῆς μητέρας του.

Ἡ πνευματική καρδιά, ὁ νοῦς, εἶναι ὁ ὀφθαλμός, τό κέντρο, ἄν μποροῦσαμε νά ποῦμε, τό πιό καθαρό μέρος τῆς ψυχῆς. Ἡ ζωή στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ὀφείλεται στήν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς του. Γι’ αὐτό λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅταν κοπῆ ἕνα μέρος τοῦ σώματος, δέν κόβεται ἀντίστοιχα καί ἕνα μέρος τῆς ψυχῆς. Οὔτε ἄν προστεθῆ ἕνα ξένο σῶμα, ὅπως συμβαίνει καί στίς μεταμοσχεύσεις, πού προστίθεται ἕνα ζωτικό ὄργανο, οὔτε τότε ἡ ψυχή ἀλλοιώνεται, οὔτε διαφοροποιεῖται.

Τό σῶμα νεκροῦται καί πεθαίνει ὅταν ἡ ψυχή ἀποχωρισθῆ ἀπό αὐτό καί αὐτό συμβαίνει μόνο κατά τήν στιγμή τοῦ βιολογικοῦ θανάτου τοῦ ἀνθρώπου. Μόνο τότε δηλαδή ἐπέρχεται ὁ βιολογικός θάνατος. Μετά τόν βιολογικό του θάνατο ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μόνο κατά τήν ψυχή, περιμένοντας τήν Κοινή Ἀνάσταση τῶν σωμάτων, ὅπου θά ξαναπάρει τό ἄφθαρτο τελικό σῶμα του.

Γιά τούς ἐπιστήμονες, ὁ ὅρος ”νοῦς” σημαίνει ἐνέργεια τοῦ ἐγκεφάλου καί τήν ὀνομάζουν ”διάνοια”. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ”νοῦ” τοῦ ἀνθρώπου ἐννοοῦν τήν πνευματική καρδία καί ΟΧΙ τόν ἐγκέφαλο, ὅπως διατείνεται ἡ ἐπιστήμη. Καί λέγοντας οἱ Πατέρες ”πνευματική καρδία” ἐννοοῦν, ΟΧΙ τήν φυσική καρδιά ἀλλά τόν ὀφθαλμό, τό κέντρο, τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, πού ἑδράζεται εἰς τόν χῶρο τοῦ στήθους καί κάπου πρός τό μέρος τῆς φυσικῆς καρδιᾶς.

Ἄλλο λοιπόν ἡ φυσική καρδία, τό ὄργανο δηλ., καί ἐντελῶς ἄλλο ἡ πνευματική καρδία, τό κέντρο τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀπό τήν πνευματική καρδία, ἐκπορεύονται ὅλοι οἱ λογισμοί τοῦ ἀνθρώπου· εἴτε εἶναι δικοί του, εἴτε προέρχονται ἀπό τόν Διάβολο ἤ ἀπό τόν Θεό.

Τό κέντρο λοιπόν τῶν λόγων καί τῶν λογισμῶν εἶναι στό νοῦν, στήν πνευματική καρδία, καί ὄχι στόν ἐγκέφαλο, στό μυαλό, πού μοιραῖα πιστεύει ἡ ἐπιστήμη.

Καί αὐτό βεβαίως μπορεῖ νά τό διαπιστώση κάποιος ἐμπειρικά στόν ἑαυτό του, ὅταν καί μόνο ὅταν, διά τῆς ὁλοκληρωτικῆς μετανοίας, προσευχῆς, ἀσκήσεως κ.λ.π., ἐνεργοποιηθῆ ἡ νοερή του ἐνέργεια. Ὁπότε κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς του, αἰσθάνεται καί βιώνει ὑπαρξιακά, ὀντολογικά, ποῦ ἑδράζεται ὁ νοῦς, τό κέντρο δηλαδή τῆς ψυχῆς, ἡ πνευματική καρδία.

Ἄν αὐτή ἡ ἐνέργεια σέ ἕναν ἄνθρωπο λειτουργῆ συνεχῶς, ἐννοεῖται τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος, ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται συνεχῶς μέσα στό στῆθος του, εἴτε ἐργάζεται, εἴτε κοιμᾶται, εἴτε ὁμιλεῖ, εἴτε σκέφτεται κ.λ.π., αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος, πάντα τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος, τήν ὕπαρξη καί ἐνέργεια τοῦ νοῦ του, τῆς πνευματικῆς καρδίας του.

Γι’ αὐτό καί οἱ Πατέρες, πού ἀσφαλῶς εἶχαν ἀνάλογες ἐμπειρίες, ὀνομάζουν διαχρονικά τήν συγκεκριμένη αὐτή προσευχή ”καρδιακή προσευχή”. Τί λέγει στό Ἆσμα Ἀσμάτων; «Ἐγώ καθεύδω ἀλλ’ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ». Ἄν ἡ Ἁγία Γραφή ἐννοοῦσε τήν φυσική καρδιά, δέν θά εἶχε νόημα· διότι αὐτή πάντα δουλεύει, δέν ἀγρυπνεῖ ὅμως.

Ὁ ἐγκέφαλος, τό μυαλό εἶναι ἁπλῶς ἕνα ὄργανο τοῦ σώματος. Ἡ ἐνέργεια τοῦ νοός πού λέγεται ”διάνοια” εἶναι αὐτή ἡ ὁποία μέ τήν σειρά της κινεῖ τόν ἐγκέφαλο καί διά τοῦ ἐγκεφάλου κινεῖται τό σῶμα.

Ὁ νοῦς του ἀνθρώπου εἶναι ἐκεῖνος, πού εἶναι ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ γιά τίς πράξεις τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ νοῦς λοιπόν τοῦ ἀνθρώπου, ὡς οὐσία καί ὄχι ὡς ἐνέργεια, εἶναι τό ἴδιο πρᾶγμα μέ αὐτό πού λέμε ”πνευματική καρδία”, ἀπό τήν ὁποία ἐκπορεύονται, κατά τόν Κύριό μας, οἱ πονηροί διαλογισμοί τοῦ ἀνθρώπου· ”ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχονται πονηροί διαλογισμοί”, λέγει τό Εὐαγγέλιο καί στήν Παλαιά Διαθήκη ἀναφέρεται ὅτι ”καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει· ἐν δέ λύπαις οὔσης ταύτης, τῆς καρδίας δηλ., σκυθρωπάζει τό πρόσωπο”.

Στήν Ἁγία Γραφή, ὅπου ἀναφέρεται καί ἡ λέξις ”καρδία” ἐννοεῖται ὁ ”νοῦς”, δηλ. ἡ ”πνευματική καρδία” καί ΟΧΙ ἡ σαρκική καρδιά. Ἡ πηγή τοῦ λόγου, τῶν νοημάτων καί τῶν λογισμῶν τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ νοῦς, ἡ πνευματική καρδία, τό κέντρο τῆς ψυχῆς, τό μάτι τῆς ψυχῆς.

Ἡ διάνοια εἶναι μόνο μία ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ νοῦ καί εἶναι ἐνέργειά του.

Ὁ Θεός, τό Ἅγιο Πνεῦμα κινεῖ τήν ψυχή. Ἡ πνευματική καρδία, ὁ νοῦς, ὁ ὀφθαλμός, τό κέντρο τῆς ψυχῆς, κινεῖ τήν διάνοια καί ἡ διάνοια, δηλαδή ἡ νοερή ἐνέργεια τῆς ψυχῆς, κινεῖ τόν ἐγκέφαλο-μυαλό.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐν ζωῇ, ἡ διάνοια χρησιμοποιεῖ τόν ἐγκέφαλο, ὥστε ὁ ἐγκέφαλος νά κινήση τό σῶμα καί νά φέρη εἰς πέρας, νά ἐκτελέση, ἐκεῖνο πού βούλεται ὁ νοῦς, ἡ πνευματική καρδία. Γι’ αὐτό, ὅταν ὑπάρχη βλάβη στό ὄργανο ἐγκέφαλος, βλέπουμε τόν ἄνθρωπο αὐτόν, τόν ὀνομαζόμενο ”ἐγκεφαλικά νεκρό”, νά μήν ἀντιδρᾶ σωματικά, διότι ἡ διάνοιά του ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ νά χρησιμοποιήση τόν ἐγκέφαλό του, ὥστε νά μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά μιλήση, νά ἐκφρασθῆ, νά φάγη, νά περπατήση κ.λ.π…. ΑΥΤΟ ὅμως ΔΕΝ σημαίνει ὅτι ὁ ”ἐγκεφαλικά νεκρός” εἶναι βιολογικά νεκρός!

Ἡ ἐπιστήμη δέχεται ὅτι τά νοήματα, οἱ σκέψεις κ.λ.π. πηγάζουν ἀποκλειστικά ἀπό τό ὄργανο ἐγκέφαλος –μυαλό καί αὐτό ὀνομάζουν ”νοῦ”. Δηλαδή ὡς ”νοῦ”, ἡ ἐπιστήμη ἐννοεῖ τήν διάνοια καί τήν ταυτίζει μέ τήν ἐνέργεια τοῦ ἐγκεφάλου.

Ἡ ἐπιστήμη δέν δέχεται ὅτι ὁ νοῦς εἶναι ὁ ὀφθαλμός, τό κέντρο τῆς ψυχῆς, ἡ πνευματική καρδία καί ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐκτός ἀπό τά ὄργανα του σώματός του ἔχει καί ἀθάνατο ψυχή, ἡ ὁποία ὑπάρχει καί μετά τόν βιολογικό θάνατο τοῦ ἀνθρώπου. Μεταξύ ἰατρῶν, ἀλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ καί μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἔχομε, ὡς μή ὤφειλε, διάσταση ἀπόψεων, ὡς πρός τό ἄν ὁ ”ἐγκεφαλικά νεκρός” εἶναι βιολογικά νεκρός.

Ἐδῶ παραθέτουμε τήν γνώμη ἑνός φωτισμένου Γέροντα. Εἶπε ὁ Γέροντας: Ὁ ἄνθρωπος μέ ὑγιῆ ἐγκέφαλο καί νεκρό νοῦ εἶναι μόνο πνευματικά νεκρός ἀπό τά πάθη, τίς ἁμαρτίες του κ.λ.π., καί ὄχι βιολογικά νεκρός. Καί ἀντιστρόφως, ὁ ἄνθρωπος μέ ἄρρωστο βαρειά ἤ νεκρό ἐγκέφαλο καί ὑγιῆ νοῦ – πνευματική καρδία (ἁγιασμένη δηλ., καθαρισμένη ἀπό τά πάθη, κ.λ.π.), δέν εἶναι νεκρός, οὔτε βιολογικά, οὔτε πνευματικά. Ἁπλᾶ, πάσχει ἕνα ὄργανο τοῦ σώματός του, ὁ ἐγκέφαλος, καί πάσχει ἀπό βαρειά ἀναπηρία. Μέ τόν ὑγιῆ νοῦ του ὅμως, τήν καθαρή πνευματική καρδία του, μπορεῖ μέ τή Θεία Χάρη νά κάνη πράγματα ὑπερφυσικά, ὑπερφυσικώτατα. Ὅταν ἀπαιτεῖται παραδείγματος χάριν, μετά ἀπό ἕνα ἀτύχημα ἤ ἀπό κάποια πάθηση, νά ἀκρωτηριασθῆ ἕνα χέρι ἤ ἔνα πόδι, ὁ ἄνθρωπος, μετά τόν ἀκρωτηριασμό, εἶναι καί παραμένει ζωντανός. Ἔτσι, καί ὅταν ἀσθενῆ βαρειά ἤ ἔχη νεκρωθῆ τό ὄργανο ἐγκέφαλος –μυαλό, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐν ζωῇ. Ὁ ἐγκέφαλος εἶναι ὄργανο τοῦ σώματος, τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά ἀκρωτηριασθῆ, λόγῳ τῆς θέσεως τοῦ σώματος πού βρίσκεται.

Καί συνέχισε ὁ Γέροντας λέγοντας: «Ἄν μποροῦσε, ὑποθετικά, νά γίνη μεταμόσχευση μυαλοῦ, ἀπό ἄνθρωπο σέ ἄνθρωπο, ὁ μεταμοσχευόμενος ἄνθρωπος, δέν θά εἶχε τήν ἐξυπνάδα ἤ τήν ἡλιθιότητα, τούς καλούς ἤ τούς κακούς λογισμούς, τά πάθη ἤ τίς ἀρετές κ.λ.π. τοῦ δότη, διότι ὁ δότης εἶχε τήν δική του πνευματική καρδία. Διότι σέ ἐκεῖνον πού θά ἐγίνετο, -ὑποθετικά πάντα-, ἡ μεταμόσχευσις, ὁ δικός του νοῦς, ἡ δική του πνευματική καρδία, θά ἐκινοῦσε τό ὄργανο ἐγκέφαλος. Καί συνέχισε ὁ Γέροντας λέγοντας ὅτι: Ὁ νοῦς, ἡ πνευματική καρδία τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι σάν τόν σκληρό δίσκο τοῦ ὑπολογιστῆ. Ὅ,τι ἀποθηκεύει ἐκεῖ, αὐτά δίνει στόν ἐπεξεργαστή του ἐγκέφαλο».

Ὅπως βλέπουμε, παρομοίασε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Γέροντας αὐτός, τήν πνευματική καρδία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν σκληρό δίσκο τῶν ὑπολογιστῶν. Ὅ,τι ἀποθηκεύει ἐκεῖ ὁ νοῦς, αὐτά δίνει εἰς τόν ἐπεξεργαστή του ἐγκέφαλο. Ὅ,τι διά τῆς μετανοίας σβύνει ἐκεῖ, δέν ἐπανέρχεται. Ἔτσι, ὁ νοῦς (ὁ ἄνθρωπος) μπορεῖ διά τῆς μετανοίας καί τοῦ ἁγιασμοῦ, νά σβύση ἐντελῶς τήν ψυχική του ἀσθένεια, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοί μας!

Στούς Ἁγίους μας, τό μόνο πού εἶχε ἀπομείνει στόν «σκληρό τους δίσκο» (διά τῆς εἰλικρινοῦς, ὁλοκληρωτικῆς μετανοίας, ἀσκήσεως, προσευχῆς κ.λπ.) ἦταν ἡ ἐνέργεια τῆς Χάριτος, καί ἀπό τήν πνευματική καρδιά τους, ἔβγαινε καθαρή -ἀβίαστη- εὐχή καί ἀγαθά πνευματικά νοήματα, εἴτε ἐκοιμῶντο, εἴτε ἦσαν ξύπνιοι, εἴτε ἔκαναν κάποια σωματική ἤ ἀκόμη καί διανοητική ἐργασία.

Ὁ στόχος τῆς ζωῆς μας πρέπει νά εἶναι ὑγιής πνευματική καρδία, ὑγιής νοῦς. Καί ὑγιής νοῦς εἶναι ὁ νοῦς ὁ ἀπηλλαγμένος ἀπό πάθη καί ἁμαρτίες ὅπως ἦσαν οἱ Ἅγιοί μας.

Ἔλεγε ὁ Γέροντας: «Τό νά ἔχης ὑγιῆ νοῦ καί ὑγιῆ ἐγκέφαλο εἶναι φυσικά, εὐχῆς ἔργο· διότι μόνο τότε ὁ ὑγιής ἐγκέφαλος θά συντελοῦσε στά ἔργα τῆς μετανοίας. Ἀλλά ὅταν ἔχης νεκρό νοῦ, δηλαδή ἄρρωστο ἀπό πάθη καί ἁμαρτίες κ.λ.π., τί νά τόν κάνεις τόν ὑγιῆ ἐγκέφαλο;».

Δυστυχῶς, ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού δέν θέλουν νά μετανοήσουν καί ἄνθρωποι πού μετανοοῦν μέ δόσεις, ἤ ἐν μέρει, ἤ γιά λίγο καί ἐπανέρχονται στήν προηγούμενη ἁμαρτωλή ζωή τους. Αὐτοί, κάνουν δηλαδή πνευματικό «back- up», διατηροῦν δηλ. ἀντίγραφα ἀσφαλείας τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς τους. Αὐτοί, νομίζουν ὅτι μετενόησαν καί φοβούμενοι, τρέμοντες, μή τυχόν σβήση ὁ κακός – ἁμαρτωλός σκληρός δίσκος τους, δηλ. ὁ κακός ἑαυτός τους, ἔχουν φροντίσει νά κάνουν «back-up» -ἀντίγραφο ἀσφαλείας- μέσα στόν νοῦ τους, γιά νά ἐπαναφέρουν τά πάθη τους, νά μή τά ”χάσουν”, μέ τήν πρώτη εὐκαιρία – δυσκολία, δοκιμασία, ἀποτυχία, ἀφορμή, κ.λ.π.

Θλίβομαι καί λυπᾶμαι ἔλεγε ὁ Γέροντας, πού κάποιοι ἄνθρωποι καί δυστυχῶς ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, θεωροῦν τούς ”ἐγκεφαλικά νεκρούς”, ὅτι εἶναι καί βιολογικά νεκροί. Αὐτό εἶναι ΕΓΚΛΗΜΑ, εἶναι ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ.

Ἀλλάζομε θέμα πάλι. Ἕνα τελευταῖο, σύγχρονο πνευματικό πρόβλημα, πού θά ἀναφέρουμε ἀμέσως παρακάτω, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἡ ἀναφυόμενη Μεταπατερική αἵρεσις.

Τό νά ἀμφισβητῆς τό διαχρονικό κῦρος τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως, εἶναι σάν νά περιφρονῆς τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία. Εἶναι σάν νά λές ὅτι τά «πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου», δηλαδή οἱ Θεοφόροι Πατέρες, ἔχουν ἡμερομηνία λήξεως. Στήν οὐσία ἄνθρωπέ μου, εἴτε τό καταλαβαίνεις, εἴτε ὄχι, θεωρεῖς ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔσφαλε στό σύνολό Της, πρᾶγμα ἄτοπο, διότι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐδόθη συνηγμένων ὅλων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Εἶναι σάν νά λές, ὅτι ἔσφαλε ὁ Χριστός, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός προεφήτευσε ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα θά συμπληρώσει ὅσα δέν εἶπε ὁ ΙΔΙΟΣ. Μά οἱ Ἅγιοι Πάντες εἶναι ἀναμφισβήτητα ἡ ζωντανή πρακτική φανέρωσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

Ἐάν κανείς υἱοθετήση τήν Μεταπατερική Αἵρεση, δέν γίνεται ἁπλῶς πατρομάχος, ἀλλά γίνεται καί χριστομάχος, τοὐτέστιν θεομάχος. Διότι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἐδόξασε τούς Ἁγίους Πατέρες, τούς ἀνέδειξε σκεύη ἐκλογῆς Του. Τί λέμε κατά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας; ”Ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσε”, ὁ Χριστός δηλ. ὅπως ἔκρινε καί ἐβράβευσε.

Ἄν λοιπόν περιθωριοποιοῦμε ἐκείνους πού ὁ Χριστός ἐμεγάλυνε, στήν οὐσία προσβάλλουμε τόν ἴδιο τόν Θεό. Ἐν προκειμένῳ, ἡ ἀτιμία «ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει», στόν ἴδιο τόν Θεό δηλαδή διαβαίνει.

Συμφέρει νά ἁμαρτήσουμε στόν Θεό τόν ἴδιο, παρά νά ἐναντιωθοῦμε στούς Ἁγίους Πατέρες καί μάλιστα ἐν συνόλῳ. Ἔχει μεγάλη σημασία τό ”ἐν συνόλῳ”. Τό προαναφερθέν δέν εἶναι καθόλου ὑπερβολικό. Καί διά τοῦ λόγου τό ἀληθές, ἁπλῶς σᾶς παραπέμπω εὐθύς ἀμέσως, στήν κλίμακα τοῦ Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου. Λέγει ὁ Ὅσιος Πατήρ: «Μή παραξενευτῆς, ἀδελφέ, γιά ὅ,τι πρόκειται νά σοῦ εἰπῶ. Ἔχω σέ αὐτό συνήγορο τόν ἴδιο τόν Μωϋσῆ. Εἶναι προτιμότερο νά ἁμαρτήσουμε στόν Θεό, παρά στόν Γέροντά μας. Διότι, ἐάν παροργίσωμε τόν Θεό, ἔχει τήν δύναμη ὁ διδάσκαλός μας, νά μᾶς συμφιλιώση μέ αὐτόν. Ἐάν ὅμως ἐξοργίσωμε τόν διδάσκαλό μας, δέν ἔχουμε πλέον κανέναν, γιά νά μεσιτεύση στόν Θεόν πρός χάριν μας». Καί καταλήγει λέγοντας: «Ἐγώ ἔχω τήν γνώμη ὅτι καί τά δύο ἔχουν τήν ἴδια βαρύτητα».

Καί πράγματι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅταν οἱ Ἰσραηλίτες ἐξώργισαν τόν Θεό, ἐσώθησαν μέ τήν παρέμβαση τοῦ Μωϋσῆ. Ὅταν ὅμως οἱ Κορέ, Δαθάν καί Ἀβειρών ἐπανεστάτησαν κατά τοῦ Μωϋσέως, δέν ἀπέφυγαν τήν τιμωρία τοῦ Θεοῦ, γιατί δέν ὑπῆρχε κανείς νά μεσολαβήση.

Ἔτσι ἀκριβῶς καί στήν περίπτωσή μας, ὁ κάθε Ἅγιος Πατέρας, εἶναι ἕνας νέος Μωϋσῆς, ἕνα νέο σκεῦος ἐκλογῆς.

Γνωρίζοντας λοιπόν, ὅτι ἡ Πατερική παράδοσις εἶναι ὄχι ἁπλῶς ἰσόκυρος καί ἰσοστάσιος τῆς Ἀποστολικῆς τοιαύτης, ἀλλά καί Η ΜΟΝΗ ΟΡΘΗ της ἑρμηνεία, πρέπει νά οἰκειοποιηθοῦμε πέρα γιά περά, τό Πατερικό λόγιο: «Ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατρᾶσι», πού, ὡς γνωστόν, εἶναι μία θέσις, πού ἰσχύει ἀπαραλλάκτως καί στόν χῶρο ἀκόμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Γι’ αὐτό λοιπόν ἀπερίφραστα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἁρμόζει μέγας ἔπαινος στόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ.κ. Νικόλαο, πού ἀκριβῶς σέ αὐτή τήν χρονική συγκυρία, εὐστοχώτατα ἐθέσπισε τό ἔτος 2012, ὡς ἔτος τῶν Ἁγίων Πατέρων, μέ πλούσιο πνευματικό πρόγραμμα, καί ἐπιπλέον αὐτοῦ ἐμερίμνησε νά βρίσκεται σήμερα, ἀνάμεσά μας, ἡ ἱστορική θαυματουργός εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Γεροντίσσης ἀπό Ἱερά Μονή Παντοκράτορος τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ὦ, ἀλήθεια, τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Σεβασμιωτάτῳ ἡμῶν πατρί ὅπως καί τῇ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει θεοφιλῇ ἀδελφότητι περί πάντων ὧν ἀνταπεδώκασιν ἡμῖν; Ἀσφαλῶς, τό εἶναι ἡμῶν ἐντυγχάνει ὑπέρ ὅλων Ὑμῶν εὐχαριστηρίοις στεναγμοῖς ἀλαλήτοις.

Ἄς σταματήσουμε ὅμως, κάπου ἐδῶ, ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, στρέφοντες ἱκετευτικῶς τό βλέμμα μας, πρός τήν Παναγία τήν Γερόντισσα καί λέγοντες περίπου τά ἑξῆς:

« Ὦ, Παναγία Γερόντισσα, ἐσύ πού ὠνομάσθηκες ἔτσι, γιατί τό πάλαι ποτέ ἐμερίμνησες θαυματουργικῶς νά πάρη τήν Θεία Κοινωνία ὁ εὐσεβέστατος ἐκεῖνος βαθύγερος ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παντοκράτορος λίγο πρίν ξεψυχήσει, μερίμνησε καί τώρα καί πάντα, ὥστε ὅλοι μας νά ἔχωμε ὄντως χριστιανά κατά Θεόν τέλη.

Ὅπως τότε, μέ τήν ὀργισμένη ἀλλά καί εὐλογημένη φωνή σου ἐτράνταξε τό Μοναστήρι, ἔτσι καί τώρα, παρά τήν πνευματική μας ἀθλιότητα, πού δέν εἴμαστε ἄξιοι οὔτε νά μᾶς μαλλώνης πλέον, ἀποδίωξον τούς ποικίλλους ἐχθρούς τῆς ψυχῆς μας, τῆς πατρίδος μας, τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἐπίσης, ὅπως τότε παρέμεινες, ἐπί 80 ὁλόκληρα ἔτη, ἄθικτη καί ἀναλλοίωτη μέσα στό πηγάδι μέ νερό, κάνε ὅπως ἡ ὀρθοδοξία καί ἡ ὀρθοπραξία τῶν Χριστιανῶν παραμείνη ἀναλλοίωτη καί ἀκμαία καί αὔξουσα ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Ἄλλωστε, ἔχεις Παναγία Γερόντισσα τήν ἴδια δύναμη καί παρρησία καί τώρα καί πάντοτε. Τό ἀπέδειξες, ἄλλωστε, μεταξύ τῶν ἄλλων, στόν μοναχό Πανάρετο Παντοκρατορινό στά μέσα τοῦ περασμένου αἰῶνα, πού τόν ἔσωσες μέσα ἀπό βέβαιες καί δυσκολώτατες καιρικές συνθῆκες, πού θά ἔχανε τήν ζωή του. Γι᾽ αὐτό, σέ ἱκετεύουμε, κυρα-Παναγιά Γερόντισσα, νά ἀναδεικνύης, τό ἔχομε ἀνάγκη, καί νέα εὐωδιαστά πνευματικά λουλούδια, δικά σου γνήσια παιδιά, ἀπό τό δικό σου τό Περιβόλι, ὅλο τό ἁγιώνυμο Ὄρος, ὅπως καί ἀπό τό δικό σου τό Μοναστήρι, ὅπως ἔκανες καί μέ τόν γερο-Κοσμᾶ τόν Παντοκρατορινό, τόν ἀμπελικό». Ὅπως ἔλεγαν πολλοί πατέρες, ἀλλά καί ὁ γνωστός μας π. Παΐσι ος ὁ Ἁγιορείτης, τήν τελευταία φορά πού τόν εἶχε συναντήσει, εἶχε λάμψει, εἶχε κυριολεκτικά ἀστράψει, τό πρόσωπό του καί εἶχε θαμπώσει κυριολεκτικά αὐτή ἡ λάμψις τοῦ γερο-Κοσμᾶ τόν Γέροντα Παΐσιο. Ὁ γερο-Κοσμᾶς ἐκοιμήθη μόλις τό 1970, τήν εὐχή του νά ἔχωμε.

«Καί, τέλος, Παναγία Γερόντισσα, ὅπως τότε, οἱ βάρβαροι ἀνεγνώρισαν τήν ἀκατανίκητη δύναμή Σου, μεσίτευσε, οὕτως ὥστε καί τώρα οἱ φυλές τῆς γῆς, τό συντομώτερο δυνατό, νά Σέ ἀναγνωρίσουν, ὄχι φυσικά γιατί Ἐσύ ἔχεις ἀνάγκη δοξασμοῦ, ἀλλά γιά τήν αἰώνια σωτηρία τοῦ σύμπαντος κόσμου». Ἀμήν. Γένοιτο.



Ἀμήν.

Γένοιτο.



Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος

Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

Ὁμιλία κατά τήν ἀγρυπνία πρός τιμήν τῶν Φθιωτῶν Ἁγίων εἰς τόν Ἱ. Μητροπολιτικό Ναό Λαμίας 16-03-2012

http://www.pentapostagma.gr/2013/12/%CF%83%CF%8D%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1.html#.UrmfbPtqPAE